«Η αποτελεσματικότητα και η φιλοδοξία της πολιτικής συνδέονται με την ισχύ και την ελπίδα της οικονομίας», είχε γράψει στα “Απομνημονεύματα Ελπίδας” ο Σαρλ Ντε Γκόλ.
ΒΕΒΑΙΑ, η ελληνική οικονομία, εδώ και επτά χρόνια πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Mάλιστα τόσο άσχημα που και στη Βενεζουέλα μας πήραν χαμπάρι!
ΜΕΤΑ το πέρας του Eurogroup (20/2) και την πύρρεια συμφωνία με τους δανειστές, η κυβέρνηση θα κληθεί να νομοθετήσει ένα πακέτο μέτρων (ή “μεταρρυθμίσεων”, όπως τα μεταμφιέζει η ίδια) σε ασφαλιστικό και φορολογικό. Αν αυτά αποδώσουν τα αναμενόμενα, πιθανόν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για κάποια ανάπτυξη που και αυτή θα γίνει με τους όρους που θα συμφωνηθούν με τους θεσμούς.
ΤΟ ΝΑ ισχυρίζεται η κυβέρνηση- κι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας- ότι δεν θα έχουμε νέα φορολογία «ούτε ενός ευρώ», μοιάζει λίγο με ανέκδοτο: έχουμε συνεχή κατάρρευση κόκκινων γραμμών, έχουμε πια συνηθίσει τις μετέωρες κινήσεις τακτικισμού (“σκληρές διαπραγματεύσεις” με υπερβολικές καθυστερήσεις και στο τέλος άτακτη υποχώρηση και «ναι σε όλα»).
ΑΚΟΜΑ κι αν δεχθούμε ότι τα μέτρα που θα νομοθετηθούν -κι εδώ που τα λέμε, προβλέπεται άραγε από το Σύνταγμα τέτοια νομοθέτηση;- είναι δυνητικά, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι δεν θα κληθούν να πληρώσουν επιπλέον! Διότι οι στόχοι που και πάλι έθεσε η κυβέρνηση είναι ανέφικτοι… Πάντως, παρόμοια απαίτηση -νομοθέτηση, δηλαδή, εκ των προτέρων φορολογικών μέτρων!- δεν έχει το προηγούμενό της στην ευρωπαϊκή οικονομική ιστορία. Το λεγόμενο ευρωπαϊκό ιδεώδες μάλλον αποτελεί ψιλά γράμματα για τους Ευρωπαίους του 21ου αιώνα.
ΤΕΛΙΚΑ, το μόνο μάθημα που μένει από την όλη εξέλιξη των μνημονίων είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου συνταγματικού τόξου (πλην ΚΚΕ) έχουν πολύ πικρές εμπειρίες από τη διαχείριση της πολύχρονης κρίσης. Υποθέτουμε δε ότι έχουν αντιληφθεί πως με εγωισμούς και ιδεοληψίες, χωρίς συντονισμένη και ομόθυμη προσπάθεια, δεν πρόκειται να πάμε μακριά ούτε καν να επιβιώσουμε ως κράτος.
ΕΣΤΩ κι αν παραμένουν πάντα “ζωντανές” οι παθογένειες του παλαιοκομματικού μας συστήματος (απουσία κομματικών συναινέσεων/συμπράξεων, άκρατος λαϊκισμός, ακραίος δικομματισμός, πολιτικοί χαμηλού προφίλ με ανυπαρξία διοικητικών ή διπλωματικών προσόντων, αντιδεοντολογική συμπεριφορά στη Βουλή κ.λπ.), θέλουμε να ελπίζουμε πως σιγά-σιγά αλλάζουμε σελίδα! Και πως μπορεί πολλοί ακόμη να ζουν με ιδεοληψίες και αυταπάτες, όμως η σκληρή πραγματικότητα γρήγορα τους προσγειώνει. Δεν έχουν, και δεν έχουμε, άλλες επιλογές.
