ΚΡΙΣΙΜΗ η εβδομάδα που διανύουμε: εβδομάδα των Παθών και η χώρα μας καλείται να λάβει καταλυτικές αποφάσεις για το μέλλον της.
…ΑΛΛΑ, μια “αριστερή” κυβέρνηση που προτάσσει τη “ρήξη” ως εναλλακτική λύση, αν δεν ευοδοθούν με επιτυχία οι διαπραγματεύσεις της, θα πρέπει να έχει διαθέτει τρομερές διπλωματικές ικανότητες, ώστε να διαχειριστεί επιδέξια και προς όφελος της χώρας τη λέξη “ρήξη”.
ΓΙΑΤΙ, η ίδια η “ρήξη”, δεν αποτελεί λύση, αλλά συσσώρευση νέων πιο δυσβάστακτων προβλημάτων. ΚΑΙ ΔΕΝ θα είναι σε καμιά περίπτωση “λύτρωση” το να γυρίσουμε σε περιόδους ακραίας φτώχειας και κοινωνικής αποσύνθεσης.
ΒΕΒΑΙΑ ο κ. Τσίπρας διεμήνυσε πως δεν επιθυμεί τη “ρήξη” με την Ευρώπη, αλλά μια “λύση” εντός της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. ΓΙΑ την ώρα, βιώνουμε ως χώρα μια γενικευμένη φτώχεια. Με την έλλειψη ρευστότητας που θυμίζει μεταπολεμική περίοδο.
ΥΠΑΡΧΕΙ πλήρης ανυπαρξία δομών κοινωνικής πρόνοιας. Σε όλους τους τομείς. Οπότε η αλληλεγγύη, ευτυχώς κι αυτή, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της ζωής μας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ αυτές τις κρίσιμες μέρες έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο.
ΕΔΩ που τα λέμε, το φαινόμενο της αλληλεγγύης έχει βαθιές ελληνικές ρίζες. Οπως μάλιστα έγραφε πριν 4 χρόνια στο “Εθνος” (24/12/2011) ο δημοσιογράφος Τ. Κατσιμάρδος για να το αποδείξει ανατρέχοντας στο παρελθόν, «έκκληση κάνουν εφημερίδες, όπως και πολλοί φορείς, στα φιλάνθρωπα αισθήματα των εχόντων». Εγραφαν και τότε (1893): «Εάν εις άλλους χρόνους απόλυτος παρίστατο η ανάγκη της συνδρομής των δυναμένων υπέρ των ενδεών, το έτος τούτο η ανάγκη αύτη παρίσταται επιτακτικωτέρα…».
ΕΥΤΥΧΩΣ στα Χανιά η έννοια της αλληλεγγύης, από τότε που άρχισε η κρίση, είναι πάντα ζωντανή και οι εκκλήσεις που κάνουν οι πολλοί και ποικίλοι φορείς δεν μένουν χωρίς αντίκρισμα.
