Αλληλοσυγκρουόμενα

Ψηφίστηκε ο Π/Υ 2018, στη Βουλή όπου ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε, ότι είναι ο τελευταίος μνημονιακός, ότι δεν θα ‘χουμε άλλον με προαπαιτούμενα. Παραμένει, ωστόσο, ανοιχτό το εάν η οικονομία θ’ αποδώσει τα αναμενόμενα, ώστε τα μέτρα, που έχουν αποφασισθεί για το 2019 έως το 2022 και άλλα για αργότερα, να ξανασυζητηθούν, προκειμένου ν’ αναπροσαρμοσθούν.
Το ερώτημα παραμένει, πόσο επιτεύξιμοι είναι οι στόχοι. Εως τον Αύγουστο 2018, που λήγει το μνημόνιο θα έχει δείξει, οπότε επειδή η επιτήρηση και η επιτροπεία θα συνεχίζουν να υπάρχουν, ίσως χρειαστούν και άλλα μέτρα που θα μας αναγκάσουν να τα πάρουμε.
Ποιος τα προετοίμασε αυτά; Μα ο υπ. οικ/κών κ. Τσακαλώτος. Ο αριστερός επικεφαλής του “53+”, που ξέρει να φορολογεί αγρίως επειδή δεν μπορεί να περιορίσει την φοροαποφυγή και τη διαφθορά. Ο υπουργός, που δεν τα ‘χει καλά με τους Ελληνες επιχειρηματίες, ο άνθρωπος που λοιδωρούσε τον καπιταλισμό στους “αγανακτισμένους” της πλ. Σ/τος, όπου βρει λεφτά τα παίρνει. Το φαιδρό είναι, ότι εκλήθη στη Wall Street σε ειδική εκδήλωση, να σημάνει τη λήξη των εργασιών του χρηματιστηρίου της Ν.Υ. της Τρίτης, χτυπώντας όχι μόνο το καμπανάκι, αλλά και το σφυρί, χωρίς το δρεπάνι, χειροκροτούμενος από τους “γύπες” του πιο επιθετικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Απογοήτευσε όλη την αριστερή διανόηση. Πως θα δικαιολογηθεί στους φτωχοποιημένους Ελληνες, όταν φλυαρούσε επαναλαμβάνοντας ότι φταίει ο καπιταλισμός; Οπως εκείνοι που μπορούν να κάνουν το μαύρο άσπρο. Η έξοδός μας απ’ το 3ο μνημόνιο θα είναι τυπική, όχι ουσιαστική. Πώς ο Π/Υ θα είναι ο τελευταίος μνημονιακός; Ο επόμενος δεν θα περιλαμβάνει τις μειώσεις των συντάξεων και την αύξηση της φορολογίας διά της μειώσεως του αφορολόγητου; Αρα η εποπτεία θα υπάρχει και μην ακούμε, ότι θα πάψουμε να εξαρτώμεθα. Εχει τεθεί στόχος αύξησης της παραγωγής, δηλαδή αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%. Το ποσοστό είναι ικανοποιητικό, αλλά χρειαζόμαστε πάνω από 3-4% και υψηλότερες ταχύτητες λήψεως αποφάσεων επί των επενδυτικών αδειοδοτήσεων να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, η οποία αγγίζει τα όρια της διαστροφής. Τούτο σκοτώνει τη θέληση του κάθε επενδυτή και των αγορών. Στόχοι υψηλοί αύξησης του ΑΕΠ μπορεί να επιτευχθούν, αλλά θα είναι παροδικοί και περιστασιακοί, όπως έγινε το 2016 και τώρα το 2017, όχι με ανάπτυξη, αλλά με μέτρα λιτότητος, που λειτουργούν εις βάρος της.
Οι ξένοι για να επενδύσουν στη χώρα μας, θέλουν να δουν πρώτα τους Ελληνες, να επενδύουν, για να πεισθούν, ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά τους. Προς το παρόν προτιμούν το ωραίο μας κλίμα και ό,τι βρούν φθηνό, μετά τα κόκκινα δάνεια, το παίρνουν. Αυτό δεν είναι επένδυση, αλλά αρπαγή. Επένδυση είναι ό,τι παράγει χρήμα, ό,τι ανοίγει δουλειές, ό,τι μειώνει την ανεργία, εκτός απ’ το επιστημονικό προσωπικό που μεταναστεύει και την αυξάνει. Βλέπουν τα ξένα funds το “ελληνικό” που καρκινοβατεί και, φοβούμενοι μήπως έχουν κι αυτοί τέτοια εμπλοκή, δεν αποφασίζουν.
Εχουμε και τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ Κοστέλο, που δηλώνει ικανοποιημένος για τη συμφωνία, αλλά και την ανησυχία του, αν θα εφαρμοσθούν τα κριτήρια, ενώ άλλοι παράγοντες διαδίδουν, ότι με την αποχώρηση του ΔΝΤ, τη θέση του οποίου θα πάρει ο ESM, ανοίγει ο δρόμος, να μην μειωθούν οι συντάξεις το 2019, για να αντικρουσθούν από τρίτους με νόημα, ότι «οι δεσμεύσεις πρέπει να τηρούνται απ’ όλες τις πλευρές». Ολοι τους “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”, το πάνε!