Η ευρωπαϊκή πολιτική τσακίζει το κεφάλι του φιδιού αν είναι προσανατολισμένη στην ευημερία των λαών. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, παρατηρείται μια σύμπλευση του νεοφιλελευθερισμού με το μαύρο φίδι του φασισμού και αυτό έφτασε να φοβίσει ακόμη και την αστική τάξη στη… Νέα Υόρκη! Για το λόγο αυτό σημείωνα στο προηγούμενο σημείωμά μου, τη ρήση του Ρούσβελτ : Όταν βλέπεις ένα φίδι έτοιμο να σου επιτεθεί, δεν περιμένεις να σε δαγκώσει πριν το τσακίσεις.
Στην πραγματικότητα η εμπεδωμένη πολιτική λιτότητας, που βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης, για την οποία δεν είχαν ιδιαίτερη ευθύνη οι εργαζόμενοι ανά την υφήλιο, αποτέλεσαν την αλλαγή του δέρματος του φιδιού, που ήδη είχε βγει έξω από το αυγό του. Δεν το έβγαλε ο Σόιμπλε, αλλά το περιέθαλψε όσο καλύτερα μπορούσε. Και δε λέω ότι δεν ήθελε να το βγάλει, αλλά ο ίδιος ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων ένας μέτριος ευρωπαίος που δεν του ανήκει ούτε το Ε κεφαλαίο! Το μοτίβο αυτής της ιδιόμορφης έγκλισης ήταν η παγκοσμιοποίηση. Διότι η πολιτική της παγκοσμιοποίησης επιβλήθηκε από τον άθλιο κανόνα των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, κυρίως από τότε που κατέρρευσε το σοβιετικό κομμουνιστικό σύστημα, μόλις δυο γενιές επιβίωσης, που κατάφερε να γνωρίσει. Ο άθλιος αυτός κανόνας που ακούει στον όνομα παγκοσμιοποίηση και επιμένει να θέλει να κοροϊδέψει τους λαούς ότι όλοι και όλα διατίθενται στην αγορά η οποία επιλέγει το καλύτερο. Λάθος, όλοι και όλα αναμιγνύονται στην αγορά και επιλέγονται οι δυνατότεροι. Και όταν το συνειδητοποιούν όλοι, είναι πλέον πολύ αργά για ν’ αντιδράσουν και ακολουθούν το μονοπάτι που επιθυμεί ο ισχυρός. Μάλιστα, στην περίπτωση της ΕΕ έχουν καταφέρει να μας πείσουν ότι η ατμομηχανή της ΕΕ είναι η Γερμανία. Αλλοίμονο! Είναι αλήθεια, αλλά ενώ η Ευρώπη κινείται με ατμομηχανή που πρέπει να της δίνουμε όλοι μαζί ισχυρή δύναμη που προέρχεται από εξάρτηση, δημιουργείται ολοένα και περισσότερη απόσταση από τους άλλους δυνατούς παίκτες του κόσμου, γιατί απλούστατα αυτοί κινούνται με υπερηχητικές ταχύτητες, ενώ εμείς με τη γερμανική ατμομηχανή.
Η ατμομηχανή αυτή, συγνώμη η Γερμανία, ως κινητήριος μοχλός της ΕΕ στηρίζεται στη δύναμη του φασισμού. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ακόμη και αν δε μας αρέσει, ότι όταν είναι αραγμένα € 7 τρις στις γερμανικές τράπεζες και δεν μπορούν να διατεθούν για επενδύσεις εκεί, δεν μπορεί η Γερμανία να υπερασπιστεί τον ευρωπαϊκό πλούτο. Οι Βρετανοί το κατάλαβαν και φεύγουν με απλές κινήσεις, ή μάλλον προσπαθούν να φύγουν, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα.
Έτσι, καταντά πλέον επιτακτική η ανάγκη να βρεθούν μερικοί ταγοί που θα πάρουν τις ευρωπαϊκές αξίες στα χέρια τους και θα τις μεταλαμπαδεύσουν στους λαούς που επιθυμούν να διακατέχονται από αυτές τις αξίες.
Για το λόγο αυτό στηρίζω τις βλέψεις μου στις επερχόμενες εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Και παίρνω ως παράδειγμα τη θέση του οργάνου αυτού που διατύπωσαν πριν λίγους μήνες για το θέμα της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα για την τιθάσευση της παγκοσμιοποίησης από πλευράς των εμπορικών της πτυχών1. Πρόκειται για μια ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ, από μια επιτροπή του Κοινοβουλίου, προς μια άλλην, περισσότερο αρμόδια, με τις προτάσεις για τη διαφύλαξη των πολύτιμων πόρων για την παγκόσμια προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης.
