» Οσο κι αν λυσσομανάει ο βοριάς και ο αγέρας χτυπάει τα κλειστά παντζούρια, στο βάθος της εποχής αχνοφαίνεται η ελπίδα.
Ισως οφείλεται στο ξέφωτο που φέρνουν οι αλκυονίδες μέρες.
Μια μικρή ηλιαχτίδα καθρεφτίζεται στην υγρή γη.
Αλλωστε έτσι γίνεται πάντα. Μετά τον χειμώνα η άνοιξη.
Μόνο που πρέπει να το ξέρεις και το ζεστό καλοκαίρι να εφοδιάζεσαι για τον επόμενο χειμώνα.
Ετσι γινόταν πάντα. Ο κύκλος των εποχών. Ο κύκλος των ανθρώπων, που μπορεί να γίνει και ανέλιξη. Σπείρα ανόδου, που θα μας πάει λίγο ψηλότερα.
Αρκεί να το ξέρουμε, να φροντίσουμε γι’ αυτό.
Αυτές οι εποχές… δεν αλλάζουν ποτέ μόνες τους!