“Αναφορά στον Γκρέκο”

Τον βλέπω τον Ρωμιό, τον σύγχρονο Αλέξη Ζορμπά, να σηκώνεται, να πέφτει ξανά, να σηκώνεται…
Οπου σε βρει το τελευταίο συρτάκι ή στην άνοδο ή στην πτώση.
«Ελα αφεντικό πάμε» έλεγε ο Αντονι Κουήν. Κι ο ξένος που μας κοιτά μέσα στα μάτια, αναρωτιέται τι είναι τούτη τέλος πάντων η ράτσα των ανθρώπων;
Εκεί στην θάλασσα του Σταυρού με το βουνό από πίσω να χάσκει να σε καταπιεί, πάει ο Αλέξης Ζορμπάς το 2017 να βγάλει μεροκάματο, να γελάσει, να κλάψει, να ζητήσει λόγο παρηγορίας.
Και η δική μας αναφορά μισή, ατέλειωτη, σαν το βότσαλο που πατά ο Αντονι Κουήν στην παραλία του Σταυρού.
Το δικό μας φιλότιμο ένα βότσαλο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα βότσαλα.
«έλα αφεντικό πάμε», πάμε πιο κάτω, πάμε πιο πάνω στην κορυφή του Βουνού, εγώ και εσύ, μικροί θεοί, ανήμποροι, πάντα γελαστοί και πάντα γελασμένοι…
Ετσι είναι η δική μας αναφορά στον Γκρέκο.
Μισοτελειωμένη…