Κύριε διευθυντά,
ζούμε δίχως άλλο σε μια κοινωνία “ζούγκλας” που το παράλογο έγινε πλέον λογικό… Αντε μετά εσύ να κάνεις διαπραγμάτευση, έχεις χάσει από χέρι… Απίστευτο κι όμως αληθινό από τα συμβάντα που δεν τα φέρνει ο χρόνος αλλά τα δευτερόλεπτα της ώρας που χρόνια τώρα παίζω το δικό τους το παιχνίδι “γκαζώνοντας” κυριολεκτικά και μεταφορικά με τρία παιδιά που σχολάνε την ίδια ώρα σε τρία διαφορετικά πλαίσια.
Μια μικρή επισήμανση εδώ, το πρωτότοκο μου παιδί το φέρνει λεωφορείο του ΚΤΕΛ κι είναι παιδί με Αυτισμό και φοιτά στο ΕΕΕΕΚ Χανίων.
Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Ήταν ένα νευραλγικό μεσημέρι περίπου στις 1.30 όταν “γκαζωτή” έτρεχα σπίτι μου ως συνήθως για να προλάβω το σχολικό λεωφορείο και να παραλάβω το γιο μου. Προσεγγίζοντας το γήπεδο των Αγίων Αποστόλων στην άκρη του ματιού μου αντιλήφθηκα το λεωφορείο που μετέφερε το παιδί. Εφτασα σπίτι αλαφιασμένη με την ψυχή στο στόμα και με πολλά ερωτηματικά που ζητούσαν απάντηση. Το παιδί ήταν ευτυχώς μέσα στη μονοκατοικία, έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, εμφανώς ταραγμένο να χτυπά με δύναμη πόρτα και κουδούνι. Μια διευκρίνηση εδώ, ο γιος μου που ανήκει στο Αυτιστικό φάσμα δυσκολεύεται στην επικοινωνία κι ο λόγος του είναι ελλειπτικός.
Η πρώτη κίνηση που έκανα ήταν να εξετάσω την κατάσταση αντικειμενικά, αν και μέσα μου είχα πάρει πολλές ανάποδες γιατί καταλάβαινα τι είχε συμβεί. Η ομολογία της συγκατοίκου της μονοκατοικίας που επικοινώνησα τάχιστα μαζί της ήταν καταπέλτης! Δεν του άνοιξε εκείνη την πόρτα της εισόδου, δεν το παρέλαβε, δεν άκουσε καν την κόρνα του σχολικού… Συνεπώς το παιδί για «καλή του τύχη» έσπρωξε την πόρτα απλά της εισόδου και μπήκε… Ευτυχώς που έφτασα στην ώρα μου έστω και με ολίγα λεπτά καθυστέρηση που στην περίπτωσή μου φάνηκαν αιώνες, γιατί τα παιχνίδια του μυαλού μου έπλεξαν σενάρια για το τι τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στο παιδί η σε μένα, αν εγώ για σοβαρούς λόγους καθυστερούσα να φτάσω κι αυτό έμενε έξω ως «ξεχασμένη αποσκευή».. Οταν πλέον το τοπίο της παράλογης κι άνευ ειδοποίησης ξεφόρτωσης του παιδιού μου ξεκαθάρισε, απαιτώντας πλέον τα « αυτονόητα» απευθύνθηκα τηλεφωνικά στον κύριο Παπουτσάκη διευθυντή του ΚΤΕΛ Χανίων, θορυβημένη με το συμβάν, του εξέθεσα τα γεγονότα και ζήτησα την απόδοση ευθυνών.
Η στάση του κι ο απαξιωτικός τρόπος που με αντιμετώπισε με άφησαν για άλλη μια φορά στήλη άλατος… Γιατί εκτός του ότι συγκάλυψε το γεγονός, επιπλέον μου έριξε κι ευθύνες για τα λίγα δευτερόλεπτα που διακτινίζομουν να παραλάβω δύο παιδιά… Εδώ κολλάει η λαϊκή παροιμία «Εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι».