Και επιπρόσθετα, τονίζει ότι ενώ όλες οι πηγές χρηματοδότησης είναι σημαντικές για τη βιώσιμη ανάπτυξη, η βοήθεια μπορεί να επιτύχει πράγματα που άλλες πηγές δεν μπορούν, αν είναι δυνατή η επιτυχία των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης (ΣΒΑ) και ταυτόχρονα η δράση του ιδιωτικού τομέα, να ευθυγραμμιστεί με διεθνώς συμφωνηθείσες αρχές για την αποτελεσματικότητα της ανάπτυξης.
Για την αποτελεσματικότητα και την επίτευξη του της εφαρμογής του Θεματολογίου για το 2030 υπογραμμίζει την ανάγκη εκ νέου εξισορρόπησης του εμπορικού και επενδυτικού δικαίου με το δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. Μάλιστα με δεσμευτικό μέσο του ΟΗΕ για τις επιχειρήσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαφύλαξη της υπεροχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δείτε ένα σημείο που συχνά το βλέπουμε και το ακούμε στην πατρίδα μας. Η ανάγκη να εφαρμοστούν πλήρως οι εξωεδαφικές υποχρεώσεις των κρατών μελών της ΕΕ όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ορίζονται στις αρχές του Μάαστριχτ, και να χρησιμοποιηθούν ως βάση τα διάφορα μέσα του Συμβουλίου της Ευρώπης, ιδίως δε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)·
Ας δούμε ακόμη ένα σημείο με ιδιαίτερη σημασία: πρόκειται για το ότι τονίζεται στη γνωμοδότηση ότι «η διακυβέρνηση του παγκόσμιου εμπορίου θα πρέπει να δίνει τη δυνατότητα για μια εμπορική ολοκλήρωση που θα δημιουργεί πραγματικές ευκαιρίες για βιώσιμη ανάπτυξη». Αντίθετα, στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης έγιναν τα αντίθετα, παρά το ότι ακόμη και η αρχή της συνοχής της αναπτυξιακής πολιτικής, προέτρεπε τους ταγούς της Ευρώπης να αναπτύξουν ισόρροπα τις ευρωπεριφέρειες. Και δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στη γνωμοδότηση αναφέρεται ρητά ότι οι εμπορικές συμφωνίες μπορούν να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην επισιτιστική ασφάλεια στις αναπτυσσόμενες χώρες· και να μην προστατεύει την τοπική παραγωγή τροφίμων και να προλαμβάνει τις επιζήμιες επιπτώσεις των φθηνών εισαγωγών, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο των συμφωνιών οικονομικής εταιρικής σχέσης (ΣΟΕΣ).
Περίεργο παραμένει ότι οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εμπορικής πολιτικής είναι άνισα κατανεμημένες· καλεί, επομένως, την ΕΕ να εντάξει στο πλαίσιο της εμπορικής
πολιτικής της την περιβαλλοντική βιωσιμότητα, τη βιώσιμη διαχείριση φυσικών πόρων, τα δικαιώματα γαιοκτησίας και την ουσιαστική συνεκτίμηση των τοπικών και αυτόχθονων κοινοτήτων·
Επίσης, σημεία όπως η επισιτιστική ασφάλεια και της αγροτική ανάπτυξη δεν λαμβάνονται επαρκώς υπόψη στις περιφερειακές και διμερείς συμφωνίες με ανητικά αποτελέσματα για τις περισσότερο αδύναμες χώρες.
Ενδιαφέροντα σημεία είναι ακόμη όσα αφορούν τα παιδιά, για τα οποία σημειώνεται ότι τουλάχιστον 218 εκατομμύρια παιδιά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης μέσω της παιδικής εργασίας, κυρίως με σκοπό τη μείωση του κόστους.
Εξωφρενικά πράγματα που δυστυχώς οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τα έχουν στην πρώτη γραμμή κρούσης που διαθέτουν. Έτσι, είναι σωστή η κραυγή αγωνίας του ευρωκοινοβουλίου που καλεί την ΕΕ να διασφαλίσει ότι τα προϊόντα που κυκλοφορούν στην επικράτειά της στο πλαίσιο συστημάτων πιστοποίησης δεοντολογίας δεν είναι αποτέλεσμα καταναγκαστικής ή παιδικής εργασίας, να εγγυάται την αξιόπιστη χρήση των χαρακτηρισμών «δίκαιος» και «δεοντολογικός» και να βοηθάει τους καταναλωτές να προβαίνουν σε τεκμηριωμένες επιλογές.
1 http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=COMPARL&reference=PE-619.291&format=PDF&language=EL&secondRef=02
