Αμοιρε πολίτη…

Ανώνυμος σαν όλους τους άλλους!
Ενα νούμερο στα κιτάπια είσαι πλέον και καλά το ξέρεις!
Σκέτος Δαυίδ!
Μικρός κι ασήμαντος μπρος στον Γολιάθ της τεχνολογίας!
Διότι τα μηχανήματα κάνουν τα δικά τους!
Κι αυτοί που τα χειρίζονται -μέσα στο θολό, ρευστό,  ραγδαία εναλλασσόμενο τοπίο που μας περιβάλλει- μπερδεμένοι όσο δεν πάει!
Αλλα σου λέει ο ένας, άλλα ο άλλος…
Και τρέχεις σαν τρελός κακόμοιρε, με τη χαρτούρα στο χέρι και ζητάς το δίκιο σου! Μα όλο λάθος είσαι!
Κι άντε πάλι απ’ την αρχή…
Να ξαναγεμίσεις το ντοσιέ, να γυρίσεις στα ίδια μέρη, να πεις τα ίδια πράγματα! Να οργιστείς ξανά…
Αμοιρε πολίτη που θες να είσ’ εντάξει, μα δεν σ’ αφήνουν!
Και φταιν’ βέβαια οι λεγόμενες “πλατφόρμες” -το άλλοθι άλλων παραιτημένων αδαών- που ανοίγουνε και κλείνουν όποτε τους καπνίσει!
Και τα πολλά συστήματα, που χαμένα στα μύρια γρανάζια μιας σύγχρονης Βαβέλ, συχνά βρίσκονται σε πλήρη αντιπαράθεση κι ασυνεννοησία το ένα με το άλλο! Που σου ξεφουρνίζουνε χαρτιά με συνθηματικούς κωδικούς που δεν σπάζουν και ψιλά-ψιλά, ακατανόητα γραμματάκια ή νούμερα κουκίδες π’ αδυνατείς να ξεχωρίσεις.
Κι έτσι πορεύεσαι σε δύσβατα μονοπάτια…
Μοιραίος, άβουλος και παντελώς ανίσχυρος!
Σε λίγο θα σε βγάλουνε και πεθαμένο, κι ενώ θα είσαι εκεί και θα φωνάζεις ότι είσαι ζωντανός, κανείς -μα κανείς!- δεν θα σε πιστεύει…