Alonso Cano, “O Χριστός υποβασταζόμενος από έναν άγγελο”, 1625-1652, Μαδρίτη, Μουσείο Πράδο.

Ο πολυπράγμων Αλόνσο Κάνο είχε υπάρξει μία από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του ισπανικού 17ου αιώνα. Οντας ο ίδιος όχι μονάχα ζωγράφος, αλλά και γλύπτης, αλλά και αρχιτέκτονας, εμφάνιζε μια ιδιαίτερη ροπή προς το κλασικό γυμνό και τη μελέτη στο ανατομικό σχέδιο, στοιχεία που θεωρούνταν απαραίτητα και στην εξάσκηση της γλυπτικής τέχνης.
Η προσέγγιση του φωτισμένου κλασικού ανδρικού γυμνού παρουσιάζει στο σημείο αυτό μια ταύτιση με μια αντίστοιχη προσέγγιση της ζωγραφικής τέχνης από το “θεϊκό” Μιχαήλ-Αγγελο, από τον οποίο ο Κάνο εμφανώς είχε δεχθεί σημαντικές επιρροές. Εμφανές γίνεται το σήμα αυτό κατατεθέν της τεχνοτροπίας του Κάνο και στο εν λόγω έργο στην απολλώνιας ομορφιάς μορφή του νεκρού Χριστού, που χωρίς τη χρήση εκφραστικών υπερβολών και με τρόπο κόσμιο και συγκρατημένο, εκπέμπει στο θεατή την απαιτούμενη γαλήνη και περισυλλογή, όπως απαιτεί η σοβαρότητα της στιγμής.
Στην έντονη αντίθεση ανάμεσα στο πλούσια φωτισμένο σώμα του Ιησού και το σκοτεινό τμήμα που τον περιβάλλει ξεχωρίζουν οι ιριδίζοντες τόνοι του ενδύματος του αγγέλου, ενδεικτικές της μελέτης από την πλευρά του ζωγράφου της βενετσιάνικης χρωματικής παλέτας, ενώ οι ισπανικές καταβολές του Κάνο γίνονται αισθητές στην αριστοτεχνικά αποδοσμένη νεκρά φύση στο έδαφος
-αποτελούμενη από τα arma Christi (καρφιά, σπόγγο και ακάνθινο στέφανο) τα οποία κείνται μέσα σε μια διακριτικά φωτισμένη μεταλλική λεκάνη- η οποία προσεγμένη στις επιμέρους λεπτομέρειές της θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως αυτονομημένη καλλιτεχνική σύνθεση.