Αναμνήσεις από την οδό Δασκαλογιάννη και Σπλάτζια

1 από 3

Α’ ΜΕΡΟΣ
Μετά από την κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς ήταν η σειρά των Γερμανών.
Ολη η μανία των γερμανικών αεροπλάνων έπεσε στον Νομό Χανίων, όμως περισσότερο από όλα τα μέρη την “πλήρωσε” η οδός Δασκαλογιάννη και η Σπλάτζια και το Καστέλι (η συνοικία). Μόνο η εκκλησία του Αγίου Νικολάου γλύτωσε από την μανία των στούκας και αφού από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει εξήντα έξι χρόνια θεώρησα καλό να υπενθυμίσω στους παλιούς αλλά περισσότερο στους νέους πώς ήταν τότε η οδός Δασκαλογιάννη και η πλατεία της Σπλάτζιας με τον πλάτανο.
Θα προσπαθήσω όσο μπορώ, ίσως ξεχάσω και ορισμένα και να με συγχωρήσουν, φαίνεται ότι το μυαλού μας όταν είμαστε νέοι, αποτυπώνει καλά.
Και αρχίζω από το πρώτο Γυμνάσιο και την κλινική του Μελισσά, αυτό το κτήριο τη γλύτωσε από την μανία των αεροπλάνων όμως το επιτάξανε οι Γερμανοί και εκεί ήταν το Στρατηγείο τους (Κομαντατούρ), και μέχρι λίγο καιρό πριν από τα γραφόμενά μας ήταν ο ιστός που υψώνανε την Γερμανική σημαία.
Επίσης, το Α’ Γυμνάσιο το είχαν επιτάξει γι’ αυτούς, λίγο πιο κάτω ήταν το καφενείο του Κασαπάκη και απέναντι ένας χώρος το συσσίτιο.
Αμέσως μετά ένας δρόμος που πηγαίνει στους Αγίους Αναργύρους και από την άλλη μεριά για τα ποδηλατάδικα. Εδώ τότε, είχε μια κάμαρα και δίπλα ήταν το ποδηλατάδικο του Λευτεράκη, που ήταν ένας μεσόκοπος ανθρωπάκος λίγο παχουλός και φορούσε γυαλιά, φαίνεται ότι ήξερε πολλά πράγματα. Απέναντι ήταν το πρώτο φροντιστήριο για την εποχή εκείνη του Κατσούλη. Οι τρεις Ιεράρχες, δίπλα ακριβώς ένα δικηγορικό γραφείο που τα ονόματά τους δεν τα θυμάμαι, πάντως είχε τρία ονόματα. Ακριβώς απέναντι ο δρόμος Χατζημιχάλη Νταλιάνη και μετά ο Μιναρές, γι’ αυτόν τον δρόμο θα μιλήσουμε στο τέλος.
Στην αριστερή μεριά το σπίτι του Θοδωρή του Λιόλιου και του μπατσανάκη του Βενέδικτου Δημητριάδη, δίπλα ένα ζαχαροπλαστείο του Ματσουνά και αμέσως μια μεγάλη αποθήκη που ήταν του Χάλαρη που ερχόταν κάθε πρωί κάρα στρατιωτικά και φορτώνανε γενικά φρούτα και λαχανικά για τις ανάγκες των στρατιωτών.
Δίπλα έμενε η οικογένεια Καραπιπερή και από πάνω επίσης έμενε ο Μαυρουδής που ήταν τεχνικός της ηλεκτρικής εταιρείας και είχε πέντε παιδιά, μια κόρη, τον Μανόλη, τον Μήτσο, τον Πέτρο και ένα μικρό. Στη γωνία ήταν το μαγαζί του κυρίου Γιώργου του Μποτωνάκη που είχε το καλό κρασί, αυτός είχε δύο παιδιά την Ρηνούλα και τον Χρήστο.
Εδώ αρχίζει ο δρόμος “Καλινίκου Σαρπάκη” και τώρα στην απέναντι μεριά μετά τα γραφεία των δικηγόρων το σπίτι του Βαγγέλη με τον μεγάλο σκύλο, δίπλα το σπίτι της οικογένειας Κουλιέρη επίσης εκεί δίπλα έμενε και ο Κουφάκης που ήταν Δημοτικός Σύμβουλος και αμέσως του Τσακλά και δίπλα του αξιωματικού της Χωροφυλακής του Παπαμαρκάκη που είχε τρεις κόρες και ένα γιο στρατιωτικό.
Επίσης υπήρχε το κουρείο του Αρμένη του Γιάννη και δίπλα το παντοφλάδικο των αδερφών Γιαννακού.
Αμέσως πιο κάτω το μοδιστράδικο της Σκαράκη της Σμυρνιάς, που είχε πολλές μαθήτριες και στη συνέχεια το μπακάλικο του Νίκου Μποτωνάκη που είχε μια κόρη και δύο αγόρια, ο Λευτέρης αυτή την εποχή είναι και ηθοποιός.
Στη γωνία είχε ο Μπαρμπόπουλος το ψιλικατζίδικο και μετά αρχίζει η πλατεία.
Τώρα στη απέναντι μεριά, στη γωνία είναι το σπίτι του Τσίγκου του δασκάλου και πιο μετά του μπατσανάκη του, του Καραφά, δίπλα το ουζερί του Μαρκουλάκη που είχε και ραδιόφωνο την εποχή εκείνη.
