Η κυβερνηση αυτή συνεχίζει να μην μπορεί να βρει την ισορροπία λόγω των εσωκομματικών προβλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ και με τη βοήθεια των σεναρίων για εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα να προκαλεί αναταράξεις στο κοινωνικό – πολιτικό πεδίο, με τους πολίτες να αγωνιούν για το τι θα επακολουθήσει μετά το καλοκαίρι και τους εταίρους να προσπαθούν να καταλάβουν με ποιον θα συνδιαλέγονται το ερχόμενο φθινόπωρο.
Η αγωνια βρίσκεται στο κατακόρυφο όταν οι φήμες για διάσπαση και ξέσπασμα διαφωνιών εντός του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να διαταράξουν την ήδη επιβαρυμένη πολιτική ατμόσφαιρα, με τους πολίτες να περιμένουν με φόβο τη συνέχεια, αλλά και την κυβέρνηση να μην μπορεί να καταλάβει αν αυτή είναι η τελευταία μπόρα πριν τη θύελλα. Είναι τόσο μεγάλη η αγωνία που μέσα στο καλοκαίρι και για πρώτη φορά μετά από τόσες δεκαετίες αναμένεται να μην υπάρξει χαλάρωση, αφού στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μεταξύ των πολιτών κυριαρχεί η συζήτηση για τη δανειακή σύμβαση, τους φόρους που πρέπει να καταβάλουμε όλοι μας αλλά και τη λιτότητα που θα πάρει σάρκα και οστά τα επόμενα χρόνια.
Ειναι τραγικό που η κατάσταση έφτασε ως εδώ, ενώ θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί πολλά. Η λιτότητα που θα επακολουθήσει δεν θα είναι απλά η ταφόπλακα στα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, αλλά ο βρόγχος που δεν αναμένεται να βγεί για πολύ καιρό ακόμη. Το πλέον τραγικό όμως έχει να κάνει με τις νέες γενιές, για τους νέους που πέφτουν θύματα της δραματικής επιδείνωσης στην οικονομική κατάσταση της χώρας.
Οι νεοι φεύγουν από τη χώρα αλματωδώς και δεν ξέρω αν τελικά όλοι τους διώχνουν με κάθε μέσο και τρόπο και αυτοί που μένουν είναι μονάχα οι γηραιότεροι και όλοι αυτοί που παρελθοντολογούν στις στάχτες μιας ανύπαρκτης δημοκρατίας.
Η κυβερνηση αυτό που κάνει συνεχώς είναι να αιμοδοτεί το πατριωτικό φρόνημα, έχοντας απέναντί της πολίτες που έχουν εξουθενωθεί από την πολλή δόση εθνικισμού έναντι της αυστηρής πολιτικής των Γερμανών. Και η όλη ιστορία θυμίζει έντονα ψυχροπολεμικό κλίμα. Λες και οι Γερμανοί φταίνε για όλα και όχι εμείς οι ίδιοι που φτάσαμε ως λαός σε αυτή την κατάντια. Λες και στο τέλος μένουν μόνο οι εκβιασμοί των εταίρων να μας υπενθυμίζουν πως άλλοι έχουν ευθύνη για το σημερινό κατάντημα.
