» Το χωριό της καρδιάς µου…
Με αφορµή το αφιερωµένο στα Κεραµειά θαυµαστο ντοκυµαντέρ της Κατερίνας Μπικάκη, αυτής της ξεχώριστης και ανεπανάληπτης Κρητικιάς, που ανέδειξε την άγνωστη Κρήτη, θα παραθέσω και εγώ µερικές αναµνήσεις από τους Κάµπους Κεραµειών.
Προηγουµένως διευκρινίζω ότι είχα στενούς δεσµούς µε όλα τα Κεραµειά και ιδίως τη θαυµαστή Μαδάρα τους και γι’ αυτο είχα γράψει και το βιβλίο «Τα Κεραµειά και η Κεραµειανή Μαδάρα”.
Θυµάµαι φίλους από τη ∆ρακώνα που µε οδηγούσαν στα σπήλαια και το ζευγάρι Χαλιβελάκη, παλιούς αντάρτες του ΕΛΑΣ, που κάποτε που έφτανα εκεί άκουσα ένα γλυκόλαλο τραγούδι και ήταν η Χαλιβελάκη. Σε ερώτηση τι τραγουδεί, µου απάντησε ότι είναι τα τραγούδια του ΕΛΑΣ για να µην τα ξεχάσει.
Το πανηγύρι του Αη Γιώργη στο Κατεχώρι. Τους φίλους στη Θυµιά και τη Μαλάξα και αµέτρητα άλλα. Άλλα πιο πολύ την εκδήλωση που διοργανώσαν οι Πολιτιστικοί Συλλογοι Κεραµειών την 26η Σεπτεµβρίου 2015, για να τιµήσουν την αφεντιά µου στο χωριό Σπηλιάρια µε παρουσίαση και του βιβλίου “Κούµοι – Μιτάτα» και έκθεση φωτογραφίας που είχα εκεί. Κάποιες εκατοντάδες Χανιώτες απόλαυσαν τα πλούσια εδέσµατα των βοσκών και πάλι τους ευγνωµονώ.
Τη Σκουραχλάδα όπου µε τον φίλο Χουλιόπουλο ανακαλύψαµε το θαυµαστό από αρχαιολογικής άποψης οµώνυµο σπήλαιο.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… unboxing την επικαιρότητα
Από τους Κάµπους πέρασα πρώτη φορά το 1953 ξεκινώντας από Κατωχώρι για Άγιο Πνεύµα και τότε δεν υπήρχε το καταφύγιο Βόλικα. Από την πρώτη φορά µε µάγεψε ο τόπος µα και οι άνθρωποι του. Τα επόµενα χρόνια περάσαµε µε οµάδες του Ορειβατικού αµέτρητες φορές και οι άνθρωποι που διέµεναν στον κεντρικό δρόµο, όταν άκουγαν τις φωνές µας έβγαιναν στις αυλές τους και µας προσκαλούσαν µε ευγένεια και αγάπη για ένα κέρασµα. Αλησµόνητοι!
Οι άνθρωποι των Κάµπων έδειχναν την αγάπη τους για εµάς µε πολλούς τρόπους. Φλεβάρη του 1964, που µε τον Ανδρέα Φουράκη και Μιχάλη Γεωρβασάκη θελήσαµε, ανοήτως, να έχουµε µια µερική διάσχιση στα Λευκά Όρη µε πολύ χιόνι και όταν την ηµέρα επιστροφής είµεθα ακόµη… άφαντοι µε δική τους πρωτοβουλία µερικοί Καµπιανοί ξεκίνησαν για τη Μαδάρα, παρ’ ότι δεν είχαν εµπειρία βαδίσµατος στο χιόνι. Είχαν και τα δίκανα µαζί τους και είχαν καθιερώσει µε ποιους ή πόσους πυροβολισµούς θα συνεννοούνταν. Είχαµε όµως βρεθεί.
Αλησµόνητοι οι γκαρδιακοί φίλοι µας αγωγιάτες και οδηγοί της Μαδάρας συγχρόνως. Ο Γιώργης Καλογερής, ο Νίκος Φανουργιάκης και ο Γιώργης Κοκολογιάννης. Με τα ζώα τους ή χωρίς, µαζί µας για ατέλειωτες ώρες στη Μαδάρα. Θυµάµαι που όταν στο Κατσιβελη αντίκρισαν οι βοσκοί το ζώο του Κοκολογιάννη µε 14 σακίδια φορτωµένο, το χαρακτήρισαν σαν η… νταλίκα του Κοκολογιάννη.
Τύχη αγαθή του χωριού έφερε σε αυτό σαν νέο εφηµέριο από το έτος 1975 έως 1983 τον Εµµανουήλ Χατζηδάκη, σήµερα εφηµέριο στο Αλικιανού Κυδωνίας, που προέβη σε καθοριστικές επεµβάσεις στον κεντρικό ναό αυτόν του Ιωάννου του Θεολόγου και σε άλλες δόµες και έθιµα του χωριού.
