Οι πνεύμονες πρασίνου στις πόλεις, όχι μόνο αποτελούν “απάντηση” στο τσιμέντο αλλά είναι και οάσεις αναψυχής για ντόπιους και επισκέπτες. Μια τέτοια όαση είναι, φυσικά, ο Δημοτικός Κήπος, την ανάπλαση του οποίου σχεδιάζει η δημοτική αρχή.
Μόνο που, όποτε διαβάζω για ανάπλαση και… ανάπτυξη, ένας φόβος με διακατέχει. Φόβος για το πράσινο και το μέλλον του…
Βασίμως:
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που ειδικός, προσκεκλημένος από τη δημοτική αρχή, πρότεινε το κόψιμο δέντρων, επικαλούμενος λόγους ασφαλείας.
Μόνο που τα δέντρα μέσα στο Δημοτικό Κήπο, αυτά που υπάρχουν τόσα χρόνια, αποτελούν “σήμα – κατατεθέν”. Οπως ο φίκος της Βεγγάλης: ένα δέντρο – μνημείο το οποίο θα μπορούσε να είχε κατάλληλα περιφραχτεί από την αρμόδια Yπηρεσία του Δήμου Χανίων και να είχε τοποθετηθεί μία καλαίσθητη ταμπέλα στην ελληνική και αγγλική -τουλάχιστον- γλώσσα που να αφορούσε στην ιστορία του: φυτεύτηκε μαζί με άλλα που έφερε το 1870 ο Ρεούφ Πασάς, για να δημιουργηθεί αυτή η όαση πρασίνου στην πόλη των Χανίων.
Κάτι ακόμα που λείπει από τον Δημοτικό Κήπο είναι το… χρώμα. Περισσότερα φυτά και λουλούδια θα προσέθεταν χρώμα στην όαση αυτή στο κέντρο της πόλης.
Κάποιες φορές, γίνονται μελέτες επί μελετών, σχεδιασμοί επί σχεδιασμών ενώ με χαμηλό κόστος και με απλή κοινή λογική, θα μπορούσαν να γίνουν… θαύματα. Όραμα και μεράκι χρειάζεται.
Και πάντως, χωρίς οδυνηρές αναπλάσεις, όπως θα ήταν για τους Χανιώτες, το κόψιμο των δέντρων.
Φυσικά, δεν ισχύει το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις. Στις περιπτώσεις όπου δέντρα απειλούν, από ενδεχόμενα έντονα καιρικά φαινόμενα, παρκαρισμένα οχήματα και πεζούς σε κεντρικές οδούς, προφανώς επιβάλλεται τα δέντρα αυτά να καταγραφούν και κλαδευτούν. Δηλαδή, να γίνουν ενέργειες ώστε να είναι ακίνδυνα.
Στο 1ο επεισόδιο, συζητάμε μεσοβδόμαδα για τις εξελίξεις στον πολύπαθο Λόφο Καστέλι, τους λουκετο-λάγνους και τους λουκετο-μάχους των Χανίων και την… βολική ανακατάληψη του κτηρίου της Μεραρχίας.
Θα αναφέρω κάτι άσχετο με το θέμα αλλά σχετικό με την Υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου που είναι αρμόδια για ότι έχει σχέση με το πράσινο της πόλης μας. Τα πεζοδρόμια γύρω από το Α’ ΤΟΜΥ, πρώην ΓΝΧ και πέριξ, είναι στενά και ΑΔΙΑΒΑΤΑ. Τα παρτέρια των δέντρων είναι γεμάτα αγριόχορτα και βλαστούς των δέντρων, με αποτέλεσμα να πρέπει να κατέβει ο πεζός στον δρόμο ή ακόμα χειρότερα, καταμεσής του δρόμου, όταν είναι και αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Ήθελα να ήξερα, τόσο κεντρική περιοχή της πόλης, 100 μέτρα από την Ηρώων Πολυτεχνείου και σε σημείο τόσο μεγάλης προσέλευσης, λόγω Υγειονομικής Υπηρεσίας, πόσο δύσκολο είναι να καθαριστεί.