Κύριε διευθυντά,
Κάποτε ήταν μεγάλη η απόσταση που χώριζε την Ελλάδα από ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά από αυτές που ήσαν μέλη της τέως Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα τα κράτη αυτά αναπτύσσονται ταχύτατα, ενώ αντίστροφα η Ελλάδα οπισθοδρομεί ταχύτατα. Και τη στιγμή που οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων φιλοδοξούν να ενταχθούν προσεχώς στην Ε.Ε., τους Έλληνες απασχολεί το ανόητο ερώτημα αν θα συνεχίσουν να είναι μέλη ή όχι.
Στα χρόνια που οι βαλτικές χώρες, η Πολωνία και η (Τσεχο)Σλοβακία πάλευαν να απαλλαγούν από τη μιζέρια των κομμουνιστικών καθεστώτων, να εκσυγχρονιστούν και να ενταχθούν στην Ε.Ε., η ελληνική πολιτική τάξη ανάλωνε στην εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων το τεράστιο κεφάλαιο της συμμετοχής της στην Ε.Ε. και αργότερα στην Ευρωζώνη.
Ενώ η μέριμνα των άλλων χωρών ήταν η ανάπτυξη, η παραγωγή θέσεων εργασίας και πλούτου, η δική μας μέριμνα πριν από την κρίση ήταν ο υπέρογκος δανεισμός για τη δημιουργία και τη συντήρηση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα και η κατασπατάληση των πόρων της Ε.Ε. (συνολικά 1.100 τρισ. από την ένταξή μας) στην ιδιωτική κατανάλωση. Μπορεί σήμερα να είμαστε αποκλεισμένοι από τις αγορές και να έχουμε το μικρότερο ΑΕΠ της τελευταίας 15ετίας, αλλά οι διορισμοί στο δημόσιο, οι πελατειακές σχέσεις και το κομματικό κράτος παραμένουν η ύψιστη προτεραιότητα της αριστερής κυβέρνησης.
Οι ζοφερές προοπτικές της Ελλάδας συνδέονται άμεσα με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με την Ε.Ε. Για την πλειονότητα των Ελλήνων η σχέση αυτή έχει δύο άξονες: τι όφελος έχουμε εμείς από την Ε.Ε. και τι ζημιά θα τους προκαλέσουμε αν μας διώξουν.
Πρόσφατα ένας σοβαρός αρθρογράφος έθεσε το αντίστροφο ερώτημα: τι προσφέρει πραγματικά η Ελλάδα στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη; Η απάντηση είναι: μόνο ζημιά, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική σκοπιά.
Σύμφωνα με τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, «Η Ελλάδα έχει ήδη λάβει περισσότερη διεθνή χρηματοδότηση από όση έλαβε ολόκληρη η Ευρώπη από το Σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Με την υπογραφή και του τρίτου μνημονίου θα έχουμε λάβει συνολικά 330 δισ. (στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τις οφειλές των τραπεζών, περίπου 120 δισ.) από αυτούς που αποκαλούμε εκβιαστές, πραξικοπηματίες, τοκογλύφους ακόμη και δολοφόνους.
Ως προς το πολιτικό σκέλος, η Ελλάδα αδιαφορεί για τους κανόνες λειτουργίας της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και μάλιστα τον τελευταίο καιρό επέλεξε να συγκρουστεί μετωπικά με τα υπόλοιπα κράτη μέλη.
Ισχυρίζεται ακόμη ότι είναι η μόνη δημοκρατία ανάμεσα στις 19 χώρες της Ευρωζώνης και τις 27 της Ε.Ε. και πως οι υπόλοιπες οφείλουν να συμμορφώνονται με τη βούληση του ελληνικού λαού.
Οταν υποστηρίζω ότι είναι αναπόφευκτη η περιθωριοποίηση της Ελλάδας, ίσως υποτιμώ την ουσιαστική διάσταση του προβλήματος. Στην ουσία η Ελλάδα έχει ήδη επιλέξει να περιθωριοποιήσει τον εαυτό της και απομένει απλώς το διαδικαστικό μέρος.
Μιχαήλ Πασχάλης
καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας
