Αναντάμ – παπαντάμ

Στο πρώτο lockdown στην Ελλάδα οι περισσότεροι πολίτες συμφώνησαν ότι πρέπει να προστατεύσουμε το αγαθό της υγείας και να πορευθούμε με μια αβέβαιη πυξίδα στ’ αχαρτογράφητα νερά της πανδημίας.
Οι ιστορικές μνήμες από το 1918 ήταν μακρινές και αδιάφορες για μια κοινωνία που επεδίωκε να περνά καλά. Έτσι πιάσαμε τους στόχους και καταφέραμε κάτι να εισπράξουμε από τον τουρισμό πέρυσι το καλοκαίρι.
Στο τρίτο κύμα της πανδημίας οι Έλληνες έζησαν την εσωτερική σύγκρουση του καλού και του κακού εαυτού τους.
Η επιθυμία τους για τσάρκες, συγκρούονταν με την πραγματικότητα.
Ορισμένοι (ευτυχώς οι λιγότεροι) επέλεξαν τη μοιραία πορεία, μοιραίων ανθρώπων.
Η κυβέρνηση επέλεξε τον Μάιο για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, να δώσει βαθιές ανάσες ζωτικής ελευθερίας.
Αυτό επέλεξε η επίσημη πολιτεία και αυτό πρέπει όλοι να υπερασπιστούμε με την ατομική μας γιατί οποιοδήποτε πισωγύρισμα θα είναι καταστροφικό.
Οι Έλληνες δεν είναι προτεστάντες, δεν θέλουν να γυρίζουν από τη δουλειά τους και να κάθονται κλεισμένοι στο σπίτι.
Ο βίος στην Ελλάδα ευτυχώς ή δυστυχώς είναι υπαίθριος.
Αυτό όμως, ο θανατηφόρος ιός δεν το συγχωρεί.
Θέλει τεράστια προσοχή τώρα που προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς οι εμβολιασμοί.
Το δράμα της πολυπληθούς Ινδίας, ας μας συνετίσει. Αυτή η κρίσιμη μεταβατική περίοδος προς το καλοκαίρι ας μην αποδειχθεί μπούμερανγκ.
Προσοχή.