Ομως ξέχασα, δίπλα στου Σκαράκη ήταν και το κομμωτήριο της Αγγέλας Χατζηπανάγου. Ομως συνεχίζουμε, μετά του Μαρκουλάκη ήταν ο φούρνος τους Καβουκίδη που δεν ήταν μόνο φούρναρης αλλά και παλαιστής.
Δίπλα στο φούρνο ήταν το ραφείο του Ηλιάκη και από πάνω το σπίτι του Σκριβιλιωτάκη.
Επίσης ήταν και η Γεωργία και ο Παράσχος που για πολύ καιρό ήταν τερματοφύλακας στην Ιωνία και ο πιο μικρός ο Χαράλαμπος που είναι και καλός συγγραφέας.
Έτσι φτάνουμε στο στενό της οδού Μελχισεδέκ, μετά το στενό είναι το παντοπωλείο του Καλογρίδη, δίπλα το κουρείο του Αμπελά του Μανώλη, επίσης το τσαγκαράδικο του Δεκάλεπτου που ήταν Σμυρνιός. Το παρατσούκλι “Δεκάλεπτος” το πήρε γιατί ο καφές τότε στην Σμύρνη είχε πέντε λεπτά και όταν πήγαινε στο καφενείο φώναζε στον καφετζή «Σιάξε μου ένα καφέ των δέκα λεπτών» και έτσι του έμεινε ο Δεκάλεπτος.
Επίσης εκεί ήταν και η Ασφάλεια Χανίων, το σπίτι του Μινωτάκη του ρολογά, που είχε δύο παιδιά την Κατίνα και τον Γιώργο που έγινε αξιωματικός.
Συνεχίζουμε με την ταβέρνα του κυρίου Κυριάκου του Αμερικανού και δίπλα το σπίτι του Μπέη. Τούρκος ήτανε όμως είχε γαλλική υπηκοότητα και έτσι τη γλύτωσε και έμεινε και γλύτωσε την ανταλλαγή και στο διάστημα της Κατοχής πέθανε στο μέρος που γεννήθηκε.
Ακριβώς απέναντι ήταν το σπίτι μας και τον βλέπαμε κάθε που βασίλευε ο ήλιος που έβαζε ένα σκουφάκι έστρωνε ένα μικρό χαλί και έκανε πάντα την προσευχή του, συμπαθής άνθρωπος.
Εν συνεχεία έμενε η οικογένεια Γούναρη και αμέσως ο φούρνος του Σραβοστόμη και λίγο πιο κάτω το στενό και μετά το Τζαμί που μένανε πολλές προσφυγικές οικογένειες.
Εδώ είχε μια μικρή γέφυρα και από κάτω ο δρόμος πήγαινε στα μαχαιράδικα και απέναντι ήταν το μπακάλικο του Μιχαηλίδη που είχε τέσσερα παιδιά, την Φωφώ, την Πόπη, τον Μιχαλάκη και τον Αντώνη.
Στην απάνω μεριά ήταν η μεγάλη κάμαρα που πήγαινε στο Καστέλι. Από την κάτω μεριά ήταν το σπίτι του Θωμά του Λιόλιου του Μικέ και στη γωνία το καφενείο του Πάλλα που σύχναζαν λιμενεργάτες και καραγωγείς και από πάνω το σπίτι του μια κάμαρα και απέναντι τα Νεώρια και το Τελωνείο.
Τώρα γυρίζουμε στην πλατεία και από τη δεξιά μεριά του δρόμου μετά την εκκλησία του Αγίου Ρόκου είναι το σπίτι της κυρίας Μαρίας που έχει δύο κόρες: τη μία τη λέγανε Ελπινίκη. Μάλιστα είχαν και μια μεγάλη κληματαριά. Αμέσως μετά το σπίτι της Σπαντιδάκη και από πάνω το παλιό ξενοδοχείο που μένανε εφτά οικογένειες Μικρασιατών. Προχωρώντας ήταν το σπίτι του Καραμπατσάκη του νερουλά που είχε τρία παιδιά. Τον Κωστή, την Πόπη, και την Μαρία που όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος σε ένα συναγερμό πήγανε στο καταφύγιο όμως έπεσε μια εμπρηστική βόμβα και πάθανε ασφυξία και πάνε και τα δύο κορίτσια. Κρίμα τα νιάτα τους, από τότε ο πατέρας τους έπαθε μελαγχολία από την πολύ στεναχώρια του.
Δίπλα ήταν το ψιλικατζίδικο του κυρίου Ευάγγελου και αμέσως η Ποτοποιία του Κοκκινάκη. Το στενό για τα Βενετικά στη συνέχεια το σπίτι του μηχανικού Κολάρου που ήταν στον Δήμο, επίσης το μπακάλικο του Βλαχάκη και από πάνω το σπίτι. Αυτός είχε δύο γιους τον Σταύρο και τον Νίκο. Πάλι ένα στενό που πηγαίνει για το Μεϊντανάκι, το σπίτι του Μιχάλη (το παλικάρι).
Του λέγανε να μην κοιμάται μέσα στο σπίτι του γιατί ήταν ετοιμόρροπο από τους βομβαρδισμούς όμως αυτός δεν άκουγε, έπινε και λίγο το κρασάκι και ένα βράδυ εκεί που κοιμότανε έπεσε το σπίτι και τον πλάκωσε.
Γλύτωσε από τις βόμβες και πήγε από το χάλασμα του σπιτιού του. Στη κατηφοριά ήταν ένα οικόπεδο που μαζεύει παλιοσίδερα ο Καλαΐλης και απέναντι τα Νεώρια.
Συνεχίζεται…