Οι εφιαλτικές πυρκαγιές στην Εύβοια, Αττική, Ολυμπία και στα Βίλια καίνε τα πάντα αλλά κάποτε (!) σταματούν. Αφήνουν όμως πίσω τους εκτός «κρανίου τόπο», κατεστραμμένες ομάδες ανθρώπων από ρητινοπαραγωγούς, μελισσοκόμους, ποιμένες κ.ά., όπως και αποκαΐδια μόνιμων και θερινών κατοικιών.
Στο μεταξύ οι αρμόδιες υπηρεσίες δείχνουν το ενδιαφέρον τους για πρόσληψη δασοπυροφυλάκων, διερωτώμενοι γιατί δεν έχουν χαρτογραφηθεί τα βουνά, γιατί δεν υπάρχουν ζώνες δασοπροστασίας και δασικοί δρόμοι, δεξαμενές δασοπυρόσβεσης και ένα σωρό άλλα «γιατί». Αυτά τα θυμούνται, όταν οι φλόγες δεν έχουν τίποτ’ άλλο να κάψουν από τα δάση, βίλες και αγροικίες.
Κατηγορείται για όλα η κλιματική αλλαγή, χωρίς να απαλλάσσεται ο ανθρώπινος παράγοντας για την κακοποίηση της φύσης. Στη Χαλκίδα συνέβη οικολογική καταστροφή μεγαλύτερη απ’ αυτή που υπέστη το ελατοδάσος της Πάρνηθας, που έγιναν 30.000 στρεμ. στάχτη, πέραν της γειτονικής δασικής έκτασης του υπόλοιπου σημαντικού δρυμού της Αττικής, υψίστης οικολογικής σημασίας.
Ομιλούν για την άμεση έναρξη αναδάσωσης των καμένων περιοχών, αφού προέχει η λήψη αντιπλημμυρικών έργων και η στήριξη των εδαφών με «κορμοσειρές» εκεί που υπάρχουν μεγάλες κλίσεις, ώστε να μην πνιγούν τα κατώτερα στρώματα και οι λεκάνες απορροής ομβρίων υδάτων.
Ομολογούν οι αρμόδιοι ότι η αναδάσωση δεν είναι μια απλή υπόθεση, ώστε ν’ αρχίσει απ’ την επόμενη της πυρκαγιάς, αν δεν περάσουν ένα ως δύο χρόνια, ώστε να φανεί η αναγέννηση της περιοχής από μόνη της. Υπάρχει και το άλλο ερώτημα, αν πρέπει να αφεθεί η φύση να διατηρηθεί η βιοποικιλότητά της ή να επιλεγούν σπόροι και φυτά βραδύκαυστα.
Λέγεται ότι η κυβέρνηση σκέπτεται να αναθέσει σε ιδιώτες το θέμα της αναδάσωσης, πράγμα που θεωρείται ότι δεν συνάδει με αγαστή συνεργασία κράτους – ιδιωτών, καθ’ όσον μ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η διασπάθιση δημοσίων πόρων. Βέβαια, οι κρατικές υπηρεσίες δεν είμαστε περήφανοι ότι λειτουργούν αποτελεσματικά. αλλά ούτε και ο ιδιωτικός παράγοντας.
Τούτο συμβαίνει, διότι ενίοτε μπλοκάρονται οι συμβάσεις του από ενστάσεις διαφόρων οργανώσεων, ακόμα και αποφάσεις της αποκεντρωμένης διοίκησης, χωρίς να υπάρχει αναφορά περί της νομιμότητας ή μη αυτών των αποφάσεων. Έτσι το θέμα μπορεί να παραμείνει για πολλά χρόνια σε εκκρεμότητα, η Διοίκηση να ανακαλεί τις αποφάσεις κήρυξης αναδασωτέας της πυρόπληκτης περιοχής με συνέπειες που όλοι μας υποψιαζόμαστε!
