Τι ήθελε και το είπε; Γιατί το ξεφούρνισε εκεί που λιαζόταν στη πεζούλα, αγναντεύοντας τα αεροπλανάκια στην άκρη του διαδρόμου, αναπολώντας πτήσεις όμορφες σε γαλανούς ουρανούς και πτήσεις δύσκολες μέσα στη συννεφιά γεμάτες αγωνία; Τώρα βρήκε τον μπελά του για τα καλά, με την πρόταση που έκανε να αναλάβει το…ψήσιμο των αρνιών της μονάδας! Κι όλοι επαναπαύτηκαν στο στρατόπεδο! Ξέρουν δα, από παλαιότερες συζητήσεις, πως ο πατέρας του -στρατιωτικός κι αυτός- πάντα αναλάμβανε να ψήνει τ’ αρνιά, πως έμαθε από παιδί όλα τα μυστικά του καλού ψησίματος, και πως θα φαν αρνί καλοψημένο από ειδικό… Μεγάλος όμως ο μπελάς που έβαλε στο κεφάλι του…
Με την αίσθηση ευθύνης που τον διέκρινε -πάντα δοτικός και καλοπροαίρετος χαρακτήρας, άφοβος και πρώτος στις δύσκολες αποστολές- από βραδύς έκανε όλες τις προετοιμασίες και τη μεγάλη μέρα νύχτα έστησε στα σκάμματα τους οβελίες, ώρες επέβλεπε το γύρισμα, γύριζε κι αυτός ακατάπαυτα για να ξεκουράζει το προσωπικό, κι όσο οι άλλοι αντάλλασσαν ευχές, τσούγκριζαν, χόρταιναν μυρωδιές και χαιρόταν την ανοιξιάτικη μέρα, εκείνος είχε τον νου του μην καεί το φαγητό, μην πάει κάτι στραβά και χαλάσει η μέρα…
Τόση ήταν η έγνοια του που δεν άπλωσε το χέρι σε καμμιά πιατέλα με μεζεδάκια απ’ αυτές που περιφερόντανε τον χώρο, δεν δοκίμασε ούτε μια μπουκιά ψητό όταν τεμαχιζόταν και σερβιριζόταν το γιορταστικό γεύμα… Εμεινε στο καθήκον μέχρι που τέλειωσε η γιορτή, άδειασαν τα τραπέζια, ταχτοποιήθηκαν όλες οι εκκρεμότητες… Κατάκοπος -πεινασμένος όσο δεν πάει- στο αμάξι της επιστροφής αργά το απόγευμα, έφαγε μια… σοκολάτα που είχε ξεμείνει εκεί μέσα…
Διηγούταν το περιστατικό χαμογελώντας, τίποτα δεν τον πτοούσε, είχε ήδη υποσχεθεί να ξαναψήσει τ’ αρνιά… Μόνο που την επόμενη χρονιά δεν ήταν εκεί! Πέταξε ένα πρωινό μέσα σ’ ένα απ’ τα ιπτάμενα πουλιά της μονάδας κι έφυγε νέος κι ωραίος για πάντα μακριά μας, στα 24 του χρόνια… Τώρα άγγελος πια, μας κοιτά από ψηλά κι αναθυμάται… Αφιερωμένο σ’ όσους έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο, ζουν με μια μόνιμη θλίψη στην καρδιά και τέτοιες μέρες που στρώνουν το γιορτινό τραπέζι, συγκρατούν το δάκρυ, μα βάζουν άλλο ένα σερβίτσιο στο γιορτινό τραπέζι…
