Το 1995 ο Τζίµης Πανούσης θα κυκλοφορήσει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον τραγούδι µε βασικό ερώτηµα «άραγε µέχρι πότε θα κρατήσει αυτή η ανακωχή»; Ορµώµενος από το κοµµάτι στο σύνολο του, αναρωτιέµαι µε τη σειρά µου πως µέσα σε ένα κλίµα ασφυκτικά βίαιο, µε φτώχια, πολέµους, αδικίες αλλά και απουσία οποιουδήποτε πλαισίου ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, εµείς µέχρι πότε θα είµαστε άφαντοι από την διεκδίκηση της ίδιας µας της ζωής, µέχρι πότε θα αφήνουµε άσπρα σεντόνια στα µπαλκόνια µας;
Αδιαµφισβήτητα, το σύστηµα έχει επικρατήσει παντού, στην οικονοµία, στην εκπαίδευση, στη τεχνολογία, στις αξίες, στη καθηµερινότητα. Εµείς από την µεριά µας, σαν αυτόχειρες διαλύουµε οποιαδήποτε έννοια συλλογικής αντίδρασης και χαµηλόφωνα παρακολουθούµε κάθε αδικία. Ενώ τα βράδια, δεν ξεχνάµε να κάνουµε το σταυρό µας µην τυχόν και πλησιάσει τη δική µας πόρτα το κακό.
Ακόµα, παραµένουµε αιχµάλωτοι στα σπίτια µας και πρέπει να έχουµε σαφή διακριτικά στην κοινωνική ζωή. Είσαι αριστερός ή δεξιός, πιστεύεις στην εκκλησία ή όχι, είσαι υπέρ των δικαιωµάτων των οµοφυλοφίλων ή όχι, τι είσαι; Οπωσδήποτε πρέπει να κατηγοριοποιηθείς για να αποδοµηθεί στο κοινό αίσθηµα κάθε ανεξάρτητη διάθεση σου. Κι αν δεν είσαι µε κανέναν; Μήπως είσαι κανένας γραφικός; Σαφής θέση ή µείνε εκτός πλαισίου.
«Μην το γελάς µωρό µου, έχουµε πόλεµο. Να µην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό γιατί είναι ο τύπος από το κράτος που πάντα ελέγχει αν υπακούει το φερέφωνο». Όµως, µην αναλώνεσαι σε αυτά, η µπάλα είναι στα πόδια µας. Έχουµε ευθύνες στο κόσµο αυτό, ευθύνη για την φτώχεια µας, ατοµική ευθύνη που δουλεύουµε µαύρα στο αντικείµενο µας κι έχουµε υποχρέωση να βρούµε επιτέλους λύση εµείς, οι ίδιοι. Κι αν όχι, ε υπάρχει κι ο τουρισµός ή κάτι άλλο, όλοι και όλες θέλετε να κάνετε εκείνο που ονειρεύεστε;
Ίσως οι σκέψεις µου φανερώσουν ότι νιώθω νικηµένος, ίσως µε κάνουν αδύναµο ή αφελή, όµως γράφω γιατί θέλω να ουρλιάξω για όσα ζούµε θεωρώντας τα ως λογικά. ∆εν γουστάρω πια αυτή την ανακωχή, υποβαθµίζοντας τις ζωές και τα ιδανικά µας. Αντιτίθεµαι σε όσα παράλογα συµβαίνουν στην κοινωνία µας µε κάθε µέσο, αντιτίθεµαι στην ανακωχή που έχουµε διαλέξει µε το σύστηµα φοβούµενοι ότι πάντα θα ελέγχουν τις δικές µας ζωές οι λίγοι, αντιτίθεµαι στο κοινωνικοπολιτικό αυνανισµό του πληκτρολογίου που µας κυριεύει και αναζητώ ζωή µε ίσα δικαιώµατα για όλες και όλους στην εργασία, στα όνειρα και στον έρωτα.
«Παίζουµε µόνοι µας σε αυτό το θέατρο τελικά µωρού µου; Κι οι θεατές µήπως βλέπουν κάποιο τελικό; Όµως µέχρι πότε θα κρατήσει αυτή η ανακωχή µεταξύ των ενοίκων».;
Αφιερωµένο στη Σ.
