Η ζωή έχει πολλές διακυμάνσεις, εκπλήξεις, προβλήματα, απρόοπτα, στην προσωπική ζωή, στην επαγγελματική, στην κοινωνική του καθενός. Αυτό, αν και είναι συμβιβασμένο με την καθημερινότητα, η παραδοχή της έννοιας του αποδεκτού, μπορεί σε ένα βαθμό να θεωρείται μια φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους! Ωστόσο, ζούμε τέτοιες ακραίες καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα και εκφάνσεις της ζωής, που πολλές φορές μας φαίνεται αδιανόητο ή αδύνατο να συμβαίνει αυτό!
Ο άνθρωπος είναι, φυσικά, ο κύριος αίτιος των περισσότερων δεινών, ο οποίος καθορίζει τις εξελίξεις, είτε με την μανία της αυτοκαταστροφής, είτε με τον ανυπέρβλητο, ματαιόδοξο κόσμο του! Προσπαθεί να δημιουργήσει έναν κόσμο αφιλόξενο, επικίνδυνο, ασύμφορο, πνιγηρό, ακριβό, μολυσμένο, κακό, άσχημο, αγνοώντας μέλλον για τις επόμενες γενιές! Παγκοσμίως και στην χώρα μας, διαδραματίζονται σημεία και τέρατα, όπως εγκληματικές ενέργειες, θανατηφόρα ατυχήματα, πόλεμοι, γενοκτονίες κλπ!
Το κουμπί μιας ολικής καταστροφής του πλανήτη μας το έχουν αμφιλεγόμενοι «σωτήρες» που κατέχουν συνάμα και το χρήμα και την εξουσία! Ο κόσμος μοιάζει με τον πύργο της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι ήθελαν, κάποτε. να φτάσουν τον Θεό, όπως και σήμερα», αλλά ο Θεός βλέποντας την απληστία τους, τούς τιμώρησε να μιλούν με διαφορετικές γλώσσες! Με πολλές γλώσσες ασυνεννοησίας! Έτσι ο πύργος κατακρημνίστηκε! Σήμερα, πολλοί άνθρωποι, με διάφορους τρόπους, θεμιτούς και αθέμιτους, προσπαθούν να ζήσουν για να πλουτίσουν, να δοξαστούν, να περιφρουρήσουν το εγώ τους, εις βάρος άλλων, πολλές φορές!
Στην προσπάθεια αυτή οι σχέσεις τους αποδυναμώνονται, διαταράσσονται και καταστρέφονται, πολλές φορές, στο όνομα του: ο θάνατός σου, η ζωή μου! Γίνονται καχύποπτοι, σκληροί, αυταρχικοί, εγωιστές, ανυπόφοροι, εριστικοί, βιαστές, δολοφόνοι…! Πιστεύουμε ότι, σήμερα, πριν το χείλος του γκρεμού, που ολοένα βαδίζουμε, χρειάζεται μία είδους επανεκκίνηση, ξεκινώντας από την οικογένεια. Η οικογένεια με γενναία κίνητρα, μπορεί να ανακάμψει, να βρει τον ρόλο που της αξίζει. Να βρει ταυτότητα και αξία, να είναι σε θέση να ανατρέφει τα παιδιά της σωστά. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να τεκνοποιήσει και να συμβάλλει στην λύση του μεγάλου δημογραφικού μας προβλήματος. Η πολιτεία θα πρέπει να το δει σοβαρά το θέμα αυτό, αν θέλει να μην συνεχιστεί η συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας. Το Σχολείο, παίζει καθοριστικό, κυρίως, κοινωνικοποίησης.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα παραπαίει, γενικά. Θεωρούμε πως είναι τυπικό και παρωχημένο, αφού δεν αναπτύσσει τις δεξιότητες, την αντίληψη, την ανακάλυψη και την κριτική σκέψη των μαθητών. Τα σχολικά εγχειρίδια χρειάζονται πολλές βελτιώσεις, αφού αδυνατούν να καλύψουν σύγχρονα θεματικά πεδία και προβλήματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο (ακρίβεια, φτώχεια, ανισότητες, υπερπλουτισμός, μόλυνση του περιβάλλοντος, αρρώστιες κλπ).
Τα φροντιστήρια «ανθούν», αφού το Σχολείο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των μαθητών και είναι μοναδικό φαινόμενο, τουλάχιστον, στις χώρες της Ευρώπης, η ελληνική πατέντα, το φροντιστήριο, αυτή η παραπαιδεία, όπου οι γονείς πληρώνουν αδρά, ένα κατά τα άλλα δωρεάν Δημόσιο Σχολείο!
Το Λύκειο υφίσταται, αλλά είναι υπό αυτοδιάλυση και το μόνο που το συγκρατεί πριν την διάλυσή του, είναι οι απουσίες των μαθητών. Η μηχανική μάθηση (παπαγαλία) είναι χαρακτηριστικό του ελληνικού Σχολείου και ενός συστήματος που θέλει «παπαγάλους» για μια θέση στους επιτυχόντες στο Πανεπιστήμιο, με ένα αβέβαιο μέλλον στην αγορά εργασίας! Πολλές δραστηριότητες γίνονται εκτός Σχολείου. Γιατί; Δεν θα μπορούσαν να γίνονται στο ενιαίο πρόγραμμα του Σχολείου και να μην επιβαρύνεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός; Αλλά παιχνίδι να γίνεται εις βάρος των πολλών και να επωφελούνται οι λίγοι!
Δεν ξέρω, μήπως ζούμε στον καιρό της αποχαύνωσης, σε μια ατέλειωτη σιωπή και στον ύπνο του δικαίου; Κάποιοι δεν θησαυρίζουν πίσω μας και πάνω στις πλάτες μας για να περνάνε, ασυζητητί, τα δικά τους συμφέρονται; Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε, είπε: «Η σιωπή είναι χειρότερη. Όλες οι αλήθειες που αποσιωπούνται γίνονται δηλητηριώδεις».
Μόνο μπροστά και με στεντόρεια φωνή, λέγοντας αλήθειες, μπορούμε να διεκδικήσουμε, τουλάχιστον, τα… αυτονόητα!
