Αναγκαστική προσγείωση!

Στη νέα γενιά του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και υπάρχουν και φιλόδοξα στοιχεία, που θα οραματίζονταν, εν μια νυκτί, να προετοιμάσουν ένα παλλαϊκό πανηγύρι ισονομίας, ισοπολιτείας και καλπάζουσας πορείας προς μια υποδειγματική χώρα δικαίου, αλλά και πρόνοιας. Να όμως, που αυτές οι κοσμοϊστορικές, για τη χώρα μας, αλλαγές, προϋποθέτουν μελετημένα και προσεκτικά βήματα “σε σίγουρο σανίδι”, όπως θα λέγανε και οι παραδοσιακοί μαραγκοί…
Αφορμή, για τις σκέψεις αυτές, μας δίνει η απρόσμενη απόφαση της μέχρι προχτές “αδιαπραγμάτευτης” ακτιβίστριας  της Περιφέρειας της Αττικής Ρένας Δούρου ν’ απαλλαγεί από τις αλυσίδες, που την ένωναν με τις τραγικές απολυμένες καθαρίστριες, στα θεαματικά προεκλογικά δρώμενα, της οδού Καραγεώργη της Σερβίας και της πλατείας Συντάγματος.
Και αυτό, για τον απλούστατο λόγο, ότι η φιλόδοξη κυρία, που προεκλογικά γέμισε τους τοίχους και τους φανοστάτες της Αττικής, με τη μορφή της, από το παραθαλάσσιο Λαύριο μέχρι το ορεινό Κριεκούκι της Αττικής, «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» της κυβέρνησης και της τρόικας (!) για τον τερματισμό των προσλήψεων και για την εκτέλεση της προεκλογικής απόφασης ν’ ανατεθεί ο καθαρισμός των κτηρίων της Περιφέρειας σε ιδιωτική επιχείρηση έναντι μιας μάλλον λογικής αμοιβής.
Είναι προφανές ότι η κυρία Δούρου, που με παρρησία και αξιοπρέπεια παραιτήθηκε από το αιρετό βουλευτικό αξίωμα, για να μπει στον προεκλογικό στίβο της Περιφέρειας, άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται ότι «Ζευς υπερεχθαίρει μεγάλης γλώσσης κόμπους» (Σοφοκλέους “Αντιγόνη” 127).  Οτι και ο Θεός μισεί και αποστρέφεται τους υπερβολικούς (προεκλογικούς αντιπολιτευτικούς) γλωσσικούς κομπασμούς. Και κατά συνέπειαν η κυρία Δούρου διακυβεύει το πάλαι ποτέ επαναστατικό της προφίλ, με τα κορυβαντικά επινίκια στα προπύλαια του Πανεπιστημίου…
Το περιστατικό της αναγκαστικής προσγείωσης της Ρένας Δούρου ευκταίο θα ήταν ν’ αποτελέσει την αφετηρία ριζικής αναθεώρησης και από άλλους εκπροσώπους του πολιτικού μας στίβου, σε μια σειρά από ανακολουθίες, μεταξύ ηχηρών dectarations (διακηρύξεων) και τραγικής υπαρξιακής, για τους μη προνομιούχους, πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα αυτή, όπως κατ’ εξακολούθησιν υποστηρίζει ο γράφων, μόνον με διακομματική κυβερνητική συνευθύνη αντιμετωπίζεται, εδραιώνοντας έτσι την αξιοπιστία και το διεθνές κύρος μας.
Το παράδειγμα της μετά τον “Αττίλα” 1 και 2 μαρτυρικής αδελφής Κύπρου, που υπό τη λαμπρή καθοδήγηση του αείμνηστου Σπύρου Κυπριανού, ένωσε όλες τις πολιτικές συνιστώσες του κυπριακού κοινοβουλίου, για την ανασυγκρότηση του αιματοβαμμένου νησιού, ας προβληματίσει θετικά κυβερνώντες και κυβερνώμενους της χώρας μας. Μέσα σε πέντε χρόνια, από το χρονικό του πραξικοπήματος των Ιωαννίδη – Σαμψών, η Κυπριακή “Δημοκρατία” όχι μόνο νοικοκυρεύτηκε, αλλά και απέκτησε το ισχυρότερο νόμισμα στον ευρωμεσογειακό χώρο (κυπριακή λίρα).
Αν όμως φαντάζει, ως χίμαιρα, το μάλλον ανέφικτο για τη νεοελληνική ασυνεννοησία, παράδειγμα της Κύπρου και με τις δημοσκοπικές πυροδοτήσεις κάποιοι προτιμούν το δρομολόγιο του easy reader, του ήσυχου και μοναχικού καβαλάρη, ας πορευτούν, με τον δικό τους οδικό χάρτη, τη χωρίς θεοδολίχους και εξάντες πορεία ή και με τους ποικίλους και αλληλοσυγκρουόμενους ανιχνευτές (Γιάννης Μηλιός, Γιάννης Βαρουφάκης, Ευκλ. Τσακαλώτος, Γ. Σταθάκης, Π. Λαφαζάνης, Γιάννης Δραγασάκης κ.ά.).