…ότι δεν οµοιάζω
ούτε µε τον Πόε, ούτε µε τον ∆ίκενς, ούτε µε τον Σαίξπηρ,
ούτε µε τον Βερανζέ.
Οµοιάζω µε τον εαυτόν µου.
Τούτο δεν αρκεί;
Α. Παπαδιαµάντης
Την Παρασκευή, τρεις του Γενάρη, εκατόν δεκατέσσερα χρόνια από τον θάνατο του µεγάλου µας πεζογράφου.
Γενάρη, καταχείµωνο έφυγε φτωχός ο «βαθύπλουτος» της ελληνικής σκέψης! Που τραγούδησε την αναγκεµένη εποχή των Ελλήνων µε τόση αγάπη, σεµνότητα, καλοσύνη…
Που έµεινε προσηλωµένος µε πίστη και αφοσίωση στην «Ανθρωπιστική Θρησκευτικότητα» των ταπεινών, ταπεινός και ο ίδιος, που τη δόξα περιφρόνησε ζώντας έως των άκρων µία βασανισµένη ζωή! Πόνεσε και υστερήθηκε και τα απολύτως απαραίτητα, µονήρης της ευλάβειας, έζησε όµως και τη µεγαλουργία της δηµιουργίας του, µ’ ένα έργο ολοκληρωµένο, υπηρετώντας το, αποξεχασµένος πλήρως, ως… «στυλίτης»! Με πλήρη περιφρόνηση στις ανάγκες τις γήινες.
Πάντα µου αρέσει ν’ αναφέρω τιµητικά για µένα, εννοείται, ότι έχω αξιωθεί ν’ απαγγείλω απόσπασµα καίριο, από τη ”Φόνισσα” του Σκιαθίτη, σε αφιέρωµα που πραγµατοποιήσαµε στην ΟΑΚ µε τον Φιλολογικό. Μοναδική εµπειρία!
Σήµερα, αφορµή πήρα γι’ αυτή την ταπεινή αναφορά από το δώρο, σε δύο τόµους µικρούς για τον Σκιαθίτη.
Μεγάλο αθηναϊκό φύλλο σ’ επιµέλεια του ποιητή Ηλία Γκρη·
Συγκέντρωσε λοιπόν ο Γκρης έργα νεότερων ή και παλαιότερων λογοτεχνών, σ’ αυτά τα δύο ελκυστικότατα βιβλιαράκια, τα οποία θεωρώ απόκτηµα, πολύ ενδιαφέρον! Επιλέγω λοιπόν τη σκέψη του Ηλία Γκρη. Του αξίζει ένα ευχαριστώ. Του αξίζει. Άλλωστε, τόσο απόλυτα µε καλύπτει η σκέψη και ο λόγος του, που πιστεύω ότι… ανήκουµε στην ίδια «γλωσσική συµµορία»!
«Μια λαµπαδίτσα διαχρονίας του Σκιαθίτη
Και αν σε είπαν άγιο κοσµοκαλόγερο που έβγαζες το ψωµάκι σου τίµιος χαµάλης µες στο αντιµόνιο του πνεύµατος ένας αγνιόπαις αλητείας που την κατέστησες αγία.
Που µες στην άπλητη ερηµιά σου είχες µόνη παρηγοριά σου το καφεδάκι, το τσιγαράκι κι ένα κατρούτσο µοσχάτον αλυπιακόν, όταν αγρευτής στο ρεµπελιό των παθών σου τιθάσευες τη µοίρα γέρο καλέ µου Σκιαθίτη. Κι εγώ που χρόνια ορφανός από θεούς, καταλαβαίνω τώρα τη χρεία της πίστης.
Στέκω στη λιτοδίαιτη ακαταδεξιά σου ιδιόλεκτη λαµπαδίτσα κι αυτή διαχρονίας και στην απέχθεια που τρέφεις για επιφανείς και διδάχους πλανόδιας αγυρτείας.
Ενώ σύννους αστρονοµούσες τη λιγοσύνη µας µε το ηλεκτροσκόπιο της καρδιάς σου βάφτιζες στο µελάνι πάθια και καηµούς».
