«Αλτρουισμός σημαίνει ανθρωπισμός»

Ποιος είπε πως σήμερα οι λέξεις “αλτρουισμός” και “αλτρουιστικές πράξεις” είναι άγνωστες στους νεοέλληνες;
Σήμερα, που ο καθένας περπατά στο δρόμο και βλέπει καχύποπτα το συνοδοιπόρο του, γιατί υποψιάζεται πως θα του αρπάξει το πορτοφόλι ή θα του κάνει κακό; Σήμερα, που βλέπουμε τον ζητιάνο στο σταυροδρόμι κι αλλάζουμε πορεία, για να μην του προσφέρουμε ελεημοσύνη, όπως ο Λευίτης ή ο ιερέας της παραβολής; Τώρα, που βιώνουμε πλείστα όσα προβλήματα ως έθνος από την οικονομική κρίση και δοκιμάζονται οι αντοχές όλων μας, εξαιτίας των λαθεμένων πολιτικών επιλογών; Που κλειδαμπαρώνουμε το σπίτι μας, κατεβάζουμε και τα ρολά για να προστατευτούμε από τους ληστές, που, που, που…
Κι όμως αγαπητοί μου, υπάρχουν γύρω μας κάποιοι συνάνθρωποί μας, που βιώνουν αυτή τη μεγάλη έννοια του αλτρουισμού, λες και είναι ταγμένοι να συνδράμουν και να υπηρετούν τον άνθρωπο. Υπάρχουν ευτυχώς συνάνθρωποί μας πρόθυμοι για φιλανθρωπία. Ανθρωποι με ευαισθησία, με αλτρουιστικά αισθήματα, έτοιμοι να παραμερίσουν κάθε εμπόδιο και με κίνδυνο πολλές φορές της ζωής τους προσφέρουν πρόθυμα τη βοήθειά τους στον ανήμπορο. Για να μπορέσει ασφαλώς ο καθένας μας να βοηθήσει τον πάσχοντα, πρέπει να παραμερίσει κάθε εγωιστική τάση, να βάλει στη θέση του ανήμπορου συνανθρώπου μας τον εαυτό του, να δείξει ανυστερόβουλα τα φιλάνθρωπα αισθήματά του.
Ο αλτρουισμός είναι μια γενναία, μια ηρωική πράξη αγάπης, είναι χωρίς αμφιβολία καθαρά θέμα αγωγής. Γιατί, πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την πράξη του πυροσβέστη, που με κίνδυνο της ζωής του μπαίνει στο φλεγόμενο σπίτι για να σώσει την ανήμπορη γριούλα ή το μωράκι, που βρίσκονται παγιδευμένοι στο φλεγόμενο σπίτι; Η ιστορία που ακολουθεί δείχνει ξεκάθαρα όλο το μεγαλείο της ψυχής ενός συνανθρώπου μας, που διαπνέεται από αγνά χριστιανικά αισθήματα φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης. Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο σκηνικό του δρόμου, που για πολλούς μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Στη στάση του αστικού, ένας νεαρός ως είκοσι χρονών, καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, περιμένει το λεωφορείο. Στη μεσαία πόρτα του λεωφορείου με εντολή του οδηγού προβάλλει μια κεκλιμένη πτυσσόμενη προεξοχή, που διευκολύνει τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην άνοδο. Αλλά επειδή το πεζοδρόμιο είναι μακριά δεν ενεργοποιείται αυτός ο μηχανισμός. Ακολουθεί δεύτερη και τρίτη προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα ενώ ο νεαρός και η συνοδός του παρακολουθούν τις προσπάθειες του οδηγού ανήμποροι για την επιβίβαση. Και ξαφνικά ο οδηγός τραβάει χειρόφρενο, κατεβαίνει από την μπροστινή πόρτα και χωρίς να χάσει καιρό αγκαλιάζει καρέκλα και παιδί μαζί και το ανεβάζει στο λεωφορείο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, που παρακολουθούσαμε αμήχανα, αδύναμοι ή απρόθυμοι να βοηθήσουμε. Ήταν χωρίς αμφιβολία μια ανθρωπιστική ενέργεια, μια πράξη φιλαλληλίας του οδηγού που φανερώνει γενναιότητα ψυχής και δικαιολογημένα εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα των επιβατών. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε λίγες στάσεις πιο πάνω. Ο μηχανισμός του λεωφορείου δεν ενεργοποιείται για την κάθοδο του νεαρού, αλλά ο οδηγός έδειξε και πάλι τα αλτρουιστικά του αισθήματα.
Το λεωφορείο συνέχισε την πορεία του και στο μυαλό μου μετά την έκπληξη και το θαυμασμό για την αλληλεγγύη του οδηγού καρφώθηκαν αμέτρητες σκέψεις, για το ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στα ΑμΕΑ. Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, σκέφτηκα, η απόφαση να δίνεται προτεραιότητα εξυπηρέτησης αυτών των συνανθρώπων μας. Είναι αξιέπαινη η πράξη των δήμων να υπάρχουν ειδικές ράμπες εισόδου στο πεζοδρόμιο, στα δημόσια καταστήματα, σχολεία, εκκλησίες κ.λπ., καθώς και ειδικοί χώροι στάθμευσης γι’ αυτούς τους ανήμπορους συνανθρώπους μας με αντίστοιχη σήμανση. Το ζητούμενο είναι αν αυτοί οι χώροι γίνονται σεβαστοί απ’ όλους μας, ή καταπατείται αυτό το δικαίωμα των ΑμΕΑ. Το παράδειγμα του οδηγού ας δώσει σε όλους μας την ευκαιρία να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στους ανήμπορους συνανθρώπους μας.
Σύνθημά μας ας γίνει και τούτο: Να μην καταπατούμε τα δικαιώματα των ΑμΕΑ. Είναι μια πράξη αγάπης, μια ευλογημένη χριστιανική φιλαλληλία.