«Αν έχεις λείψει
για ό,τι πρέπει…
…θα ‘σαι πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που
γι’ αυτά έχεις λείψει, θα ‘σαι για πάντα μέσα
σ’ όλο τον κόσμο»…
Ο στίχος αυτός του Γιάννη Ρίτσου, είναι πασίγνωστος!
Τον έχω δει σε ένθετα, σε υπότιτλους, σ’ επιλογές που προσπορίζουν στο ιδεαλιστικό κύρος των γραφομένων, ακόμη και χαραγμένο στο μάρμαρο! Έξοχος!!
Εκείνο που δεν γνωρίζουν ίσως πολλοί, είναι το ότι, αυτά τα ευγενικά λόγια για τη «διαρκή παρουσία» στον βίο, του ατόμου, που θα θυσιαστεί για ένα συλλογικό σκοπό, έχουν γραφτεί για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
Ένα κορίτσι.
Ένα κορίτσι, αγωνιστικό, σκεπτόμενο, καλλιεργημένο.
Μια φοιτήτρια. Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στα 1980.
Τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου.
Το κορίτσι φλογισμένο, μοίραζε προκηρύξεις σ’ εργοστάσιο…
Στους εργάτες, καλώντας τους σε αγωνιστικές και ειρηνικές -εννοείται- κινητοποιήσεις!
Και δολοφονήθηκε από την εργοδοσία της ΕΤΜΑ (Νήματα – Κλωστές).
Το κορίτσι χάθηκε προτρέποντας σε αγωνιστική στάση, σε διεκδίκηση αιτημάτων.
Δίκαιων αιτημάτων, προφανώς!
Κι ο μεγάλος μας ποιητής, Ποιητής δηλαδή, που όλη του η ζωή κατατέθηκε ως “Διεκδικητικό Αίτημα” με όποιο κόστος, έγκλειστος, εξόριστος, κατατρεγμένος, αλλά πάντοτε “ΠΑΡΩΝ” στο “Λαϊκό Αίτημα” του δίχως προνόμια ανθρώπου.
Του φτωχού, του αδικημένου, του παραγκωνισμένου.
Σ’ αυτό το “αδικημένο πλευρό” στάθηκε ο λατρεμένος διανοούμενος, με τον πλούτο του στοχασμού, της δημιουργίας του και της ψυχής του, με την στάση Ζωής και της έκφρασής του.
Και βεβαίως, ζει κι εκείνος πάντα, μέσα σ’ εκείνα για τα οποία αγωνίστηκε με λόγο και έργο.
Ένα παράδειγμα αγώνα αποτελεί η Σωτηρία Βασιλακοπούλου έως και σήμερα…
Για μας τους νέους φοιτητές, που μέσα από τους Συλλόγους μας αγωνιζόμαστε για τα δίκια μας…
Στις Σχολές, στην δουλειά μας, στη Ζωή…
Σημειώνουν στην ανακοίνωσή τους από το Πάντειο Πανεπιστήμιο… Γι’ αυτό θα την τιμήσουμε σ’ εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στον κήπο μας… Απόψε 21/7.
