“Αμυγδαλέζες”

Χαώδης, κρίσιμη και επικίνδυνη η κατάσταση με τους πρόσφυγες και μετανάστες. Στο λιμάνι του Πειραιά το αδιαχώρητο με τα τσαντίρια και τις συμπλοκές, που απαθανατίζουν οι τουρίστες απ’ τα κρουαζιερόπλοια. Ποιος τολμά να κατέβει, να επισκεφθεί την πόλη; Στην Ειδομένη οι συνθήκες περίπλοκες και δραματικές, να έχουν καταπατηθεί γόνιμες εκτάσεις, που δεν μπορούν να καλλιεργήσουν οι αγρότες. Σε ποια ευνομούμενη χώρα ξένοι “επισκέπτες” καταλαμβάνουν περιουσίες κατοίκων, κλείνουν σιδηροδρομικές γραμμές και δρόμους χωρίς συνέπειες;
Σ’ αυτούς τους καταυλισμούς εισχωρούν και περίεργες, εισαγόμενες Μ.Κ.Ο., αλλά και επιτήδειοι και εκμεταλλευτές, που επιβεβαιώνουν την απουσία ελεγκτικών αρχών ή την παρουσία του κράτους παρατηρητή ή αδιάφορου, χωρίς πρόγραμμα. Τούτο εκμεταλλεύονται κάποιοι εκ των μεταναστών ή προσφύγων και οργανώνονται με ομαδικές διαμαρτυρίες δημιουργώντας πορείες, βιαιοπραγίες, επιθέσεις, ακόμα και σε όργανα της τάξεως, με τεράστια προβλήματα στη χώρα. Οταν αγριέψουν, έτσι παραπληροφορημένοι, που είναι, ποιος θα τους συγκρατήσει;
Η πολιτεία, σαν να μην έχει κατανοήσει, τι εθνικό ζήτημα έχουν προκαλέσει αυτοί οι άνθρωποι, κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Δεν επεμβαίνει αποτρεπτικά χωρίς να εξηγεί το γιατί. Αν είχαν προνοήσει αυτήν την εξέλιξη ως μη αναστρέψιμη, θα μπορούσαν να εμπόδιζαν εξαρχής τη συσσώρευση του πλήθους σ’ αυτά τα σημεία. Να τους κατηύθυναν στα κέντρα διασποράς των 200 ή 250 ατόμων, διαχωρίζοντας τους πρόσφυγες απ’ τους μετανάστες, που είναι αδύνατον να συγχρωτιστούν λόγω φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών.
Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής Ε.Ε. – Τουρκίας, χωρίς να αποδειχθεί ότι θεωρείται ασφαλής χώρα για την επαναπροώθηση των “παράτυπων μεταναστών”, χαρακτηρίζεται από παράγοντες, που ασχολούνται με το θέμα, ηθικά και νομικά απαράδεκτη. Το ηθικό δεν πολυνοιάζει, γιατί ξεπερνιέται πολιτικά, κατά το αμίμητο «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό», αλλά το νομικό δύσκολα θ’ αντιμετωπιστεί. Για τη χώρα μας, εκτός από τον γενικό αντίκτυπο, κανείς δεν αποκλείει ότι θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Η Ε.Ε. μας επιβάλλει, ως χώρα πρώτης υποδοχής, εντός 25 ημερών να ολοκληρώνουμε τις διαδικασίες, αν ο πρόσφυγας δικαιούται ασύλου ή όχι, πράγμα δύσκολο με τα σημερινά μέσα που διαθέτουμε. Αν γίνουν λάθη χορήγησης ασύλου από πλημμελείς ελέγχους ή από βιασύνη ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτούς το ταχύτερον, πιθανόν να εμπλακούμε σε διεθνή δικαστήρια, οπότε εμείς θα πληρώσουμε το… μάρμαρο.
Η συμφωνία με την Τουρκία, που άρχισε να εφαρμόζεται δειλά – δειλά, δεν θα τηρείται ούτε η μισή με δεδομένη την κωλυσιεργία της και την αναξιοπιστία της. Αποκλείεται να ισχύει το μέτρο, ένας να μπαίνει απ’ τα νησιά και ένας να βγαίνει απ’ την Τουρκία. Οι 52.000 μέχρι ν’ αποφασίσουν οι Ευρωπαίοι να διορ- θώσουν την άθλια απόφασή τους, θα μας μείνουν αμανάτι και να ευχόμεθα να μην αυξηθούν τώρα, που ’ρχεται καλοκαίρι.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Είχαμε την Αμυγδαλέζα, τόπος που λειτουργούσε ως ανασχετικός παράγοντας τον ροών και την κλείσαμε, διότι εθεωρείτο χώρος κράτησης. Τώρα φτιάξαμε δεκάδες Αμυγδαλέζες σ’ όλη τη χώρα. Το μόνο που μας μένει είναι να βρούμε τρόπους ν’ αντιμετωπίσουμε το τεράστιο πρόβλημα μόνοι μας μέσα στο τέλμα που βρισκόμαστε της οικονομικής κρίσης.