«…Αμύνεσθαι περί πάτρις»

Απ’ όσα έχουν διαδραματιστεί στο “ρεπερτόριο” της πολιτικής ζωής του κ. Σαμαρά βλέπουμε ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ταγμένο από τη μοίρα να τον αναλώσει προς χάριν της σωτηρίας της πατρίδας. Αγωνίζεται γι’ αυτό, όπως διατείνεται, χωρίς να ξεγελιέται απ’ τη γοητεία των επαίνων και των κολακειών των αδυνάτων στη σκέψη, των απλών και πτωχών ανθρώπων του λαού. Αυτό το λένε λαϊκισμό.
Εχει ξεχάσει την εποχή του Σκοπιανού από τότε  που βρέθηκε αντιμέτωπος στις επιλογές του αρχηγού του κόμματός του και λαμβάνοντας υπ’ όψιν του κανείς την εγωιστική συμπεριφορά του, θα του δικαιολογούσε νάχει πάρει διαζύγιο απ’ την ιδεολογική του οικογένεια. Αλλά αρχομανής εκ πεποιθήσεως, όπως ήταν, μετά τη διάλυση της ΠΟΛΑΝ, έκανε ιώβειο υπομονή, επέστρεψε μετά από δολιχοδρομίες στην πολιτική ζωή και αναρριχήθηκε στην κορυφή, βοηθούσης και της συγκυρίας των καιρών.
Ουδέποτε χαρακτηρίστηκε από αβρότητα στους τρόπους και στη συμπεριφορά του έναντι των αντιπάλων του. Ο χώρος της πολιτικής, αν τον αποδομήσεις, θα σ’ εκδικηθεί. Το ’παθε ο Κ. Καραμανλής με τους “νταβατζήδες” κι ύστερα ο Γ. Παπανδρέου με το “λεφτά υπάρχουν”. Ο κ. Σαμαράς πόσο έμεινε μακριά απ’ την επικαιρότητα; Τίποτα δεν διδάχθηκε στη μοναξιά του; Είχε το προηγούμενο του άλλου Καραμανλή στο Παρίσι και τον μιμήθηκε που επέστρεψε περισσότερο αυταρχικός απ’ όσο ήταν πριν αυτοεξορισθεί με το ψευδώνυμο “Τριανταφυλλίδης”.
Ενσωμάτωσε στη ΝΔ, για την οποία υπεραμύνεται ότι ήταν “Δημοκρατική Παράταξη” ανθρώπους της ακροδεξιάς και μπόλιασε τον εκσυγχρονισμό με την οπισθοδρόμηση. Δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα εκσυγχρονιστικό και δεξιό κόμμα. Υστερα τα χαρακτηριστικά του εκσυγχρονισμού ταίριαζαν με την πολιτική Σημίτη, την οποία η ΝΔ αντιπολιτεύθηκε με σφοδρές αντιπαραθέσεις.
Ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. δείχνει σκοταδιστικής μορφής ενέργεια, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονιστική πράξη. Επειδή ανέκαθεν η δεξιά ήταν αντίθετη στον εκσυγχρονισμό, τώρα είναι το άκρον άωτον της ατυχίας μέσω των μνημονίων να προβάλλεται ως δημοκρατική.
Βαθιά λοιπόν ταυτισμένος με την ιδέα του σωτήρα για να επιπλέει στα πράγματα, κατάφερε να συμβιβάσει τη ΝΔ με την εκδοχή των συμμαχικών κυβερνήσεων, κάτι που δεν είχε γίνει επί εποχής του “χαλκέντερου” Κ. Μητσοτάκη το 1989. Βιάστηκε να φτιάξει ένα σενάριο δράσης, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα ασαφές κλίμα σ’ όλο τον κόσμο. Τώρα τούρχονται οι αναποδιές η μια μετά την άλλη. Η μεγαλύτερη το χρέος, για την εξυπηρέτηση του οποίου κάνει σπασμωδικές κινήσεις, να φύγει από το Δ.Ν.Τ. Αυτό δεν το θέλει η Ευρώπη, ούτε οι αγορές, θεωρώντας το ως εγγυητή των χρημάτων τους. Υστερα τον κανονιοβολεί ο κ. Τσίπρας με τους 120+1 ψήφους για την καταψήφιση όποιου Προέδρου Δημοκρατίας και τον πονοκεφαλιάζει ο κ. Βενιζέλος με την επιμονή του για την τροποποίηση του εκλογικού νόμου.
Οι υπολογισμοί που κάνει επί χάρτου με τους αριθμούς, που ο ίδιος ως οικονομολόγος και οι σύμβουλοί του αποφαίνονται, ότι τους βγαίνουν και ότι μπορούν από μόνοι τους να τα καταφέρουν αποδεικνύονται “τζίφος”. Οι αγορές είναι απρόβλεπτες, ο στόχος τους είναι να εισπράττουν και όταν βλέπουν ότι ο δανειστής τους παρεκτρέπεται, τον τιμωρούν αμείλικτα, αδυσώπητα, ανυποχώρητα.
Οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι χρηματοδότηση από τις αγορές και χωρίς επιτήρηση δεν γίνεται. Αμφιβάλλουν, αν θα μπορέσουμε να εξυγιάνουμε την οικονομία. Ακόμα και να φύγει η τρόικα θα μείνει η πολιτική της. Δεν κερδίζουμε τίποτα με το να καλλιεργούμε μύθους. Σίγουρα όπως πάμε, θα φάμε τα… μούτρα μας!