Η προεπαναστατική, επαναστατική και κατοπινή περίοδος, συνεχίζει να μελετάται από τους ειδικούς ιστορικούς ερευνητές της νεότερης ελληνικής ιστορίας, διότι υπάρχουν ακόμη αρχεία, πηγές και τεκμήρια που δεν έχουν ερευνηθεί, είναι άγνωστα.
Παρά ταύτα, έχουμε αμέτρητες έρευνες, με τεράστια βιβλιογραφία, η οποία με τα ηλεκτρονικά μέσα είναι προσβάσιμη για τον κάθε γενικό και ειδικό ερευνητή της αιματοβαμμένης αυτής περιόδου του Έθνους. Παράλληλα και οι αντιθέσεις επί ιστορικών γεγονότων, διπλωματικών καταστάσεων και επεμβάσεων των ξένων, για τη χειραγώγηση του ξεσηκωμού. Οι μελετητές βρίσκονται μπροστά σε πολλά ερωτήματα και η προσέγγιση κυρίως, των διαφόρων ενεργειών της προσωρινής διοικήσεως, ο εμφύλιος, τα δάνεια, τα συντάγματα, δεν έχει αρκούντως ολοκληρωθεί.
Ανεξερεύνητα αρχεία
Ενώ οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις είχαν μόνο πολιτειακό και κοινωνικό χαρακτήρα, η ελληνική εξέγερση είχε και εθνικό χαρακτήρα. Έπρεπε να φύγει και ο αλλόθρησκος ξένος βάρβαρος κατακτητής, που επί τετρακόσια χρόνια παρέμεινε βάρβαρος κατακτητής, στρατιώτης, ξενομπάτης, που ποτέ δεν έδεσε με τη γη μας, τον λαό μας. Ο λαός μπορεί να λύγισε, να δυστύχησε, να πείνασε, αλλά δεν υποδουλώθηκε. Ραγιάς, αλλά η συνείδηση του ήταν απόλυτα διαφοροποιημένη από τον Πασά του τόπου και τον μουεζίνη. Λιγοστές εξαιρέσεις καταγράφονται. Αλλά, το φρόνημα, κράτησε τον λαό ανύπνωτο στη μεγάλη αγρύπνια του τρόμου. Στα λιγοστά γράμματα των δασκάλων, στα φανερά σχολειά που λειτουργούσαν κάτω από το αδιάφορο μάτι του Τούρκου, διατηρήθηκε το μεγάλο όνειρο ποτισμένο με πολλά δάκρυα.
