Αλήθεια και ψέματα των ημερών μας…

Καθημερινά, όπου κι αν βρεθούμε και ό,τι κι αν κάνουμε, ακούμε ή διαβάζουμε ότι για να προκόψει μια ανθρώπινη κοινωνία ή για να βγει από τα αδιέξοδά της, θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να ανακαλύψει την αλήθεια και να της δώσει την πρωτοκαθεδρία σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι, ψάχνοντας την αντικειμενική, τη λυτρωτική, την αδέκαστη, την ζωοδότρα αλήθεια, πολλές φορές έχουμε πέσει στις παγίδες των προκαταλήψεων, των σκοτεινών και ξεπερασμένων χρονικά ιδεοληψιών και δογμάτων, τα οποία δεν είναι λίγοι, αλλά γνωστοί σε όλους μας όσοι για προσωπικό τους συνήθως συμφέρον τα συντηρούν, τα «προσαρμόζουν» στις εκάστοτε χωροχρονικές συνθήκες και τα «διοχετεύουν» στην Κοινή Γνώμη. Η λέξη «δόγμα», λοιπόν, προέρχεται με το αρχαιοελληνικό ρήμα «δοκεί», που σημαίνει: «μου φαίνεται, νομίζω, πιστεύω». Άρα, σημασιολογικά κρύβει κάποια υποκειμενικότητα, κάποια προσωπική γνώμη και πεποίθηση. Τις  περισσότερες φορές, όμως, αλίμονο, όπως όλοι ξέρουμε,  οι προσωπικές τάχα θέσεις κρύβονται από την ψεύτικη εικόνα ενός ανθρώπου που «νοιάζεται» για τους άλλους και είτε υπαγορεύονται από την ακόρεστη επιθυμία ικανοποίησης μεμονωμένου προσωπικού συμφέροντος τινός των συνανθρώπων μας είτε σχετίζονται με την πραγμάτωση των επιδιώξεων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής και πολιτικής ομάδας εις βάρος όσων θα μπορούσαν να ωφελήσουν το οργανωμένο κοινωνικό σύνολο. Η «αλήθεια» έχει άμεση σχέση με το επίθετο «αληθής», που είναι σύνθετη λέξη απ’ το στερητικό α και τη λήθη. «Αληθής» στην ελληνική γλώσσα και στη ζωή είναι ο μη κρυμμένος, ο μη αποκρυπτόμενος, ο πραγματικός, ο αντίθετος του ψεύτικου και του φαινομενικού. Δυστυχώς, όμως, στις ημέρες μας πλέον το ψέμα το επιφανειακό έρχεται στο προσκήνιο και προβάλλεται ή διαφημίζεται ως αληθινό κι ως αυθεντία, την ώρα που εκλείπει η πίστη και η εμπιστοσύνη στον αληθινόι θεό και αντ’ αυτού θεοποιείται και κάθε υλικό αγαθό και οργιάζουν η αρχομανία και η φιλαργυρία. Έτσι βολεύει κάμποσους από εμάς και όλοι αυτοί έχουν, τους βλέπουμε παντού, μεταβληθεί, μπορεί και λόγω ενός παθητικού οχαδερφισμού που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των μελών στις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες ανά τη γη,  σε παντογνώστες, πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες, συνωμοσιολόγους, προστάτες της πατρίδας και της καθεστηκυίας τάξης. Και τη δική τους δόλια «ιδεολογία» σε «Κοινή Γνώμη» μεταβαφτίζουν  και σπεύδουν να… «περιθωριοποιήσουν», να στηλιτεύσουν ως «δημόσιο κίνδυνο» όποιον θαρρέψει να ορθώσει, συν θεώ,  το ανάστημά του και να πει την προς όφελος του συνόλου γνώμη του, να υπερασπίσει κάτι διαφορετικό από τις «αρχές» τους.  Γιατί τρέμουν πως όποιος ψάχνει (και έχει τον πραγματικό θεό ως συμβοηθό!) βρίσκει, τη στιγμή που κανείς δεν το αρνιέται ότι υπάρχει «κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», που δεν επιθυμούν στο φως να ‘ρθει, γιατί τότε αυτοί θα πέσουν ανεπιστρεπτί στα σκοτεινά Τάρταρα!