Ανάγκη χαλάρωσης

Η τεχνολογικά αναπτυγμένη εποχή μας χαρακτηρίζεται από αυξημένο στρες, κούραση σωματική και κυρίως ψυχολογική και την αδυναμία μας να ξεκουραστούμε και να ηρεμήσουμε πριν έλθει η καινούρια μέρα.
Μπορούμε όμως να εξουδετερώσουμε αυτή την πίεση, την κούραση και να χαρούμε στιγμές χαλάρωσης κι ηρεμίας;
Σίγουρα μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε.
Ο άνθρωπος έχει κάποια κέντρα λειτουργίας. Τα κύρια ως προς το θέμα μας όμως είναι το κινητικό με έδρα την ρίζα του κεφαλιού, εκεί που ενώνεται με την σπονδυλική στήλη, το νοητικό με έδρα τον εγκέφαλο, το συγκινησιακό με έδρα το ηλιακό πλέγμα.
Όταν κάποιο από αυτά τα κέντρα καταναλώνει όλη του την ενέργεια, νοιώθουμε άδειοι, εξαντλημένοι, χαμένοι. Όταν για παράδειγμα εργαζόμαστε σωματικά και επιστρέφουμε στο σπίτι κουρασμένοι, θα μπορούσαμε να τονώσουμε το κινητικό κέντρο βάζοντας σε μία λεκάνη χλιαρό νερό, βάζοντας τα πόδια μας μέσα και κάνοντας ένα ελαφρό μασάζ. Αμέσως θα νοιώσουμε την χαλάρωση στο ηλιακό πλέγμα και μετά σ’ όλο μας το σώμα.
Μπορούμε επίσης να καθίσουμε αναπαυτικά και να βάλουμε σε λειτουργία ένα άλλο κέντρο, το νοητικό ή το συγκινησιακό, ακούγοντας μουσική (κλασική, φυσικούς ήχους, κα), ή να διαβάσουμε ένα βιβλίο της αρεσκείας μας. Η τηλεόραση, εφημερίδες, κουράζουν περισσότερο διότι φορτώνουν και τα άλλα κέντρα μας με δυσάρεστη, αρνητική ενέργεια.
Δεν πρέπει όμως να κοιμηθούμε με την αίσθηση της κούρασης, διότι όταν ξυπνήσουμε δεν θα είμαστε ξεκούραστοι αλλά ακόμη αρκετά κουρασμένοι ή δύστροποι.
Όταν η κούραση είναι νοητική, τότε, επιστρέφοντας στο σπίτι σταματάμε στην είσοδο, παίρνουμε 3 τουλάχιστον βαθειές αναπνοές και με την εκπνοή διώχνουμε όσο μεγαλύτερο μέρος του ψυχολογικού μας βάρους μπορούμε από μέσα μας, γεμίζοντας ταυτόχρονα το σώμα μας με την δυνατή ενέργεια που εμπεριέχεται στον αέρα.
Επίσης μπορούμε να στρέψουμε στην προσοχή μας στα άλλα δύο κέντρα, κινητικό και συγκινησιακό, βγαίνοντας στον κήπο, αν έχουμε, κάνοντας μια βόλτα στην παραλία, στην εξοχή και στρέφοντας την προσοχή μας στις ομορφιές της φύσης.
Αν δεν μπορούμε να βγούμε έξω, τότε έχουμε την δυνατότητα να καθίσουμε κάπου άνετα, να βάλουμε μία χαλαρωτική μουσική, να κλείσουμε τα μάτια και με την συνειδητή φαντασία να βρεθούμε σ΄ ένα τόπο που μας αρέσει ή σε μια ευχάριστη στιγμή της ζωής μας.
Το τρίτο μας κέντρο, το συγκινησιακό, όταν υπερφορτώνεται συνήθως επηρεάζει και τα άλλα δύο. Η λεκάνη με το χλιαρό νερό για τα πόδια μας που προαναφέραμε για το κινητικό κέντρο βοηθά πάρα πολύ κι εδώ. Νοιώθουμε την περιοχή από αφαλό μέχρι το στομάχι να χαλαρώνει αμέσως. Μπορούμε μετά να περπατήσουμε στην φύση, στην παραλία, με γυμνά πόδια θα ήταν το ιδανικό, να διαβάσουμε ένα βιβλίο που μας αρέσει, να κάνουμε με ήρεμο ρυθμό ασκήσεις.
Όλα τα παραπάνω διορθώνουμε σε μεγάλο βαθμό τα καθημερινά μας προβλήματα που δημιουργούνται από τις συνθήκες της δουλειάς μας, τις τριβές με τον περίγυρό μας, τον ψυχολογικό και οικονομικό πόλεμο των διοικούντων, κλπ.
Άλλωστε, αν μπορούμε να διορθώσουμε ή να αλλάξουμε κάτι ας το κάνουμε. Αν δεν μπορούμε, τότε ας προσαρμοστούμε και ας δούμε «τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά που έχουμε». Η γκρίνια, η μιζέρια, η μουρμούρα, τα νεύρα, δεν διορθώνουν τίποτε παρά μόνο επιδεινώνουν την δική μας κατάσταση.
Ίσως κάποιος πει: καλά μας τα λες, αλλά εγώ έχω ένα πρόβλημα σωματικής αναπηρίας ή ένα νόσημα επικίνδυνο, και τι να κάνω;
Στην πρώτη περίπτωση της όποιας αναπηρίας ή αδυναμίας στην καλή λειτουργία του σώματος θα απαντήσω ότι γύρω μας, τόσοι και τόσοι άνθρωποι με προβλήματα παρόμοια παλεύουν, με δυσκολίες είναι αλήθεια, πολλή μεγάλες ίσως, αλλά βγαίνουν πιο δυνατοί. Αν κλαίμε θα βγει κάτι καλό; Σίγουρα όχι. Τότε γιατί να το κάνουμε.
Αν υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως ο όλο και πιο συχνά αναφερόμενος καρκίνος, τότε τι γίνεται. Τότε είναι που έχουμε ανάγκη όλη μας την εσωτερική δύναμη, σωματική, νοητική, συγκινησιακή. Τότε δεν πρέπει να σπαταλάμε ούτε γραμμάριο της δύναμης μας, της ενέργειάς μας άσκοπα για να μπορεί ο οργανισμός μας να αντιδράσει στον εισβολέα.
Ένας σοφός λέει: «μέχρι να διώξεις, αν μπορείς, τον καινούριο νοικάρη, μάθε να συγκατοικείς μαζί του γιατί όσο κοντράρεσαι μαζί του, τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα».
Το τελικό συμπέρασμα είναι: θέλουμε τελικά το καλό του εαυτού μας; Θέλουμε την ηρεμία μας και την εσωτερική μας ισορροπία; Αγαπάμε τελικά τον εαυτό μας;
Ας το αποδεικνύουμε καθημερινά.