Χρόνια πα, στον Πήγασο καβάλα
με του Καζαντζάκη τα φτερά,
αλωνίζει ολάκερη τη Σφαίρα
ζωντανός ο μύθος του Ζορμπά.
Ο Ζορμπάς! Ο άνθρωπος της πράξης
ο γεροδεμένος δουλευτής,
ο αισθαντικός σαντουροπαίχτης
ο απλός, πηγαίος χορευτής!
Άλλου τόπου γέννημα και θρέμμα
μ’ άλλο απ’ της Κρήτης ριζικό,
μα ο Καζαντζάκης στο “Ζορμπά του,
μπόλιασ’ ένα βέρο Κρητικό!
Ένα Κρητικό τη λευτεριά του
π’ αγαπά πολύ και το χορό,
που κρατά ψηλά την ανθρωπιά του
σ’ εύκολο ή δύσκολο καιρό.
Ένα Κρητικό π’ αντιπαλεύει
στης ζωής την όποια συμφορά,
πέφτει, μα σηκώνεται και πάλι
και με νιο κουράγιο προχωρά.
Ένα Κρητικό που στην καρδιά του
βρίσκονται τα πάθη κι αρετές,
που μοχθεί τα πάθη να μερώνει
και φτερά να δίνει στσ’ αρετές.
Ένα Κρητικό που την περφάνια
μα και το φιλότιμο μαζί,
λες και τα ‘χει μέσα στην ψυχή του
δεν τ’ αποχωρίζεται όσο ζει!
Ένα Κρητικό που ‘χει σπουδάσει
στο σχολείο μέσα στης ζωής,
που πατά γερά τα δυο του πόδια
πάνω στο κομμάτι αυτό της γης.
Ένα Κρητικό π’ αντί σαντούρι
ακουμπά τη λύρα στην ποδιά,
κι αποδιώχνει παίζοντας με πάθος
κάθε μέσα κι έξω του σκλαβιά.
