Ανάγκη για φιλανθρωπία

Κύριε διευθυντά,
η πρώτη μου επαφή με τα Χανιά και τους ανθρώπους των, έγινε τον Μάιο του 1947 έτους. Ηρθα ως αθλητής του Γυμνασίου Αγ. Νικολάου για να λάβω μέρος στους πρώτους Παγκρήτιους Μαθητικούς αγώνες. Εφυγα με τις καλύτερες των εντυπώσεων, τόσο από την ομορφιά της πόλεως, τις μυρωδιές των γιασεμιών και τριαντάφυλλων, όσο και από την ίδια την πόλη και τους ανθρώπους της.
Για δεύτερη φορά ήρθα ακριβώς πέντε χρόνια μετά (Μάιος 1955) αυτή τη φορά όμως ως αστυνομικός. Μπορούσα να πάω οπουδήποτε αλλού, αλλά οι πρώτες εντυπώσεις μου ήταν τόσο ισχυρές ώστε δεν με άφησαν να φύγω και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Το απέδειξα και έμπρακτα. Βρήκα τη σύντροφό μου από εδώ και παρέμεινα μόνιμα εδώ, παρά του ότι το χωριό μου (Ελούντα) στην οποία έχω αξιόλογη περιουσία προσφέρεται για μόνιμη κατοικία.
Εκτίμησα και σεβάστηκα την κοινωνία των Χανίων και πιστεύω ότι εκτιμήθηκα και από αυτήν και αγαπήθηκα αναλόγως. Δεν πείραξα ηθελημένα κανέναν και έχω βοηθήσει όσους χρειάστηκαν τη νόμιμη βοήθειά μου. Δεν είχα έως τώρα κανένα παράπονο.
Τώρα τελευταία, δυστυχώς, ένα σεβαστό μέρος της κοινωνίας ιδιαίτερα της ασχολουμένης με το εμπόριο, βάλθηκε να μου αλλάξει αυτές τις εντυπώσεις που είχα επί 73 χρόνια γι’ αυτήν. Γιατί όμως, Τι συνέβη; Πρόσφατα ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας & Αποκορώνου και προϊστάμενος της Ενορίας του Αγίου Χαραλάμπους με συμπεριέλαβε στην ερανική επιτροπή της ενορίας και μου ανέθεσε μέρος των κουπονιών των 5 και 10 ευρώ να τα διαθέσω ώστε με τα χρήματα των πιστών να διορθώσει σοβαρές και επικίνδυνες βλάβες του Ναού. Στην γύρα που βγήκα, ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν, τους οποίους και ευχαριστώ, όπως και τον πατέρα Δαμασκηνό για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.
Δεν με πίκρανε κανείς άλλος, έστω και αν δε μου έδωσε, παρά ο πρώτος που πήγα, του οποίου ήμουν πελάτης 30 χρόνια στον οποίο έδιδα τουλάχιστον 60 ευρώ το μήνα, ο οποίος μετά βίας πήρε ένα κουπόνι των 10 ευρώ και το οποίο έσκισε μπροστά μου. Εφυγα, δεν του είπα τίποτα, αλλά σκέπτομαι να του το επιστρέψω. Θέλω να πω στους καταστηματάρχες των Χανίων, ντόπιων στην καταγωγή και ξένων, ότι αν έχουν σήμερα ακόμα σε λειτουργία τα όποια καταστήματά τους, το οφείλουν σ’ αυτούς που χθες ευημερούσαν και σήμερα πεινούν και που συντηρεί η εκκλησία.
Να πάνε να δουν τι γίνεται στις Ενορίες κάθε μεσημέρι. Να πάνε να δουν στο υπόγειο του Μητροπολιτικού Μεγάρου. Μόνο τότε ίσως συνειδητοποιήσουν τι ίσως συμβεί και σ’ αυτούς.
Δεν πλέκουν ζακέτες με μαλλί οι πλούσιοι κυρία μου. Οι πτωχές πλέκουν και αγοράζουν τις κούκλες από εσάς. Λυπάμαι ειλικρινά και ντρέπομαι, αλλά θα συνεχίσω με το μπαστουνάκι μου να ζητιανεύω.
Κλείνω όμως με μια δική μου σκέψη. Για να κάνεις φίλο, φίλο όμως, χρειάζεται χρόνος, χρήμα, επιφυλακτικότητα και υπομονή, προσοχή και δοκιμές. Για να τον χάσεις, αρκεί ένα δεύτερο του λεπτού. Αυτά σας λέει ο πολύπειρος γέρων.

Ευχαριστώ και καλή χρονιά
Ευάγγελος Μπεμπελάκης