Συζητάμε τόσο πολύ για την Ενωμένη Ευρώπη, για τις προκλήσεις της και την εξέλιξή της, προβληματιζόμαστε για τις προοπτικές της, που ανοίγονται σ’ όλες τις κατευθύνσεις και την αναθεματίζουμε για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το θέμα που μας ενδιαφέρει, τα οικονομικά μας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις αποφάσεις της. Παραλείπουμε όμως, να φέρουμε στη μνήμη μας ότι όλο αυτό το ιδεολόγημα που συνιστά το ευρωπαϊκό κατεστημένο, έχει τη βάση του στους Ελληνες απ’ τα βάθη της αρχαιότητος.
Αν ψάξει κανείς στην ιστορία, θα ανακαλύψει ότι η “υπεξαίρεση” πάσης φύσεως αγαθών είναι εκτεταμένη. Η χρησιμοποίηση της ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς ιδεών, ορολογιών, παραδόσεων και ονομάτων είναι κατά κόρον διαδεδομένη, κάτι που, αν καλοσκεφτούμε, μας γεμίζει ενθουσιασμό ή υπερηφάνεια και τίποτα άλλο. Το όνομα Ευρώπη είναι ελληνικό, εκείνοι δε που συνέλαβαν την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, αντέγραψαν τη δομή μιας αρχαίας ελληνικής οργάνωσης συνένωσης γειτονικών λαών περισσοτέρων πόλεων και κρατών με ίσα δικαιώματα και ενιαία κεντρική διοίκηση, όπως οι Αμφικτιονίες.
Μέσα σ’ αυτή την Ενωμένη Ευρώπη εντάχθηκε η χώρα μας από το 1979 με στόχο την οικονομική της ευημερία, αλλά και τη συμμετοχή της στις πολιτικές εξελίξεις επί ίσοις όροις, που αλματωδώς ανεπτύσσοντο παγκοσμίως. Αφετηρία για τις Αμφικτιονίες, λέξη που προέρχεται εκ του “αμφί” και “κτίζεσθαι”, υπήρξε η θεοσέβεια όπου οι περίοικοι ονομαζόντουσαν και “αμφικτίονες”, συγκεντρώνοντο σε επίσημους ναούς κατ’ αρχήν για θρησκευτικούς σκοπούς. Στη συνέχεια ανεπτύχθηκαν εμπορικές σχέσεις και συν τω χρόνω διαμορφώθηκαν πολιτικές ενώσεις που μεριμνούσαν για “κοινά” ελληνικά οφέλη και συμφέροντα σε συνέδρια σύμφωνα με ομοσπονδιακούς κανόνες που διαμόρφωναν.
Το αρχαιότερο Αμφικτιονικό Συνέδριο χρονολογείται απ’ το 1552 π.Χ. στις Θερμοπύλες. Αργότερα γινόντουσαν και σε άλλες πόλεις, οπότε ο θεσμός πήρε μεγάλη ανάπτυξη. Ελάμβανε χώραν το φθινόπωρο στην Ανθήλη, πλησίον των Θερμοπυλών, στον χώρο της Αμφικτιονίδος Δήμητρας και την Ανοιξη στον ναό του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αργότερα εξελίχθηκε σε πολιτική ομοσπονδία πόλεων και κρατών όπου στα συνέδρια ελάμβαναν μέρος στη βουλή της Αμφικτιονίας μόνιμοι αντιπρόσωποι των αρχαίων πόλεων. Στο δίκαιο των αρχαίων Ελλήνων υπήρχε ο όρος “κοινόν” που ανήκε στο σύνολο της ομοσπονδίας με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Συνίστατο στη διατήρηση του δικαίου κάθε πολιτείας υπό το ομοσπονδιακό δίκαιο.
Ο ναός του Απόλλωνος στη Δήλο ήταν η θρησκευτική έδρα του “κοινού”. Υπήρξε και κοινόν των Κρητών, αφότου η Γόρτυς και η Κνωσός ενώθηκαν για να υποτάξουν την νήσον. Τέτοια “κοινά” επικράτησαν στην Ελλάδα κατά την αναδιοργάνωση του Ρωμαϊκού κράτους το 27 π.Χ. Τα περί Αμφικτιονιών αναφέρονται από τον πολιτικάντη Αισχίνη (320 – 314 π.Χ.) και αντίπαλο του Δημοσθένη, ο οποίος, λέγεται, ότι εδωροδοκείτο συνεχώς από τον Φίλιππο. Στα έργα του “Κατά Κτησιφώντος” και “Περί Παραπρεσβείας” θεωρεί δυνατή τη συνεργασία γειτονικών λαών με ποικίλους τρόπους, κυρίως με τις Αμφικτιονίες, δεδομένου ότι προστατεύονται από κάποιον θεό σε κάθε περίπτωση. Στο “Παραπρεσβείας” αναφέρει ότι κατά την πρώτην σύνοδον εδίδετο και όρκος ισχυρός από τα μέλη της Αμφικτιονίας, που ήσαν δώδεκα Θεσσαλοί, Βοιωτοί, Θηβαίοι, Δωριείς, Ιωνες, Περραιβοί, Δόλοπες, Λοκροί, Οιταίοι, Φθιώτες, Μαλιείς και Φωκαείς.
Σημειώνει δε ότι κάθε λαός, μικρός ή μεγάλος, είχε δικαίωμα ίσης ψήφου. Στο “Κατά Κτησιφώντος” ομιλεί για τον όρκον ότι, εάν κάποιος ιδιώτης, πόλεις ή έθνος, ήθελε παραβεί τους όρους της Αμφικτιονίας, να έχει την κατάραν του Απόλλωνος, της Αρτέμιδος και της Αθηνάς. Τι απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν στην αρχαία Ελλάδα δεν έχουν πάρει και τα εφαρμόζουν σχεδόν κατά γράμμα οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι μανδαρίνοι, που ανέδειξαν τους εαυτούς των φωστήρες; Ιδρυσαν κατ’ αρχήν την Ε.Ο.Κ., ύστερα την Ε.Ε. με το ενιαίο νόμισμα και τώρα με τις μεθοδεύσεις τους πάνε να ομοσπονδοποιήσουν τα κράτη και τους λαούς υπό “κοινόν” δίκαιον υπεράνω του τοπικού δικαίου!
