Στη ΒΔ πλευρά του Σελίνου, σ’ έναν καταπράσινο κάμπο, λίγο στη βουνοπλαγιά είναι το χωριό των Αλιγών. Με τα γάργαρα νερά, που τρέχουν στους δρόμους και στα ρυάκια σχεδόν ολοχρονίς, τις ποικίλες καλλιέργειες, δηλαδή ελαιόδενδρα, καστανιές, μηλιές, αχλαδιές, κερασιές, κ.λπ. είναι απ’ τα ευφορότερα και ομορφότερα του Νομού.
Εκείνο όμως που ξεχώρισα το 1980, όταν βρέθηκα διδάσκαλος εκεί, ήταν ο πλούτος των συναισθημάτων και ανθρωπίνων σχέσεων. Ενώ στα περισσότερα χωριά δεν μιλιούνται, εκεί πήγαιναν στις ελιές του ενός τη μία μέρα, τα λεγόμενα αδειαριστά, στου άλλου την άλλη. Η παροιμία «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» εκεί δεν υπήρχε. Εφάρμοζαν το «Γάμος αστράφτει από χαρά και γέλιο το χωριό κι αντιλαλεί το νυφικό τραγούδι πέρα ως πέρα, θάνατος, όλοι θλιβεροί και απ’ το καμπαναριό κατάμαυρη η καμπάνα μας βάφει και τον αγέρα» κατά τον ποιητή.
Γι’ αυτό συνάντησα και τα πιο καλαναθρεμμένα παιδιά, ευγενικά και πρόσχαρα, όπως οι γονείς τους. Τ’ αθώα παιδικά ματάκια τους είναι αποτυπωμένα βαθιά στο μυαλό μου, παρά τα 40 χρόνια από τότε.
«Ο φθόνος, όσο κι αν κακός, έχει και το καλό του, κάνει κι αυτό το φθονερό να λιώνει απ’ το κακό του». Εκεί δεν υπήρχε φθονερή ζήλια, αλλά δημιουργική. Ο καθένας να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για την οικογένεια του. 15 χιλιάδες ελιές ήταν φυτεμένες τότε, μόλις 10 οικογένειες κατοικούσαν στο χωριό. Προφανώς κι αυτοί που έμεναν Χανιά ή Αθήνα καλλιεργούσαν. Ας τους μιμηθούμε και όχι «να προσευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αφού εμείς δεν έχομε», κατά τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο.
