Ανάμνηση εορταστική…

Εδώ και χρόνια περνώ συχνά μπρος από το σπίτι. Πάντα κοιτώ με νοσταλγία την εξωτερική καγκελόπορτα, τα σκαλάκια, την κεντρική του πόρτα που με απερίγραπτη χαρά κι ανυπομονησία χτυπούσα κάποια χρονιά, παραμονές τη Εθνικής μας Εορτής…
Την ίδια την φιλόλογο όμως, που το κατοικούσε, δεν έτυχε να την ξαναδώ από τότε. Ώσπου τις προάλλες, μου έρχεται στο «βιβλίο των προσώπων» μια φωτογραφία των καθηγητών μας των καιρών εκείνων. Όλοι νεότατοι, κι εκεί κάπου στην άκρη κι εκείνη! Δεν έχει σημασία τ’ όνομά της, σπανίως μας έκανε μάθημα, όμως την αγάπησα και χάρηκα κάθε στιγμή τις λίγες μέρες που μας καλοδεχόταν στο σπιτικό της.
Παλιά κι αυτή η ιστορία. Μαθήτρια Γυμνασίου, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1960 … Μια μέρα, μπαίνοντας στην τάξη μαθαίνουμε πως ετοιμάζεται μεγάλη γιορτή, με απαγγελίες, χορωδίες κι ανάλογα θεατρικά για την Επέτειο της 25ης Μαρτίου. Ζητούσαν επειγόντως μαθήτριες που ν’ ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά, να ζωγραφίζουν, να πιάνουν τα χέρια τους και να μπορούν να βοηθήσουν.
Εννοείται ότι το χέρι μου σηκώθηκε αυτόματα, όπως και μιας άλλης συμμαθήτριας. Μας ανατέθηκε ευθύς αμέσως, το καθήκον να παρουσιάσουμε στην υπεύθυνη φιλόλογο σκίτσα για τη στολή της χορωδίας, που θα κατασκευάζαμε στη συνέχεια από γκοφρέ χαρτί. Δύσκολο το εγχείρημα…Ενώσαμε τις δυνάμεις μας και στρωθήκαμε στη δουλειά. Μετά από πολλές προτάσεις και δοκιμές, ήμασταν σε θέση να παρουσιάσαμε κάποια σκίτσα που παρέπεμπαν σε παραδοσιακές στολές, γνωρίζοντας ωστόσο, πως δύσκολα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν…
Φανταστείτε την έκπληξή μας, όταν την προκαθορισμένη ημέρα έφθασε στο σχολείο μια ταλαντούχος συμμαθήτρια από άλλο τμήμα, κρατώντας στο ένα χέρι μια…κούκλα και στο άλλο δυο μακρόστενα κομμάτια λευκό και γαλάζιο…γκοφρέ χαρτί!
Το ένα ήταν ήδη ραμμένο κατά μήκος στην μια άκρη, το φόρεσε σα μακρύ φουστάνι στη κούκλα, το στερέωσε στην μέση μ’ ένα κορδελάκι, το ταχτοποίησε λιγάκι κι είχαμε μπροστά μας μια αρχαία Ελληνίδα με χιτώνα με πολλές, ομοιόμορφες πτυχές…. Μείναμε άφωνες… Και το «ιμάτιο» ή το λεγόμενο «πέπλο» που κάλυπτε το πάνω μέρος του σώματος; Αυτό κατασκευάστηκε στο λεπτό μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας από το άλλο κομμάτι, το οποίο πιάστηκε οριζόντια με δυο κορδελάκια, για να κάνει καμπύλη στο στήθος, και περάστηκε γύρω απ’ το λαιμό της κούκλας, αφήνοντας τα δυο μακριά του κομμάτια να κρέμονται με χάρη στη πλάτη! Ίδια αρχαία Ελληνίδα!
Κι εμείς, πως και δεν το είχαμε σκεφτεί; Ταραχτήκαμε είν’ αλήθεια, αλλά αυτό που προείχε τώρα -εφόσον είχαμε ήδη ένα καλό κι εύκολο στην εκτέλεση σχέδιο- ήταν να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά, για να βγουν το συντομότερο οι στολές, σε φυσικό μέγεθος βεβαίως!
Η καλή φιλόλογος παραχώρησε το σπίτι της, ήλθαν σε διχρωμία τα ρολά το γκοφρέ χαρτί, μετρούσαμε, κόβαμε, ράβαμε, ασταμάτητα στερεώναμε πτυχές στο σαλόνι της, μια-δυο μέρες. Δημιουργικότητα, υπερδραστηριότητα, καλή συνεργασία, γελάκια και χαρές, ενώ η δουλειά γοργά προχωρούσε… Κι έφθασε η μεγάλη ημέρα της εκδήλωσης…
Εννοείται ότι η ομάδα μας ήταν από νωρίς στα παρασκήνια για να ντύσει τα κορίτσια και να επιμεληθεί κάθε σχετική λεπτομέρεια… Κι εκεί μείναμε, μέχρι τέλους της επιτυχημένης εκδήλωσης, προσφέροντας ό,τι μπορούσε η καθεμία, αγωνιώντας να πάνε όλα καλά …
Μικρές, αφανείς «ηρωίδες», γεμάτες υπερηφάνεια για την Πατρίδα, αλλά και για τη δική μας συμμετοχή στη διοργάνωση μιας τόσο καλοστημένης κι επιτυχημένης εκδήλωσης…
Πώς να μην νοιώθω λοιπόν συγκίνηση, κάθε φορά που περνώ έξω απ’ το παλιό το σπίτι, που είναι άμεσα συνδεδεμένο με μια απ’ τις ωραιότερες εφηβικές μου αναμνήσεις;