Επειδή τις τελευταίες ημέρες έχει δοθεί εντολή από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κι είναι έτοιμο προς εφαρμογή στο σύστημα Υγείας της χώρας μας ένα νέο αυτοματοποιημένο μοντέλο θεραπείας στους ασφαλισμένους, είναι αναγκαίο να αναλυθεί το θέμα αυτό και να μας προβληματίσει ευρύτερα. Να δούμε αν αυτός ο «τυφλοσούρτης» που πάνε να εφαρμόσουν και αναφέρεται απλά σε μία νόσο και μια χημική ουσία που υποτίθεται ότι θεραπεύει αυτή τη νόσο, έχει και επιστημονική ορθότητα ή είναι μια ακόμα σοφιστεία, που δημιούργησαν οι οικονομικοί φωστήρες επιδιώκοντας δήθεν να ελαττώσουν τις δαπάνες, παραμερίζοντας το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μια οντότητα με σώμα και ψυχή και αυτοί τον υπολογίζουν μόνο σαν κόστος και δαπάνη.
Ο άνθρωπος από βιολογικής απόψεως είναι ένας πολύπλοκος ζωντανός οργανισμός. Αποτελείται από πληθώρα αλληλοεξαρτώμενων συστημάτων, οι λειτουργίες των οποίων και ο συνδυασμός και συγκερασμός τους έχουν ως συνέπεια να προκύπτουν άπειρες -στην κυριολεξία- «εκδοχές» και αναρίθμητη ποικιλότητα στο πλήθος των ολοκληρωμένων οργανισμών που απαρτίζουν. Επιπρόσθετα, στις γονιδιακές καταβολές που υπάρχει στο κάθε άτομο, επεμβαίνει και το περιβάλλον. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο κάθε άνθρωπος έχουν ανάλογη επίπτωση στην ψυχοσωματική του εξέλιξη. Ολα αυτά έχουν ως τελικό αποτέλεσμα να μην υπάρχουν στη ζωή δύο εντελώς όμοιοι άνθρωποι, μηδέ των διδύμων εξαιρουμένων.
Συνεπώς κάθε άνθρωπος συμπεριφέρεται και αντιδρά διαφορετικά από άλλους, έχει τις ιδιομορφίες του, διαφορετική φυσική αντίσταση σε εξωτερικούς βλαπτικούς παράγοντες και διαφορετική ανταπόκριση σ’ ένα φάρμακο. Φάρμακο δε είναι κάθε ουσία, που προσλαμβανόμενη, έχει επίδραση σε ένα βιολογικό υπόστρωμα ή μεταβάλλει τη συμπεριφορά ενός οργάνου ή συστήματος ή το απαλλάσσει από ενδογενείς και εξωτερικούς βλαπτικούς παράγοντες.
Αυταπόδεικτα λοιπόν και εξ αρχής, η θεωρία που αναφέρεται μόνο στο δίπολο νόσος – φάρμακο δεν είναι μόνο λανθασμένη, αλλά και επικίνδυνη. Το σωστό είναι άνθρωπος – νόσος – φάρμακο. Κανένας από τους τρεις αυτούς παράγοντες δεν είναι σταθερός και ίδιος κάθε φορά. Και καλείται ο γιατρός να σταθμίσει το εκάστοτε περιστατικό και να καθορίσει την ανάλογη θεραπεία. Η προτεινόμενη «αγωγή» που θα ισχύει από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. καταργεί κάθε πρωτοβουλία του γιατρού, που γνωρίζει τα παραπάνω μα κυρίως την «αποτελεσματικότητα» του κάθε εμπορικού σκευάσματος και είναι ο μόνος αρμόδιος, μετά την εξέταση του ασθενούς να καθορίσει το ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ που θα χορηγήσει, ανάλογα και με άλλες παθήσεις που τυχόν συνυπάρχουν στον καθένα. Με απλά λόγια είναι εκείνος που θα φτιάξει «το χαρμάνι» που πιστεύει ότι είναι το σωστό και κατάλληλο για τον άρρωστο τη συγκεκριμένη στιγμή. Η κλινική Παθολογία, που πρώτος καθόρισε ο μέγας Ιπποκράτης, που στηρίζεται κυρίως στην παρατήρηση και στην εξέταση του ασθενούς, που εμπεριέχει μια φιλοσοφική διάσταση και «βλέπει» τον άνθρωπο ως ολότητα είναι εκείνη που θα καθορίσει την επιλογή και τη «διαβάθμιση» του θεραπευτικού σχήματος και κανένας «οικονομολόγος» δεν είναι σε θέση να την καταργήσει ούτε κανένας αυτοματισμός δεν χωρά σ’ αυτό.
Για να πούμε, όμως, τα πράγματα με τ’ όνομά τους, άλλη είναι η επιδίωξη αυτής της οδηγίας. Μετά την αφαίρεση της αρμοδιότητος για τον καθορισμό της εμπορικής ονομασίας ενός φαρμάκου από τους γιατρούς, έρχεται τώρα η νέα αυτή ρύθμιση, ώστε να γίνει το φάρμακο απλά ένα καταναλωτικό «αγαθό» με καθαρά εμπορικές παραμέτρους.
Και δεν θέλουν τον γιατρό στα πόδια τους.
Να δούμε ως πού θα φτάσει και πώς θα καταλήξει αυτή η απαξίωση των πάντων.
Τι αξιοθαύμαστη πρόοδος, αλήθεια!
ΙΩΣΗΦ Μ. ΒΑΡΟΥΞΑΚΗΣ
παθολόγος
iosifbaroux@yahoo.gr