Υπηρετούσα όταν χτίστηκε το πρώτο ορειβατικό καταφύγιο στην Κρήτη το 1958 στον Βολικά, άλλα όπως ήταν γνωστό οι Καµπιανοί βοήθησαν καθοριστικά και αγκάλιασαν αυτό το έργο µε αγάπη.
∆εν θυµάµαι ποιο χρόνο φτιάχτηκε ο δρόµος για Κάµπους, που όµως για λίγα χρόνια δεν µπορούσε να χρησιµοποιηθεί από λεωφορείο.
Ως τότε τον ποταµό περνούσαν πεζοί και ζώα από µια στενή ξύλινη πεζογέφυρα. Ως από µηχανής θεός όµως ένας ιδιοκτήτης ταξί ο Νικολάρος εδροµολόγησε, κατά ένα τρόπο, το ταξί του µάρκας Τσεκερ, µε πολύ µεγάλο εσωτερικό χώρο και όταν έφθανε το λεωφορείο έπαιρνε τους Καµπιανούς. Είχε και δυο κλειοµενα καθίσµατα στην πλάτη του οδηγού – συνοδηγου και έβαζε δύο επιβάτες µπροστά, δυο στα πίσω πλάτη και πέντε µε έξι στον πίσω καναπέ ή και στο πάτωµα. Σύνολο µέχρι 10 άτοµα. Με ταχύτητα πρώτη, υποµονετικά, ίσως χρειαζόταν και µια ώρα ως το τέρµα.
Αλησµόνητο όταν µε τον Χουλιοπουλο οι δυο “φοβεροί’’ χιονοδρόµοι κουβαλώντας τα σκι από Κατωχώρι στην πλάτη φτάναµε, δυο ώρες ακόµη από Κάµπους, για λίγο χιόνι στην Τραγόκουρτα όπου… τσουρούσαµε. Καθόµασταν µετά στο καφενείο, όταν βοσκός, που δεν µας είχε δει, αλαφιασµένος ωρυόταν ότι εκεί υπάρχουν φίδια που άφησαν γραµµές από το σούρσιµο στο χιόνι!!!
Ένας θαυµαστός τόπος στην περιοχή των Κάµπων, οκτώ χιλιόµετρα από αυτούς µε ασφαλτοστρωµένο δρόµο, είναι και το Ψυχρό Πηγάδι. Το γραφικό εκκλησάκι του προστάτη των βοσκών και των ζώων Αγίου Μόδεστου.
Το παγωµένο νερό και το κυπαρισσοδάσος προσφέρουν µοναδική οµορφιά και ξεκούραση. ∆υοµισι χιλιόµετρα χωµατόδροµος από εκεί οδηγεί στην Τραγόκουρτα µε την παλιά µάντρα των ∆ηµοτάκηδων.
Το έτος 1936 ορειβάτες από όλη την Ελλάδα συγκεντρώθηκαν εδώ και πραγµατοποίησαν ανάβαση στην κορυφή Μαυρη που τη µετονοµάσαν σε Ελευθερίου Βενιζέλου, στους Κάµπους φιλοξενήθηκαν.
Από όλα όσα όµως ανέφερα, το πλέον αξεπέραστο και συνταρακτικό µπορώ να πω πρόσωπο και παράγοντας του χωριού, ήταν ο αλησµόνητος Χαρίδηµος Νικολιουδάκης που διατηρούσε στην πρώτη γειτονιά το καφεπαντοπωλείο µα και το κουρείο και µε άλλα ‘‘προσόντα’’ µαγαζί.
Όλες τις φορές πραγµατοποιούσαµε µια ανάβαση στον Βολικα ή τα Λευκά Όρη από έχει ξεκινούσαµε και έκει καταλήγαµε στην επιστροφή. Γιατί παίρναµε δύναµη για ανάβαση και είχαµε ξεκούραση στην επιστροφή µε το µοναδικό εύθυµο και αγαπητερό πνεύµα του, τις ιστορίες, τις φάρσες. Н επίσκεψη στο “µουσείο» του ερωτικών αντικειµένων, το µοναδικό στην Κρήτη, δεν χρειζόταν εισιτήριο ούτε η ξενάγηση σε αυτό. Με πόση αγάπη ακόµη η θαυµαστή γυναίκα του η Ευσεβούλα που µου έχει µείνει αλησµόνητη η φιλοξενία της για ένα βράδυ ύπνου µε τη γυναίκα µου. Σε θυµόµαστε οι τρεις τέσσερις επιζώντες Χαρίδηµε µε νοσταλγία και αγάπη. Καλή αντάµωση.
Την κόρη τους Ειρήνη, µια εξαιρετική κοπέλα, παντρεύτηκε ο Λευτέρης Καλογερής από την ιστορική θαυµαστή οικογένεια των Κάµπων, και συνεργάτης µου σαν κεντρικός ταµίας, εγώ στην Εµπορική Τράπεζα. Θυµάµαι τη µνηµειώδη εντιµότητά του.
