Αμφισβήτηση και Στοχασμός

Ζούμε σε κοινωνίες όπου η λέξη επικοινωνία και αλληλεγγύη είναι όχι μόνο δυσεύρετες αλλά λανσάρονται ως δηλωτικές αδυναμίας του προσώπου που τις διατηρεί παρά τα προτερήματα, σε μία εποχή όπου η αδιαφορία για την σκέψη και τον διπλανό αναδεικνύεται σε νούμερο ένα αξίωμα και προσόν.
Υπερβολή δεν θα το έλεγα αυτό, τουναντίον υπερβολικές και πάνω απ’ όλα ακατανόητες και παράλογες φαντάζουν οι προϋποθέσεις επιβίωσης σε έναν κόσμο όπου κάθε στοχαστής αντιμετωπίζεται αφοριστικά ως ελιτιστής και η ποιητικότητα της ζωής απουσιάζει ως ερμηνευτικό εργαλείο.
Αν οι άνθρωποι ήθελαν να σκεφθούν, θα μπορούσαν να παύσουν σταδιακά πολλές ζωτικές δυσμορφίες, που φαντάζουν έτσι ακριβώς λόγω της έλλειψης του στοχασμού.
Ο στοχασμός και η σκέψη για τον κόσμο και την πορεία του, η ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας και της αμφισβήτησης κατεστημένων Αρχών και Θεσμών, είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξει ο κόσμος. Το βήμα αυτό έγινε και στο παρελθόν, η αλλαγή όμως δεν έγινε ποτέ γιατί οι πολίτες δεν ενδιαφέρθηκαν για τη συνολική ανατροπή.
Σήμερα που ο κόσμος δεν κάνει εύκολα βήματα επειδή δεν σκέφτεται καν, η ανατροπή αυτή δεν έρχεται ούτε αναμένεται. Μια κάποια λύση λοιπόν θεωρητικά αποτελεί η όδευση προς την απόλυτη παρακμή, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο. Γιατί μέσα από αυτή, αναπλάθεται ο νέος κόσμος. Γιατί κάποτε τα αδιέξοδα γίνονται συνήθεια και μιας και η ζωή συνεχίζεται, τα δεδομένα αλλάζουν έστω και αν οι κάθε είδους αξίες φαντάζουν νεωτερισμοί.