Αλήθεια – τι αλλάζει;

Πολλή φασαρία γίνεται τελευταία, για την εισαγωγή στο δίκαιό µας του γάµου των οµοφύλων και της υιοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια. Νοµίζω ότι για να διαµορφώσει κανείς την όποια άποψή του πάνω στα θέµατα αυτά, πρέπει να γνωρίζει τί ισχύει νοµικά και πραγµατικά, σήµερα και τι νέο καθιερώνει το νοµοσχέδιο. Τι ισχύει σήµερα:
α) Για το σύµφωνο συµβίωσης: Ο ‘‘γάµος’’ των οµοφύλων, έχει καθιερωθεί και ισχύει στη χώρα µας µε τον νόµο 4356/2015, ο οποίος καθιέρωσε το σύµφωνο συµβίωσης και µεταξύ οµοφύλων. Στο άρθρο 1 ο νόµος αυτός, ορίζει: «Η συµφωνία δύο ενηλίκων προσώπων, ανεξάρτητα από το φύλο τους, µε την οποία ρυθµίζουν τη συµβίωσή τους (σύµφωνο συµβίωσης) καταρτίζεται αυτοπροσώπως µε συµβολαιογραφικό έγγραφο…». Και στο άρθρο 5 ορίζονται οι προσωπικές σχέσεις των µερών, για τις οποίες, «εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ρύθµιση στον παρόντα ή άλλο νόµο, εφαρµόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάµο».
β) Για την υιοθεσία: Από το 1946, που ετέθη σε ισχύ ο Αστικός Κώδικας, ισχύει η υιοθεσία από ένα µόνο άνδρα ή και από µία µόνο γυναίκα. Μετά την υιοθεσία, από το µοναχικό άτοµο που την έκανε ή και πριν από αυτήν, το µοναχικό αυτό άτοµο, συζεί µε άλλο οµόφυλο άτοµο. Το υιοθετηµένο όµως παιδί του ενός, έστω και αν έχει συναφθεί σύµφωνο συµβίωσης µε το άλλο, οµόφυλο άτοµο, δεν είναι τέκνο και εκείνου που συζεί µε τον γονέα του. Αυτό και µόνο θέλει να ρυθµίσει ο νέος νόµος – αν ψηφιστεί από την πλειοψηφία της Βουλής. Τα δικαιώµατα του τέκνου, ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Και τα ρυθµίζει, µε την αναγκαία προϋπόθεση της υιοθεσίας και από τους δύο.
γ) Όσον αφορά τον γάµο: Το άρθρο 1367 του Αστικού Κώδικα ορίζει ότι: «Ο γάµος τελείται είτε µε τη σύγχρονη δήλωση των µελλονύµφων ότι συµφωνούν σ’ αυτό (πολιτικός γάµος) είτε µε ιερολογία από ιερέα της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας ή από λειτουργό άλλου δόγµατος ή θρησκεύµατος γνωστού στην Ελλάδα…».
Σήµερα δύο οµόφυλα άτοµα, µπορούν να συνάψουν σύµφωνο συµβίωσης. Αν το ένα, πριν από το σύµφωνο, είχε υιοθετήσει, το τέκνο του δεν είναι τέκνο και του άλλου και σε περίπτωση θανάτου του γονέα του, είναι ‘‘ορφανό’’ και αν είναι ανήλικο πρέπει να πάει σε ίδρυµα. Αν δε αποβιώσει ο/η σύντροφος του γονέα του, που µαζί το µεγαλώνουν, δεν έχει κληρονοµικά δικαιώµατα από τον αποβιώσαντα. Ο γάµος δε ετερόφυλων ζευγαριών, µπορεί να είναι από το 1982 ή πολιτικός ή θρησκευτικός.
Τι το νέο εισάγει το σχέδιο νόµου, που να αξίζει τον θόρυβο, τις αντιρρήσεις ή και τα µανιφέστα όσων δεν το ασπάζονται; Απολύτως τίποτα που δεν ίσχυε µέχρι σήµερα, εκτός από τη δυνατότητα των οµόφυλων ζευγαριών, αντί για σύµφωνο συµβίωσης να κάνουν πολιτικό γάµο και να έχουν τη δυνατότητα από κοινού να υιοθετούν, ώστε το υιοθετηθέν να έχει πλήρη δικαιώµατα έναντι και των δύο γονέων.
Και µία τελευταία παρατήρηση: Το δίκαιο πολύ σπάνια ή και καθόλου εισάγει ή και ρυθµίζει, δικαιώµατα. Το δίκαιο έρχεται να καλύψει ή και να ρυθµίσει πραγµατικές καταστάσεις που ήδη έχουν δηµιουργηθεί στην κοινωνία.
*Ο Αντώνης Κ. Γκαζής είναι επίτιµος πρόεδρος
∆ικηγορικού Συλλόγου Χανίων