Αλέξης Μινωτής

Κορυφαίος δραματικός ηθοποιός, σκηνοθέτης, μια θεατρική οντότητα στιβαρή, συνεπής, προικισμένη…
Στην εκπνοή του δέκατου ένατου αιώνα γεννημένος, διέγραψε τροχιά κλέους στην Υποκριτική, στην σκηνοθεσία και τα στίγματα της διαδρομής του, συντηρούν την αθανασία της υπόστασής του…
Οταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, θα κλείνουν τριάντα χρόνια από τότε που αναχώρησε για τις θεατρικές σκηνές τ’ ουρανού!… Οχι τριάντα, εικοσιεννιά… Ακριβώς!…
Εντεκα Νοεμβρίου του 1990.
Το αλμανάκι μου, δεν με… λαθεύει…
Ηθελα λοιπόν να τον θυμίσω, τον Χανιώτη σπουδαίο θεατρίνο που τίμησε τη Νήσο, τη χώρα, αφήνοντας “δυσπρόσιτο μέτρο” ερμηνείας, και αφοσίωσης στη θεατρική υπόθεση της Πατρίδας!
Θυμάμαι, προ καιρού, που διάβαζα για τις Σκηνές του, στις οποίες “Κατηγόρησε” ή “συνηγόρησε” διά του τραγικού λόγου, που σεβάστηκε, όσο λίγοι…
Έβλεπα λοιπόν, Δήμοτ. Θέτρο Μινωτής Αλέξανδρος Αιγάλεω. Κινηματοθέατρο Αλέξης Μινωτής στους Αμπελοκήπους (που το ήξερα) και βέβαια το Θέατρο Αλέξης Μινωτής, στον Αγιο Αντώνιο Κολυμπαρίου στο οποίο έχουμε ζήσει όλοι τη συγκίνηση για την τιμή στο πρόσωπο του Κισσαμίτικου τέκνου, από τα εγκαίνια κιόλας του χώρου… Η παρουσία του στη σκηνή, έλεγαν οι μαθητές του, η σπηλαιώδης αρτεσιανή φωνή του, η αρρενωπότητά και η μεγαλειώδης του κίνηση, ήταν εξ’ ορισμού, η Διδασκαλία του… Η συνεργασία του με τη λατρεμμένη του σύντροφο Κατίνα Παξινού, ταξίδεψε και στο εξωτερικό, επιβάλλοντας τις αβίαστες διαπιστώσεις των ειδικών και μη, για τα μέγιστα ταλέντα, εις σώμα και ψυχή, ενωμένα!
Εξ’ άλλου η Παξινού, οσκαρική ηθοποιός όπως είναι γνωστό, απογείωσε την τέχνη της, πρώτη Ελληνίδα με το κορυφαίο βραβείο, εκείνη…
Και οι δύο τους στις δροσερές κορυφές της μνήμης μας… Τους αξίζει.