Αναποφάσιστη καταιγίδα

Ο ουρανός. Γεμάτος μαβιά άλογα και γκρίζα χελιδόνια. Μια αναποφάσιστη καταιγίδα σε μια αμφιθυμική Ανοιξη. Ματόκλαδα αδέσποτα, πάνω σε μια οικεία παλάμη. Ευχή πάνω σ’ ενα αλμυρό βλέμμα. Κι ένα άνθος άλικο σε μια γωνιά των γκρίζων σκέψεων. Τα πεπραγμένα παλιώνουν πιο γρήγορα κι από το εφήμερο. Ως πέταλα ανθέων, ατάκτως εριγμένων σ’ ένα φρεσκοασβεστωμένο γίγνεσθαι. Πύλη βαμμένη από την ώχρα, από τις πιο βαθιές πεθυμιές μιας ηλιόλουστης διάθεσης. Σ’ ένα μέλανα ρυθμό, λόγω των πολυάριθμων πολυχρωμιών του. Περιέργως πως, το απείρως πολύχρωμο, όταν ανακατευτεί, γίνεται μέλαν. Ως πολλοί και διαφορετικοί γέλωτες ηχούν.
Ως χορός αρχαίου δράματος σε επικλινή σκηνή στο θέατρο του εντός. Αμφίθυμο βλέμμα. Είναι και αυτό, είναι και το άλλο, θα πεις. Είναι δυο αντίθετα συναισθήματα για το ίδιο πράγμα. Σύννεφα που απειλούν τον ήλιο. Κι αυτός, με αψηφισιά παιδιού, παίζει κρυφτό με τις επικείμενες θύελλες. Του νου. Της καρδιάς. Των πεπραγμένων. Της πεθυμιάς και της απουσίας. Αδέσποτο ψιθύρισμα οι καιροί. Δεν ξέρεις πούθε έρχονται και πούθε τραβούν. Μόνο το ψιθύρισμά τους ακούς. Χωρίς να ξέρεις αν τους ανήκει. Ή αν είναι δικό σου. Προερχόμενο από τη δική σου σιωπή. Καλογυαλισμένο σπαθί. Που το τράβηξες για να κόψεις την τρίχα που ήταν κρεμασμένη η ύπαρξη. Γενικώς. Ορισμένως αλλά και αορίστως. Πολλή φασαρία για το τίποτα θα πεις. Ομως, όπως πάντα, το ανατρεπτικά τρυφερό νικά. Την καταιγίδα που παραμένει αναποφάσιστη. Μέσα στην αμφιθυμική Άνοιξη. Της λαχτάρας του να ξεδιψάσεις από την αρχέγονη πηγή. Εστω και αν αυτή η πηγή είναι η θύελλα. Επίκληση στ’ αγρίμια. Που έχουν ριζιμιό το γέλιο σου, στο νου μου.