Αναγωγή, στο Θείον!
Αυτό επιθυμώ σήμερα να επιχειρήσω.
Στο “Θεογεννητορικόν θείον”!!
Στην Παναγία μας.
Ο Αύγουστος, ο “κραταιός άναξ”, “θερμός Καίσαρας”, εκπνέει σήμερα, την 31η ημέρα του…, και: “Η κατάθεσις της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου”!
Τιμίας, Ζώνης, εάν προτιμάτε…, στον Απολυτίκιο ψαλμό “… εσθήτα και Ζώνην του αχράντου Σου σώματος”… και στο κοντάκιον, ως έχει υμνολογικά, σε ήχο Β’.
“Την Θεοδόχον γαστέρα Σου θεοτόκε, περιλαβούσα η Ζώνη Σου η Τιμία, κράτος τη πόλει Σου απροσμάχητον, και θησαυρός υπάρχει, των αγαθών ανέκλειπτος, η μόνη τεκούσα αειπάρθενος”…
… Το κειμήλιο της Μεγαλόχαρης, το πυκνωμένο με τα “παλίμψηστα αφηγήματα” της κατάνυξης και της Λατρείας, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ!! Αιώνες περιπλανημένο, η Ζώνη που ύφανε η ίδια η Θεοτόκος, η Μητέρα του Σωτήρα, έφτασε από την Ιερή Πόλη, στην των Πόλεων Πόλη…
Τεμαχισμένο, διανεμημένο, πολύπαθο κατέληξε ελάχιστο, στο Αγιον Ορος!
“Εναπομείναν τιμαλφές”, Αγιότητας, κομματάκι μικρό (;) φιλοξενείται σήμερα στο Βατοπαίδι, στο Περιβόλι της Παναγίας…
Και εκατοντάδες προκυνητών, συνεχώς υποκλίνονται σε τούτο το “άμφιο” της Παρθένου, την Ζώνη Της, εν ζωή αναπόσπαστο, της καλύπτρας, της εσθήτας, της απτής “Αλω”, του διαδήματος δηλαδή, επί του αγνού Μετώπου της Ανασσας των Ουρανίων!…
… Ο Αύγουστος εκπνέει, λοιπόν, αποχαιρετά.
Ω, ω, ω… Μα τι βλέπω, τι εικόνα εξαίσια είναι τούτη; Η Ινδικτιώνα, πανέμορφη σε μεταξωτό σύννεφο λευκό, πλησιάζει τον Στυλίτη!…
– Ελα, έλα, προτρέπει τον Συμεών.
Ελα να χαιρετίσουμε την Αυγή, είναι δική μας σήμερα, δική μας!
Ομως εκείνος, ούτε που την προσέχει. Αποξεχασμένος, απορροφημένος πλήρως από το Προσευχητικό του Μυστηρίο, ΔΕΝ διακόπτει τη συνομιλία του με τον Θεό!!
– Ελα Σου λέω!! Επιμένει στον Αγιο…
Πρώτη του Σεπτέμβρη, πρώτη του Φθινοπώρου, δική μας!…
… Δεν ξέρω τη συνέχεια, δεν ξέρω τι απέγινε με την επίμονη Ινδικτο… Πάντως, καλό μήνα, από μένα….
Αφησε η Βρεφοκρατούσα το μωρό Της, μαλακά για μια στιγμή, στα φανάρια του δρόμου, Πανόρμου και θλίψης γωνία… Υστερα, ύστερα έσκυψε τρυφερά στο μικρό ορφανεμένο αγόρι που την κοίταζε, κι ακούμπησε το άχραντο χέρι Της, στο σγουρό κεφαλάκι του…
Το παιδί ένιωσε τη θέρμη Της, και με ντροπαλοσύνη, ερυθρίασε θαμπωμένο…
Η Μεγαλόχαρη, μαγεύτηκε, συγκινήθηκε πολύ… Πήρε λοιπόν κάμποσο χρώμα κόκκινο βαθύ από τις παρειές του “επίγειου αγγέλου” κι έβαψε την ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ ΤΗΣ…
(ποιητική της γράφουσας)
