Αναυθεντικότητες

Για τους πιστούς η στάση που κράτησαν οι μαθητές του Ιησού σε κρίσιμες κι αποφασιστικές φάσεις της ζωής του αποτελεί ένα δυσεπίλυτο μυστήριο και φυσικά μέγα σκάνδαλο· έτσι:
Στη Γεσθημανή οι μαθητές του αποκοιμήθηκαν παρά την προτροπή του ν’ αγρυπνήσουν μαζί του για να μην πέσουν σε πειρασμό (Ματθ. 26: 40, Μαρκ. 14: 37-8, Λουκ. 22: 45-6)· έπειτα, ο Ιησούς προέβλεψε ότι οι μαθητές του θα διασκορπιστούν (Ματθ. 26: 31, Μαρκ. 14: 27-8, Ιωάν. 16: 31-2) κι ότι ο Πέτρος θα τον απαρνηθεί τρεις φορές, όπως κι έγινε (Ματθ. 26: 34, Μαρκ. 14: 30, Λουκ. 22: 34, Ιωάν. 13: 38)· κατά τη σταύρωση και την ταφή του Ιησού πουθενά στο ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ότι ήταν παρόντες οι μαθητές· και τέλος, αφού αναστήθηκε και εμφανίστηκε μπροστά τους, αυτοί παρέμειναν διστακτικοί απέναντί του (Ματθ. 28: 17), άπιστοι και σκληρόκαρδοι (Μαρκ. 16: 14).
Ναι, για αυτούς που ακολουθούν τις ερμηνείες του Ευαγγελίου κατά την εκκλησία και μένουν προσκολλημένοι στις διδαχές της, μόνον σκάνδαλο θα μπορούσαν να είν’ όλα τα παραπάνω περιστατικά και τίποτα περισσότερο γιατί οτιδήποτε πέρα και πάνω από τις εκκλησιαστικές προσταγές και το δόγμα ισοδυναμεί, για το ιερατείο αλλά και για αυτό τούτο το πλήρωμα, μ’ αίρεση και σχισματική συμπεριφορά. Για τους μη πιστούς, όμως, δηλαδή γι’ αυτούς που με κάποιο τρόπο και κάποτε κατάφεραν να βρουν τον εαυτό τους και να στηριχτούν στον δικό τους νου για την αναζήτηση της αλήθειας, όχι μόνον σκάνδαλο δεν αποτελεί η στάση αυτή των μαθητών του Ιησού (πλην του Ιούδα, βέβαια) αλλά αντίθετα, επειδή ακριβώς οι μαθητές του αποτελούν την πιο αυθεντική εκδοχή του ανθρώπου εκείνου που είναι για ένα χρονικό διάστημα υπό την καθοδήγηση κάποιου, επιβάλλεται κιόλας η υιοθέτησή της ως προϋπόθεση για την ανάδειξη αυτής της αυθεντικότητας και γνησιότητας!
Η αυθεντικότητα σε κάθε μορφή μαθητείας – για την περίπτωσή μας μάλλον ο Πέτρος ήταν ο γνησιότερος των 12, αφού απαρνήθηκε ανοιχτά κι επίμονα τον δάσκαλό του – έγκειται στην απαγκίστρωση του μαθητή απ’ τον δάσκαλο και την απομάκρυνσή του απ’ αυτόν όχι μόνον ως φυσική παρουσία αλλά πρώτα και κύρια ως σχετισμός με το όλο νοητικό σύμπαν του δασκάλου του και κατ’ επέκταση με την πάσα μορφή έμπρακτης παρουσίας του στον κόσμο. Δηλαδή, ο γνήσιος μαθητής μετά από ένα διάστημα κατά το όποιο κάποιος δάσκαλος του έδειχνε τον δρόμο για να γίνει ο εαυτός του (αυτό σημαίνει και δάσκαλος στην πραγματικότητα κι όλες οι άλλες γνωστές στους πολλούς ιδιότητές του έπονται ως λιγότερο κρίσιμες), αισθάνεται ότι πρέπει ν’ απολέσει την ιδιότητα του μαθητή ως περιοριστική και κάποτε ως αναχαιτιστική της δικής του επιθυμίας και βούλησης να δασκαλεύει, πλέον, αυτός ο ίδιος τον εαυτό του χωρίς δεκανίκια και στηρίγματα από τρίτους, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για ελεύθερη και σύμφωνη με τη δικιά του ιδιοσυγκρασία ανάπτυξη αυτού τούτου τού εαυτού.
Όσο παραμένει προσκολλημένος δουλικά σε κάποιον, αναζητώντας συνεχώς καθοδήγηση και συμβουλή, όσο διατηρείται μέσα του εκείνη η ανάγκη (από αδυναμία κι από σεβασμό) για αναγνώριση του δασκάλου του και απόδοση τιμών σ’ αυτόν, χάνει την αυθεντικότητά του ακριβώς γιατί παραμένει αιωνίως μαθητής του. Αυτή η αδυναμία κι ο σεβασμός καταργεί αυτόματα την απαγκίστρωσή του από κάθε είδους κηδεμονία που μοιραία δημιουργεί η παιδαγωγική σχέση.
Οι μαθητές τού Ιησού και κυρίως ο Πέτρος κέρδισαν και διατήρησαν τη γνησιότητά τους μέσ’ απ’ αυτή τους την αρνητική στάση, αυτό το σιωπηρό όχι, απέναντι στον δάσκαλό τους, που σκανδάλισε και σκανδαλίζει τους εκατομμύρια πιστούς, δηλαδή όλους τους φρόνιμους κι υπάκουους μαθητές…