Αλλαγή πολιτικών συσχετισμών;

ΠΕΡΑΣΑΝ σχεδόν απαρατήρητες οι ειδήσεις: Η μεγάλη αποτυχία των Ποδέμος (Podemos) στην Ισπανία από τη μια και η σταθερή άνοδος του “Εθνικού Μετώπου” (FN) της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Και τα δυο αυτά γεγονότα είναι δείγματα της αποτυχίας της ευρωπαϊκής αριστεράς. Επιπλέον, η σταθερή δημοσκοπική προσκόλληση του ημέτερου ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά γύρω από το εύθραυστο 20%, δεν αποτελεί ένδειξη του γεγονότος, ότι η αριστερά (με ό,τι πια σημαίνει η λέξη) στην Ευρώπη μάλλον χάνει έδαφος;
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ πρόβλημα με την αριστερά -ειδικά την ελληνική- είναι οι εμμονές της. Οι οποίες έχουν ως συνέπεια να μη μπορεί αυτή να προσαρμόζεται γρήγορα στις εκάστοτε νέες συνθήκες. Και οι συνθήκες στην Ε.Ε. αλλάζουν άρδην. Γι’ αυτό και είναι πολύ ευκολότερο για τις μάζες που ακολουθούν “αριστερές ιδεολογίες” (όπως και δεξιές) να μεταπηδούν από μια παράταξη σε άλλη. Και σ’ αυτό δεν φταίει μόνο μια οικονομική ή υγιεινομική κρίση. Στην Ελλάδα η κατάκτηση της κυβέρνησης είναι εύκολη, όχι όμως και της εξουσίας: οι περίφημοι “αρμοί” (προσφιλής λέξη στο ΣΥΡΙΖΑ) δεν κατακτώνται. Κερδίζονται με πολιτικές, καταργούνται με την ψηφιακή διακυβέρνηση ή ανανεώνονται έξυπνα. Όχι με την έννοια του πελατειακού κράτους.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, μόνο στην Ελλάδα η αριστερά διατηρεί κάπως ευρεία λαϊκή αποδοχή: έστω κι αν η πολιτική στήριξη από τοn λαό στην αριστερά είναι μάλλον… μεταφυσική (το ζήσαμε από το 2015 μέχρι το 2019). Επιπλέον, στην Ελλάδα, μπορεί μεν να έχεις “βιολογικές” αριστερές ή δεξιές καταβολές, πέρασαν όμως οι εποχές -του αλήστου μνήμης Χαρ. Φλωράκη- που επέμενε στο ό,τι “ένα είναι το κόμμα!”… Άλλοι και “άλλα” ρυθμίζουν σήμερα τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. Και πρώτ’ απ’ όλα η ίδια η ζωή.