Bιότοπος – περιγραφή λατινική της ονομασία είναι Aloe vera (Αλόη η γνήσια). Ανήκει στην οικογένεια των Λιλιίδων. Οι κοινές της ονομασίες είναι Αλόη και Πέρδικα. Είναι φυτό ποώδες, πολυετές με φύλλα σαρκώδη, που φυτρώνουν παρά τη βάση και ομοιάζουν κάπως με τον Αθάνατο, μυτερά, μαλακά, πράσινα ανοιχτά, με δόντια καφετιά.
Το στέλεχός της είναι ίσιο, όρθιο και τα άνθη της κίτρινα ως πορτοκαλόχρωμα και κοράλινα, σωληνοειδή τα οποία εμφανίζονται στην κορυφή ενός μακρύ μίσχου το καλοκαίρι. Φτάνει σε ύψος τους 80 πόντους. Στη χώρα μας έχει εγκλιματισθεί και φυτρώνει σε αγρούς ή καλλιεργείται σε κήπους.
Ιστορικά στοιχεία
Βότανο γνωστό από την αρχαιότητα. Εχει βρεθεί σε τοιχογραφίες των αρχαίων Αιγυπτίων οι οποίοι απέδιδαν στο φυτό μαγικές ιδιότητες. Λέγεται ότι η Κλεοπάτρα όφειλε την ομορφιά της εν μέρει στο φυτό της αλόης, με το οποίο φρόντιζε το δέρμα της. Οι αρχαίοι Ελληνες το γνώριζαν. Ως φαίνεται εισήχθη από εκείνη την εποχή προφανώς λόγω των θεραπευτικών του ιδιοτήτων. Η χρήση του αναφέρεται από το 400 π.Χ.. Την αναφέρει ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι εφύετο σε παραθαλάσσιες περιοχές και στα νησιά, μεταξύ των οποίων και την Άνδρο, αλλά ήταν ακατάλληλη για θεραπευτικούς σκοπούς. Οι αρχαίοι Ελληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την γέλη του φυτού για τις πληγές. Γέλη είναι το παχύρρευστο γλισχραματώδες πήκτωμα που βγαίνει από τις τομές που κάνουμε στα νωπά φύλλα του φυτού. Ο Γενάδιος αναφέρει ότι η Αλόη του Διοσκουρίδη είναι η Αλόη η γνήσια η οποία συναντάται αυτοφυής σε Ναύπλιο, Ανδρο, Κάλυμνο, Λέρο και Κύπρο. Τα πηκτοειδή συστατικά των φύλλων του φυτού χρησιμοποιούνται ακόμα ευρέως στη βιομηχανία καλλυντικών, στα σαμπουάν για να δυναμώνει τα μαλλιά, στις αντηλιακές κρέμες για να δροσίζει το δέρμα αλλά πάνω απ’ όλα στην περιποίηση του δέρματος έπειτα από ραδιοθεραπεία.
Συστατικά – χαρακτήρας
Η Αλόη περιέχει περίπου 200 πολύτιμα συστατικά μεταξύ των οποίων, απαραίτητα αμινοξέα, ένζυμα, σάκχαρα, στερόλες, μηλικό οξύ, λιγνίνη, Β-καροτίνη, χολίνη, βιταμίνες Α, Β1, Β2, Β6, Β12, C, Ε, φυλλικό οξύ, ασβέστιο, κάλιο, μαγνήσιο, νάτριο, χαλκό, σίδηρο, ψευδάργυρο, μαγγάνιο κ.ά..
Ανθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη – συλλογή
Η αλόη ανθίζει τον Απρίλιο και Μάιο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται ο χυμός του φυτού, που παίρνεται από εντομές και αφού ξεραθεί στον ήλιο είτε με βρασμό δίνει τη φαρμακευτική Αλόη που είναι γυαλιστερή ρητινώδης ουσία, με χρώμα φαιό ως μαύρο με ιδιάζουσα οσμή και γεύση πολύ πικρή.
Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις
Το βότανο δρα ως καθαρτικό, επουλωτικό, εμμηναγωγό και ανθελμικό. Εξωτερικά ως μαλακτικό και επουλωτικό. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί εσωτερικά ως ένα ισχυρό καθαρτικό. Σε μικρή δόση αυξάνει την έμμηνο ροή. Ταυτόχρονα έχει αντιμυκητική, αντιβιοτική και αντιφλεγμονώδη δράση. Αν χρησιμοποιηθεί εσωτερικά για προβλήματα έμμηνης ροής, πρέπει να συνδυαστεί με άφυσα βότανα για να μειωθεί ο κολικός πόνος. Εξωτερικά ο χυμός χρησιμοποιείται για καψίματα, σκασίματα, ηλιακά εγκαύματα, πληγές, ατροφικά έλκη, έκζεμα, ισχιαλγία. Επίσης έχει αποτέλεσμα και σε τσιμπήματα από τσούχτρες της θάλασσας.
Παρασκευή και δοσολογία
Για εσωτερική λήψη λαμβάνουμε 0,1 έως 0,3 γραμμάρια του χυμού. Για εξωτερική λήψη, απλώνουμε μία ποσότητα φρέσκου χυμού στην προσβλημένη περιοχή.
Προφυλάξεις
Δεν πρέπει να υπερβαίνουμε τη συνιστώμενη δοσολογία γιατί το βότανο λόγω της τοξικότητάς του μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα στους νεφρούς. Πρέπει να μην χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης διότι η Αλόη προκαλεί συσπάσεις της μήτρας. Ακόμη πρέπει να την αποφεύγουμε κατά τον θηλασμό, γιατί εκκρίνεται στο μητρικό γάλα και μπορεί να ενεργήσει ως καθαρτικό στο παιδί.