Απορώ κι εξ ίσταμαι…. Πόσο ψηλό IQ χρειάζεται για να καταλάβει ένας νους ότι δεν πετάς έξω απ’ το σπίτι του ένα παιδί με ιδιαιτερότητα, χωρίς την παρουσία κηδεμόνα, ή κάποιου εξουσιοδοτημένου ανθρώπου που θα το παραλάβει. Το ότι απλά μπήκε μέσα στην είσοδο μιας μονοκατοικίας, δεν εξασφαλίζει αυτό και μόνο την ασφάλεια του, γιατί με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να βγει με ό,τι αυτό συνεπάγεται…. Οι δικαιολογίες του στυλ «άνοιξε η πόρτα και μπήκε» ή «νόμιζα ότι ήταν κάποιος μέσα» και μάλιστα με δάκτυλο που κουνιέται… Δεν αποτελούν τίποτα άλλο πέρα από αερολογίες και ανόητες μπούρδες χωρίς αντίκρισμα… Ασφαλώς και η συνοδός ήταν υποχρεωμένη να με πάρει τηλέφωνο για να παραλάβω το παιδί όπου τέλος πάντων βρίσκονταν, και να μου δώσει κι εκείνη εξ αρχής το δικό της τηλέφωνο όπως το έδωσε άλλωστε και σε άλλους γονείς, ως ραβασάκια όπως πληροφορήθηκα αργότερα κ όχι να της το γυρεύω αλά φεϊσμπουκικά… Οσο αναφορά το «άλλο κουφό» που άκουσα από τον κύριο Παπουτσάκη σχετικά με την παράδοση των παιδιών στο αστυνομικό τμήμα στην περίπτωση απουσίας του γονιού την ώρα της παραλαβής, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι τα παιδιά με διαφορετικότητα δεν είναι ούτε νούμερα, ούτε κακοποιοί, ούτε εγκαταλελειμμένα νόθα. Πίσω απ’ αυτά υπάρχει ένα οικογενειακό υποστηρικτικό περιβάλλον που τα αγαπά, τα αποδέχεται και τα βοηθά να σταθούν ισότιμα και με αξιοπρέπεια στην κοινωνία των όλων… Η εύθραυστη σφαίρα του ψυχικού τους κόσμου δε σηκώνει βάρβαρα κι άγαρμπα στραπατσαρίσματα… Η αξιοπρέπειά τους είναι μια και αδιαπραγμάτευτη!
Είναι πραγματικά λυπηρό να διαπιστώνεις πως οι αγκυλώσεις και οι νοοτροπίες που κουβαλάνε κάποιοι στο DNA τους, δυστυχώς δεν τους αφήνουν να πάνε μπροστά, ανοίγοντας έτσι την καρδιά και το μυαλό τους και εν προκειμένω να κρίνουν τα σημαινόμενα. Εγώ δε θα αλλάξω τον κυρίο Παπουτσάκη, δικαίωμα του είναι να μη συναισθάνεται, να μην κατανοεί και να μην αποδέχεται το διαφορετικό, άντε στην καλύτερη περίπτωση να λυπάται… Ομως είναι υποχρέωσή του, καθώς και του κάθε εμπλεκομένου φορέα με μεταφορές ευάλωτων παιδιών, να σέβεται και να τιμά «το ψωμί που τρώει», που στο κάτω-κάτω της γραφής στα δικά μας παιδιά το οφείλει και στις οικογένειες τους, γιατί αυτά είναι οι εργοδότες τους απλά και ξεκάθαρα…
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία
Ρούλα Καλαϊτζάκη
τ. γραμματέας συλλόγου γονέων κ κηδεμόνων 1ου Ειδικού σχολείου Χανίων
Ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας γονέων και φίλων με Αυτισμό και νοητική υστέρηση “Το Στέκι”.
