Μπερδεύτηκαν οι βούρτσες με τις σκούπες… δεν ξέρω πως το λένε οι άλλοι αλλά αυτό που διοχετεύει με δεδομένα για πολιτικό κουτσομπολιό ασχολούμενους ή μη, είναι η αναμπουμπούλα που επικρατεί στην Αμερική με τα στοιχήματα που δίνουν και παίρνουν για τον επόμενο πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ή Ντόναλντ Τραμπ.
Ο mister Μπάιντεν έκανε και το λαθάκι που μπέρδεψε τον Εμμανουέλ Μακρόν με τον Φρανσουά Μιτεράν, οπότε αφήστε τη φαντασία σας να καλπάσει στο τι έγινε, τι ειπώθηκε και πόσα σενάρια είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τις εκλογές για πρόεδρο των ΗΠΑ τον ερχόμενο Νοέμβριο. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχαμε να επιλέξουμε εδώ στην Ελλάδα μεταξύ δύο προσώπων ταυτόσημων των Μπάιντεν, Τραμπ.
Θα μου πεις τώρα εδώ έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ του ενός ή του κανένα. Βαρύ ακούγεται;;; Καθόλου. Μετά την ήττα ΣΥΡΙΖΑ, τη διάσπαση του, τη σχεδόν αφωνία ΠΑΣΟΚ, έναν κοινοβουλευτικό “πλουραλισμό” με έντονη την παλέτα του Μπλε χρώματος και συνεχή ανανέωση του μπλοκ των ανεξάρτητων βουλευτών, όλο αυτό ορίζει το, προς το παρόν σκορ “ένας – κανένας”.
Αν υπνωτίσει κάποιος τον πρωθυπουργό και τον ρωτήσει αν του αρέσει αυτή η κατάσταση, αυτό το σκορ, βάζω στοίχημα, κούρεμα – ξύρισμα – κιλά, πως η απάντηση του θα είναι ότι λυπάται και τον στεναχωρεί.
Διότι Δημοκρατία χωρίς Αντιπολίτευση, κυβέρνηση χωρίς απέναντι της ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο, δεν έχει καμία πλάκα…
Ούτε η λέξη πλάκα αρέσει;;; Κι όμως, έχει πλάκα, λέξη, χαρακτηρισμός, που ενσωματώνει τη διάθεση, το χαμόγελο, πολιτική άμιλλα, δημιουργική συνέπεια, στο να σχεδιάζεις, να προτείνεις, να κουβεντιάζεις και από απέναντι, να σε διορθώνουν, να σου αντιπροτείνουν, να σε βάζουν να σκεφτείς δεύτερη και τρίτη φορά, να ανεβαίνουν οι τόνοι και να προσγειώνεται τελικά η πολιτική καθημερινότητα, σε μία πραγματικότητα.
Όπως την πραγματικότητα του Έρωτα, που για να υπάρξει θέλει δύο, τρεις ή σε μία πολιτική πραγματικότητα που για να υπάρξει, θέλει 1013…
Εμείς δεν είμαστε Αμερική. Δεν έχουμε πετρελαιοπηγές, μήτε πληθώρα ορυχείων χρυσού, ούτε λαγούμια εξορύξεων.
Είμαστε η Ελλάδα του φωτός -χαμηλωμένου κάπως τα τελευταία χρόνια- που έχουμε όμως την υποχρέωση ως πολίτες να προτάξουμε την πεποίθησή μας πως, η Δημοκρατία μας, όσο κι αν διαγιγνώσκεται ως πολυ-τραυματίας, έχει ανάγκη να βραβευθεί για όλες τις κρίσεις που τα τελευταία χρόνια μας έχουν αποσυντονίσει.
Το δε βραβείο της, ακριβό, βαρύ, ουσιαστικό… Δεν είναι άλλο από μία ζωηρή αντιπολίτευση στις πλάτες της οποίας υπάρχουν όχι μόνο οι ιδεολογικές επισημάνσεις, όχι μόνο οι κοινωνικές υποδείξεις, αλλά κυρίως οι μπουκάλες οξυγόνου ζωής που έχει ανάγκη αυτή η Δημοκρατία.
