Πέντε χρόνια τώρα σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις η Παιδεία δεν μπήκε ουσιαστικά στην ατζέντα κανενός αρχηγού κόμματος, σε αντίθεση με τις χώρες, στις οποίες η οικονομική κρίση ταρακούνησε τα πολιτικά συστήματα, τα οποία έθεσαν ως πρώτη προτεραιότητα και σημαία αλλαγών τις μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, την εκ βάθρων αλλαγή και τον εκσυγχρονισμό του. Η ομιλία του νέου υπουργού Παιδείας ήταν γενικού περιεχομένου, αλλά η ιδεολογική γραμμή καθαρή. Ο Μαρξιστής -όπως ο ίδιος είπε- υπουργός, ανακοινώνει τι θα καταργήσει και όχι τι θα δημιουργήσει. Βέβαια, η Παιδεία συνιστά ένα εξαιρετικά σημαντικό εθνικό θέμα και είναι σωστό να δώσουμε χρόνο, ώστε η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη πρόταση αντί μεμονωμένων ακρωτηριασμών επιμέρους υφισταμένων πολιτικών. Θα ήθελα, όμως, να υπογραμμίσω, ότι αυτά που ανακοινώθηκαν για τον ρόλο των Συμβουλίων στα Ιδρύματα ή για τη λειτουργία των σχολείων, δείχνουν την αντίληψη της πλέον δογματικής και παρωχημένης αριστεράς, η οποία έχει ως αναφορά της το κρατικό και στενά ελεγχόμενο από το Υπουργείο και τους κομματικούς Φορείς, Πανεπιστήμιο και σχολείο. Τα συμβούλια δεν έχουν καμία σχέση με την κυβέρνηση. Τα εσωτερικά μέλη τους επιλέγονται από την κοινότητα των καθηγητών, ενώ στα συμβούλια μεταφέρθηκαν αρμοδιότητες που μέχρι τότε είχε ο υπουργός Παιδείας. Την ίδια στιγμή το Συμβούλιο αποτελεί τη δικλίδα ασφαλείας για τη λογοδοσία, τον αναπτυξιακό σχεδιασμό και την υποστήριξη της λειτουργίας του Α.Ε.Ι. Σε κάθε περίπτωση λέξεις όπως: Δημόσιο, ανοιχτό, διεθνές, ανταγωνιστικό, ψηφιακό, αριστεία, ίσες ευκαιρίες και φράσεις όπως: Ο φοιτητής στο επίκεντρο, δυστυχώς, δεν ακούστηκαν απ’ τον νέο υπουργό… Αλλο σημαίνει Κρατικό και άλλο Δημόσιο Πανεπιστήμιο Η διαφορά ανάμεσα στο κρατικά ελεγχόμενο Πανεπιστήμιο και στο δημόσιο αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο είναι τεράστια. Η διαφορά ανάμεσα σε ένα Α.Ε.Ι. που στοχεύει στην αριστεία, δίνοντας ίσες ευκαιρίες και επιβραβεύει τους αρίστους και σε ένα Α.Ε.Ι. που πρυτανεύει η ισοπεδωτική λογική των παρατάξεων είναι τεράστια επίσης. Κυρίως όμως, είναι διαφορά βαθύτατα ιδεολογική και προφανώς πρέπει έχει σχηματίσει δύο ρεύματα που θα πρέπει να αναμετρηθούν, με τη θετική έννοια του όρου, στη Βουλή, στο Πανεπιστήμιο και κυρίως στην κοινωνία. Η συναίνεση των 255 βουλευτών το 2011 ήταν αποτέλεσμα των συναινέσεων στην κοινωνία των πολιτών, των γονιών και των φοιτητών, που ήθελαν ένα Πανεπιστήμιο ζωντανό, συνδεδεμένο με την οικονομία και το διεθνές περιβάλλον, χωρίς παρατάξεις, χωρίς κόμματα, χωρίς τη βία των μειοψηφιών. Τέτοιου είδους συναίνεση καλείται να επιτύχει ο υπουργός. Ολοι πια γνωρίζουμε, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αλλάξει προς το θετικό μόνο με επίτευξη εθνικών συναινέσεων. Το ελπίζω και θα το υποστηρίξω.
Αλλο το δημόσιο, άλλο το κρατικό
