Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στον Χώρο Τέχνης, από τον ιδρυτή του Χώρου εικαστικό και Δάσκαλο Γιάννη Μαρκαντωνάκη, μια εξαιρετική εκδήλωση-αφιέρωμα στον Antonio Tabbuchi. Ο συντοπίτης μας γλύπτης και ζωγράφος, που τόσο επάξια πορεύεται στους πολυσχιδείς διαδρόμους της Τέχνης και η σύντροφός του Ζωή Κολλάρου, νηπιαγωγός και προικισμένη μουσικός, επεφύλαξαν στους επισκέπτες της (αναδρομικού χαρακτήρα) έκθεσης των έργων του Γιάννη και σε συνεργασία με εκλεκτούς μουσικούς και ηθοποιούς, την επιπρόσθετη ευχάριστη έκπληξη κάποιων δρώμενων με ιδιαίτερη δυναμική και πολλλά μηνύματα.
Παρούσα δεν ήταν μόνο η νοητή σκιά του Ταμπούκι, ο οποίος γνώρισε και αγάπησε τα Χανιά. Ήταν εκεί και ο Αρθούρος Ρεμπώ και ο Τζων Κέητζ, που κρατούσαν το ίσο σε μια διαφορετική ψαλμωδία και σε ένα έργο αντιθεατρικό, που σκοπό είχε την αναμόχλευση της μνήμης, ως ίαμα και ευεργέτημα απέναντι σε μια επιτεινόμενη πνευματική ένδεια.
Εβδομήντα χρόνια μετά την παρουσίαση του “4.33” στα Χανιά, στη Χαλέπα -και σε αντιδιαστολή με την απόλυτη-αμήχανη σιωπή που ήταν κυρίαρχο χαρκατηριστικό του έργου, ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης παρουσίασε ένα μονόπρακτο μουσικοχορευτικό με επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Ταμπούκι “Ο Χρόνος Γερνάει Γρήγορα” και την ιστορία που αναφέρεται στα Χανιά σε συνδυασμό με βιωματικές αναφορές του διακεκριμένου εικαστικού καλλιτέχνη. Εκεί, οι σύντομες φράσεις που διάβαζε η αφηγήτρια και στις οποίες κάποιες λέξεις άρχιζαν από “Χ”, συνηχούσαν με αποκόμματα βιωματικών αφηγήσεων, σπαράγματα λόγου γεμάτα ένταση, αγωνία, πόνο, θλίψη και αγάπη. Παρούσα και η φιγούρα της Μητέρας του καλλιτέχνη, από την αρχή μέχρι το τέλος της εκδήλωσης. Ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης σημειώνει:
“…Το έργο ως πειραματικό δείγμα μιας χαοτικής ταυτότητας που με χαρακτηρίζει ως δημιουργό, είναι ταυτόχρονα και σύμπτυξη μιας μαξιμαλιστικής πρότασης, που σκοπό έχει να στερήσει από τον δέκτη, την όποια αφηγηματική, συναισθηματική φόρτιση. Είναι ένα έργο εκλεκιστικής γραφής, βαθειά εννοιολογικό. Αντιπαράθεση σε αυτό το κλίμα, το “λυτρωτικό” βιωματικό ζεϊμπέκικο στο τέλος, του Άκη Πάνου, που ελπίζω να έχω τη στοιχειώδη δύναμη να αποδώσω απόψε.
Eυχαριστώ τους φίλους που συνέβαλαν στο εγχείρημα: Ιωαννίδου Στελλίνα, Κολλάρου Ζωή, Λογαρίδου Σοφία, Μισόρη Μηνά, Μουλούδη Βασίλη, Σωτηρόπουλο Νίκο
και όλους εσάς που παρευρίσκεσθε και υποστηρίζετε τις εκδηλώσεις του Χώρου Τέχνης Χανίων για την κατανόησή σας.”
Πραγματικά, ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης χόρεψε το ζεϊμπέκικο για το οποίο αναρωτιόταν αν θα έβρισκε τη στοιχειώδη δύναμη να το διεκπεραιώσει. Όχι απλά το διεκπεραίωσε, αλλά μετάγγισε στους παρευρισκόμενους όλο το μεγαλείο της υπεράνθρωπης προσπάθειάς του. Πραγματοποίησε μια χωρίς προηγούμενο “ομιλία” μέσα από τον χορό αυτό και δεν υπάρχουν λόγια για το ήθος και το ύφος που εμπεριείχε η κάθε μία εργώδης, αλλά και τόσο υπερβατική στροφή του. Ολόγυρα τα έργα του, μάρτυρες αυτού του ήθους και ύφους, εκφραστές της πίστης σε μια Τέχνη που αποδίδει το ιδιαίτερα σημαντικό μέσα από το ταπεινό και ασήμαντο, το πολύτιμο μέσα από το περιφρονημένο, κύρια όμως ανασύρει, μέσα από από διαστρωματώσεις συλλογικής αλλοτρίωσης, τους αδιάκοπους ψίθυρους ψυχών που όλο και κάτι υπενθυμίζουν, όλο και κάτι παραγγέλουν.
Ο καλλιτέχνης και φιλόσοφος γνωρίζει την αξία της φθοράς. Για τούτο και συλλέγει, χρόνια και χρόνια τώρα, ράκη της Ύλης, τα οποία περιθάλπει και αποκαθιστά σε βάθρο αναγνώρισης. Συνθέτει μαγικούς πίνακες και γλυπτά, που αποστολή τους είναι να προχωρούν πέρα από το φαίνεσθαι. Στα ονειρικά τοπία όπου το αυτονόητο γίνεται ακατανόητο και αντίστροφα, στο μέλλον όπου μας υποδέχεται το παρελθόν, εκεί όπου τα άμορφα έχουν ανακτήσει την ευμορφία που αναπόδραστα τους ανήκει. Ωστόσο, ο Χρόνος ανάβει τσιγάρο συλλογισμένος και προσπαθεί να μιμηθεί τα βήματα ενός ζεϊμπέκικου.
Μη χάσετε αυτή την έκθεση!
