Κύριε διευθυντά
το “ψεκαστικό” φαινόμενο βέβαια είναι δαιδαλώδες και πολυσύνθετο.
Ίσως όμως να μην ήταν σπατάλη του χρόνου μας να ασχοληθούμε δι’ ολίγον με αυτό, ακροθιγώς, πόσο μάλλον όταν η τωρινή αμερικανική εκδοχή του αποβαίνει τουλάχιστον λίαν ενδιαφέρουσα: το όνομα αυτής είναι QAnon. Πρόκειται για μια παρανοϊκή, δηλαδή τελείως αναπόδεικτη και ατεκμηρίωτη, θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται σε κρυφό και μυστικό πόλεμο απέναντι κάποιων σατανιστών παιδόφιλων, που ανήκουν στην ελίτ της χώρας, καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στην κυβέρνηση, τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ και κρατούν κρυφές τις ανίερες πράξεις τους μέσα από ένα δίκτυο συγκάλυψης.
Με βάση λοιπόν τη θεωρία αυτή, ο απερχόμενος πρόεδρος και οι ανήκοντες στην ως άνω ομάδα οπαδοί του παρουσιάζονται ως κατεξοχήν φορείς και πεφωτισμένοι υποστηρικτές της ηθικής, ενώ οι αντίπαλοί τους βουλιάζουν στο σκοτάδι της συγκάλυψης. Δεν έχουμε στοιχεία για το πώς προέκυψε αυτή η θεωρία, ούτε για τους εξωτερικούς παράγοντες, που ενδεχομένως την υποδαυλίζουν και αναθερμαίνουν στις ψυχές των οπαδών της. Έτσι θα περιοριστούμε μόνο στο ψυχοπαθολογικό φαινόμενο καθαυτό. Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί επενδύουν στο εγώ τους. Μεγεθύνουν το εγώ τους, όμως την ίδια στιγμή, επιμελώς και προς πάσα κατεύθυνση, αποκρύπτουν αυτή την τακτική, κάτω από τη μάσκα ότι υπηρετούν κάποιον άλλο, υπερατομικό και υπέρτερο σκοπό: εν προκειμένω την ηθική.
Για να επιτευχθεί το πιο πάνω, δηλαδή για να ενδυθούν οι ίδιοι τον μανδύα της ηθικής, πρέπει φυσικά κάποιοι άλλοι να είναι ανήθικοι (ώστε να προκύπτει κρυφός, μυστικός και ηρωικός αγώνας): στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η παράνοια με τη φαντασία και τις ψευδαισθήσεις της. Έτσι λοιπόν γίνονται ήρωες στα μάτια τους και με τον τρόπο αυτό τρέφουν και μεγεθύνουν το εγώ τους (πάντοτε, βέβαια -μην ξεχνάμε το παραμύθι- χάριν της ηθικής, για το κοινό καλό και τα τοιαύτα σεσηπότα).
Χαρακτηρίζουμε αυτό το φαινόμενο ως ψυχοπαθολογικό, επειδή η εγωμανία δρα υπογείως και διασπαστικά στο νοητικό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων και τους αλλοτριώνει.
Δυστυχείς οι “ψεκασμένοι” τελικά.
Παρασκευάς Λουλουδάκης
Αγαπητέ, κύριε, Διευθυντά,
το ανωτέρω άκρως κοινωνικό δοκίμιο του κ. Παρασκευά Λουλουδάκη είναι ενθαρρυντικό για τολμηρή και γενναιόδωρη αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος του “Ελλείμματος της Ψυχικής Ωριμότητας” που μαστίζει οσημέραι -μέρα τη μέρα- τις ανθρώπινες κοινωνίες και ιδιαίτερα τον σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό. Δεν είναι ο χώρος για παραπανίσια λόγια και σχόλια, ωστόσο, το ανωτέρω άρθρο εντυπωσιάζει για τις υγιείς απόψεις και τη στόχευση για πιο ποιοτική και θεμιτή κοινωνία ανθρώπων για ειρηνική συμβίωση και συνύπαρξη, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών [Θρησκεία, γλώσσα, χρώμα, εθνότητα, καταγωγή, κουλτούρα κ.λ.π]. Έτσι, οφείλουμε να συγχαρούμε τον εξαίρετο αρθρογράφο για το πολύ σπουδαίο δοκίμιό του, από τα καλύτερα που δημοσιεύονται. Με τις καλύτερες ευχές για καλή υγεία και κάθε δημιουργική προσπάθεια, Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.
Αξιότιμε κύριε Καραγεωργίου,
Εκ παραδρομής της εφημερίδας το επώνυμό μου γράφτηκε Λουλουδάκης αντί
του πραγματικού Μαμαλάκις.
Σας ευχαριστώ για τα ευγενικά σχόλιά σας και αντεύχομαι.
Παρασκευάς Μαμαλάκις