«Πραγματικός πολιτικός είναι εκείνος που ξέρει να κρατά τα ιδεώδη του θυσιάζοντας τις ψευδαισθήσεις του»
[John Fitzgerald KENNEDY, πρόεδρος των ΗΠΑ (1917-1963)]
«ΑΝΗΚΟΜΕΝ εις την Δύσιν»! Αυτό ήταν το προσφιλές σύνθημα του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Αντίθετα, το σύνθημα του ανερχόμενου τότε κινήματος του ΠΑΣΟΚ, με εκφραστή του τον Ανδρέα, ήταν «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»!
ΠΑΝΩ σ’ αυτά τα δυο προεκλογικά σλόγκαν παιζόταν, για χρόνια, το πολιτικό «παιχνίδι» της Αλλαγής και της Συντήρησης. Μέχρι που «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» έγινε κυρίαρχο (1981) σε μια Ελλάδα που είχε ήδη προσχωρήσει στην τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση). Ο δε Ανδρέας, ως ευφυής πολιτικός, διαπραγματεύτηκε όχι την έξοδο από την Ε.Ε. («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», έλεγε προεκλογικά), αλλά την ευνοϊκότερη χρηματοδότηση για την ανάπτυξη της χώρας: με κεφάλαια φυσικά της Ενωσης. Και ως επιδέξιος διαπραγματευτής τα κατάφερε, ώστε να εισρεύσει στα ταμεία πακτωλός χρημάτων/δανείων για μεγάλα έργα.
ΣΗΜΕΡΑ το «παιχνίδι» παίζεται με διαφορετικούς όρους: Γεωστρατηγική (που αμφισβητεί ο Σόιμπλε), ενέργεια (μελλοντική), οικονομία, χρέος…, αλλά και με «ρομαντισμό» και ιδεοληψίες! Μετά από 5 χρόνια σκληρής κι απάνθρωπης οικονομικής λιτότητας –για τα οποία δεν φταίει το ευρώ, αλλά οι ανίκανες προηγούμενες μεταπολιτευτικές και μνημονιακές κυβερνήσεις των μνημονίων- ξανατίθεται το ερώτημα: «Πού ανήκομεν;»
ΕΔΩ και πέντε μήνες έχουμε την πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση (ένα συνονθύλευμα στελεχών και οπαδών άλλων ποικίλων κομμάτων, ιδεοληπτικών επαναστατικών συνιστωσών, αντιευρωπαϊστών, κομμουνιστογενών κ.λπ.) Μια κυβέρνηση, δηλαδή, που ακόμη κι όταν έχει μια συγκροτημένη άποψη, ακόμη κι αν θέλει να «περάσει» κάτι, προσκρούει πάντα στον κομματικό «συντονισμό» της. Το πολιτικό κόστος που λέγαμε…
ΑΛΛΑ, στην πολιτική, ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, συναισθήματα και ιδεοληψίες δεν χωρούν. Ή, μάλλον, η Οικονομία δεν «υποτάσσεται» σε θεωρίες και ιδεολογήματα. Η πραγματικότητα των αριθμών είναι που ενδιαφέρει, δυστυχώς, και οι μεσιανικές περί Ευρώπης αντιλήψεις είναι για ρομαντικούς άλλων εποχών.
Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ πρακτική των Ευρωπαίων δανειστών, νομίζουμε, δεν μπορεί να αλλάξει με μεμονωμένους «επαναστάτες», ούτε με εκβιασμούς του τύπου «βγαίνω – δεν βγαίνω» από την Ε.Ε. Οι πραγματικές επαναστάσεις γίνονται με ωρίμανση των λαών και κυρίως με τη δημιουργία συμμαχιών.
