Αλέξανδρος ο Μέγας, ο Μέγιστος, ο Παμμέγιστος!

Ήταν ο ένας ο μοναδικός.
Ήταν από τους Μεγάλους, ο πιο Μεγάλος ο Αλέξανδρος ο Γ’, ο γιος του Βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου του Β’ και της τρομερής Πριγκίπισσας της Ηπείρου Ολυμπιάδας.
Για τον Αλέξανδρο μιλούν τα έργα του, τα ίχνη που άφησε στην επιφάνεια της γης και στις μνήμες των ανθρώπων. Αλλά ας αφήσουμε τον Διόδωρο τον Σικελιώτη να μας μιλήσει γι’ αυτόν. «Ο Βασιλεύς αυτός σε διάστημα μόλις 12 ετών επιτέλεσε μεγάλες πράξεις και ξεπέρασε με το μέγεθος των επιτευγμάτων του όλους τους βασιλείς που έχουν διατηρηθεί στη μνήμη των ανθρώπων από καταβολής κόσμου».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών. Αναγνωρίζουν όλοι ότι υπήρξε στρατιωτική ιδιοφυΐα που συνδύαζε σπάνια οξύνοια, με απαράμιλλο θάρρος, όπως φάνηκε από τα εφηβικά του χρόνια, όταν δάμασε το άλογό του τον Βουκεφάλα, που κανείς στην αυλή του πατέρα του δεν τολμούσε να ιππεύσει. Ο Νεαρός Αλέξανδρος κατάλαβε ότι το ατίθασο Ζώο, απλώς φοβόταν την σκιά του, οπότε κρατώντας το από τα ηνία το έστρεψε προς τον ήλιο, ώστε να μην την βλέπει πλέον, το ηρέμησε και το ίππευσε χωρίς καμιά δυσκολία.
Οι στρατηγικές ικανότητες ήσαν απαράμιλλες. Οι τρομεροί ελιγμοί του στις μεγάλες μάχες της Ισσού, των Γαυγαμήλων και του Υδάσπη διδάσκονται σε όλες τις στρατιωτικές ακαδημίες του κόσμου.
Ήταν επιτελική ιδιοφυΐα ο Αλέξανδρος. Ήταν ασυναγώνιστος μαχητής στρατιώτης. Πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή. Οι ουλές από τα τραύματα που είχε δεχθεί κάλυπταν ολόκληρο το σώμα του. Αρνιόταν οποιαδήποτε προνομιακή μεταχείριση. Άντεχε στην πείνα, στην δίψα και σ’ όλες τις κακουχίες.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα, όταν κατά την εξαντλητική πορεία του στρατεύματός του στην έρημο της Γεδρωσίας, οι στρατιώτες και τα υποζύγια πέθαιναν από την δίψα, όταν οι ανιχνευτές του ανακάλυψαν λίγο νερό σε μια χαράδρα και του το πρόσφεραν μέσα σ’ ένα κράνος για να το πιει. Αυτός ο Μέγας Στρατηλάτης -και ενώ όλο το στράτευμα τον παρακολουθούσε- το έχυσε στην έρημο ενώπιόν τους. Όπως αναφέρει ο Αρριανός, όλη η στρατιά αναθάρρησε και τον χειροκρότησε. Γι’ αυτό και οι Μακεδόνες του τον λάτρευαν. Τι να πρωτογράψει κανείς γι’ αυτόν· ό,τι και να γράψει είναι λίγο.
Ο Αλέξανδρος προσέδωσε απελευθερωτικό χαρακτήρα στην εκστρατεία υπέρ των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και άλλων λαών που στέναζαν από τον Περσικό ζυγό. Πρέπει να πούμε πως η συμπεριφορά ήταν πολλές φορές βίαιη. Ήταν άνθρωπος με εκρηκτικό ταμπεραμέντο. Ας μην ξεχνάμε πως από τα 21 έως τα 33 χρόνια του που πέθανε, σε διάστημα 12 μόνο χρόνια κυρίευσε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Ας μην ξεχνάμε πως έκανε πράξη τους λεγόμενους μικτούς γάμους. Δέκα χιλιάδες στρατιώτες του παντρεύτηκαν Περσίδες. Για τα παιδιά τους, Άκουσον! Άκουσον! Υπήρχε πρόνοια να μάθουν τα ελληνικά, να πάρουν Ελληνικά ονόματα και Ελληνική Παιδεία. Πολλά ήταν τα μεγαλόπνοα σχέδια του Αλέξανδρου, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόστηκαν, λόγω του πρόωρου θανάτου του.
Ο Πλούταρχος αναφέρει τα εξής καταπληκτικά:
Ο Αλέξανδρος εδίδαξε:
– Τους Υρκανούς τον έγγαμο βίο.
– Τους Αραχωσίους τη γεωργία.
– Τους Σογδιανούς να συντηρούν τους γέροντες γονείς τους αντί να τους θανατώνουν και τις αδελφές του να μην τις παντρεύονται.
– Τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς τους και να μην τους  τρώνε, κλπ., κλπ.
Θεωρείται παγκόσμια προσωπικότητα, παγκόσμιας εμβέλειας, που πολλές χώρες διεκδικούν μετά μανίας την καταγωγή του.
Πώς λοιπόν να μην θεωρείται:
Ο Μέγας, ο Μέγιστος, ο Παμμέγιστος των Ελλήνων και ο μεγαλύτερος Στρατηλάτης όλων των Αιώνων και όλων των εποχών.
Αλήθεια πώς;