«Αν ξέραμε τι τρώμε…»!

Τον παλιό καιρό ξέραμε τί τρώγαμε. Τότε που τα λιπάσματα ορθολογικά πλούτιζαν τα εδάφη, τα χημικά και τα ραντίσματα δεν ήσαν τοξικά στα δέντρα, τα δε λαχανικά και τ’ άλλα οπωροκηπευτικά δεν είχαν χάσει την εποχικότητά τους, όπως σήμερα, στα θερμοκήπια. Τώρα ακατάλληλα και επικίνδυνα τρόφιμα δημιουργούν διατροφικό εφιάλτη. Τα παιδιά δεν τρέφονται, απλώς… ταΐζονται!
Πριν μερικά χρόνια ο Κώστας Μπατζαίος αρθρογραφώντας στον Αθηναϊκό Τύπο με τίτλο “Αν ξέραμε τι τρώμε”, μας έδινε την εντύπωση, ότι είχαμε άγνοια γι’ αυτά, που τρώγαμε και η αμφιβολία μάς “έτρωγε” πραγματικά. Ενημερωνόταν ο καταναλωτής, τι να προτιμά για τη διατροφή του, τι να αποφεύγει ν’ αγοράζει αποκλείοντας προϊόντα, που σέρβιραν ασυνείδητοι χωρίς ηθικούς φραγμούς. Αυτοί έθεταν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων με ψεύδη, παραπλανώντας τους πάντα με στόχο το κέρδος.
Η υπερκατανάλωση τις τελευταίες 10ετίες έχει στρέψει τη βιομηχανία τροφίμων στην παραγωγή ποικιλίας διατροφικών προϊόντων, που καταναλώνουμε καθημερινά, χωρίς να ξέρουμε πού και με ποιον τρόπο παράγονται, αδυνατούντες να ελέγξουμε την ποιότητά τους, έστω και αν αναγράφεται στις ετικέτες. Ομως τι ποιότητα να παραχθεί όταν τα πάντα ποτίζονται από μολυσμένα νερά ποταμών ή γεωτρήσεων; Τι γεύση να ‘χουν τα περισσότερα λαχανικά και τ’ άλλα γεωργικά προϊόντα, όταν έχουν παραχθεί από υβρίδια; Οι σπόροι που κράταγε ο παραγωγός για την επόμενη χρονιά εξαφανίστηκαν. Αν προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει μερικούς και φύτρωναν, θα τους απέφερε λίγους καρπούς ασθενικούς και μη εμπορεύσιμους. Ντομάτες υπάρχουν όλο τον χρόνο ομοιόμορφες, ισομεγέθεις με διαφορά βάρους μεταξύ των ολίγων γραμμαρίων.
Τα μεγάλα Funds επιδιώκουν κερδοφόρες αναζητήσεις για την αγορά στο διαχρονικό κύκλο, η οποία είναι η μόνη που δεν σταματά την αναζήτηση νέων διατροφικών πηγών. Οι κλιματικές αλλαγές έχουν αποσταθεροποιήσει την παραγωγή δημητριακών παγκοσμίως και υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες στην επισιτιστική αλυσίδα.
Μεγάλοι κίνδυνοι προέρχονται απ’ την αγορά συμπληρωμάτων διατροφής, όπου ο ανταγωνισμός των μεγάλων εταιρειών έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Η βιομηχανία σ’ αυτού του είδους τη διατροφικότητα, χωρίς πολλές φορές ιατρικές παρακολούθησης, με παραπλανητικές τηλεοπτικές διαφημίσεις, έχει κατακλύσει τον κόσμο κι έχει παρασύρει πολλούς ανθρώπους. Οι ευκολόπιστοι καταναλωτές δι’ αυτού του τρόπου αναζητούν το “φάρμακο” που υποτίθεται τους δίνει το ελιξήριο της νεότητος, την ευρωστία και τη μακροζωία, βασιζόμενοι στις συστάσεις γνωστών ή στην αυτοδιάγνωση. Παίρνουν την υγεία στα χέρια τους, προμηθεύοντας και συμπληρώματα διατροφής μέσω διαδικτύου μη βασιζόμενου σε καμιά ιατρική συμβουλή.
Ο καταναλωτής δεν μπορεί να ‘χει πλήρη επιστημονική ενημέρωση και ν’ αποκτά σιγουριά, ν’ αγοράζει γνήσια βιολογικά προϊόντα, που είναι πιο φρέσκα, νοστιμότερα, έχουν αναπτυχθεί φυσιολογικά και όχι ταχύρυθμα. Το παράξενο και η ειρωνεία στον καιρό της κρίσης και της ανέχειας είναι ότι όποια ημέρα και ώρα περιηγηθεί κανείς στα κανάλια της τηλεόρασης θα βρει εκπομπές μαγειρικής όπου οι εμπνευστές προκλητικά και αναίσχυντα χρησιμοποιούν για μάγειρες ακόμη και παιδιά! Ελεος!!