Ζακ Ελλύλ (1912 – 1994) Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας, καθηγητής, πρόμαχος γαλλικής αντίστασης κατά Γερμανών κατακτητών 1940 – 1944
Εκδόσεις Νησίδες Θεσσαλονίκης
Πρώτη έκδοση στα ελληνικά 2009, στα γαλλικά 1988
Μετάφραση: Βασίλης Τομανάς
Με τον χριστιανισμό σε κινδυνώδη πεδία, την ορθοδοξία σε πανσυνοδική συνεγερσία, με ρωσική δυναμική εκκλησία που πρωτοστατεί στη νέα εποχή… για την οικουμενική ορθόδοξη συνοχή.
Mε την αναρχική αμφισβήτηση μας προκαλεί τον χριστιανισμό της συνταύτισης με τον αποικιοκρατισμό της βίας, της εκμετάλλευσης και το συνεχών εγκλημάτων των θρησκευτικών πολέμων ν’ αναγεννηθεί μέσα στον σημερινό και τον αυριανό κόσμο της συνεχιζόμενης αυτοκαταστροφής…
Οπως εκφράζεται από τη σημερινή δύση που με τα ίδια μέσα την ανταγωνίζεται η φονταμενταλιστική και τζιχαντιστική ανατολή του μεγάλου ενεργειακού πλούτου και της μέγιστης ανθρώπινης δυστυχίας των καταναγκασμένων και δυστυχισμένων…
Προς τους οποίους οι ηγέτες της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού προχθές απευθύνθηκαν συμπονετικά και ειρηνευτικά -χωρίς διακηρύξεις για επανάσταση- αλλά για αγώνες εκκλησιαστικής και κοινωνικής ειρήνης.
Για να πει στο συμπέρασμά του ο Ζακ Ελλύλ και το εξής σημαντικό:
…Τέλος, τρίτη προσφορά του αναρχισμού στη χριστιανική σκέψη είναι ότι πρέπει οι χριστιανοί να μάθουν να βλέπουν τις πραγματικότητες των κοινωνιών μας από άλλη σκοπιά και όχι από την κυρίαρχη πλευρά της. Γιατί είναι τρομακτικό να βλέπει κανείς ότι το εθνικό κράτος ήταν, εν τέλει πιο ισχυρό ακόμα και από τις μαρξιστικές επαναστάσεις… Με τον Ελλύλ να προσπαθεί να δείξει στο βιβλίο του ότι αυτός που κάνει το κακό είναι ο άνθρωπος και όχι ο Θεός…
ΖΑΚ ΕΛΛΥΛ: ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ “ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ”
Omnis Potestas a Deo Per Populum (δηλαδή, κάθε εξουσία προέρχεται από τον Θεό, διά μέσου του λαού)… Αυτό έλεγαν επαναλαμβανόμενα από τον 9ο αιώνα μ.Χ. ορισμένοι θεολόγοι.
Ομως αυτή η θέση είναι προφανές ότι δεν οδηγούσε κατ’ ευθείαν στη δημοκρατία. Αυτό εκφράζει στο βιβλίο του, με τίτλο: “Αναρχία και χριστιανισμός” ο μεγάλος Γάλλος διανοητής – φιλόσοφος και καθηγητής Δικαίου ο Ζακ Ελλύλ, που τη δεκαετία 1970 – 80 είχε αποκληθεί ως ένας από τους τέσσερις “ευαγγελιστές” της εποχής του. Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1988 από τις εκδόσεις Atelier de Création Libertaire.
Για να εκδοθεί το 2009 στην ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις Νησίδες σε μετάφραση Βασίλη Τομανά.
Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Το βιβλίο αυτό “Αναρχία και Χριστιανισμός” γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο στην αναρχόμενη εποχή μας με τα ενδιαφέροντα περιεχόμενά του που είναι τα εξής:
Κεφ. πρώτο: Η αναρχία από τη σκοπιά ενός χριστιανού, 1) Ποια αναρχία; 2) Τα παράπονα της αναρχίας από τον χριστιανό.
Κεφ. δεύτερο: Η βίβλος πηγή αναρχίας.
1. Η εβραϊκή βίβλος, 2. Ιησούς, 3. Η αποκάλυψη, 4. Μια ένδειξη: η επίσκεψη του Πέτρου, 5. Παύλος.
Παραρτήματα:
1) Η ερμηνεία της Προς Ρωμαίους επιστολή Ιγ, 1-2
1. Karl Bath, 2. Alphonse Mailot. Οι αντιρρησίες συνείδησης. Μαρτυρία: να είσαι καθολικός ιερέας και αναρχικός.
Συμπεράσμα
Επίλογος του Patrick Troude – Chastene που είναι καθηγητής Πανεπιστημίου – Montesquieu Bordean και πρόεδρος της διεθνούς εταιρείας Jacques.
Για να πει ο διάσημος αυτός συγγραφέας στο β’ μέρος πως: Οι αναρχικοί είναι εχθρικοί προς όλες τις θρησκείες (άρα και προς τον χριστιανισμό). Αλλά και οι ευσεβείς χριστιανοί φρικάρουν με την αναρχία, πηγή αταξίας και άρνησης των καθιερωμένων εξουσιών. Ομως αυτές ακριβώς τις απλές και ακλόνητες βεβαιότητες προτίθεμαι να αμφισβητήσω εδώ…
Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο Ζακ Ελλύλ (γ. 1912 – 1994) από το 1940 ως το 1944 συμμετείχε στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας άρχισε να διδάσκει σε Πανεπιστήμια. Εγραψε πολλά βιβλία τα οποία διαβάστηκαν πολύ στη Γαλλία και στην Αμερική. Από αυτά ξεχώρισαν:
– Οι διάδοχοι του Μαρξ – Ν’ αλλάξουμε επανάσταση (το αναπόφευκτο προλεταριάτο) – Μεταμόρφωση του αστού (το έχω παρουσιάσει στα “Χ.Ν.”) – Το τεχνολογικό σύστημα – Η πολιτική αυταπάτη (και αυτό το έχω παρουσιάσει) – Η προδοσία της Δύσης – Προπαγάνδες και φυσικά το βιβλίο “Αναρχία και χριστιανισμός” που παρουσιάζουμε σήμερο λόγω της εξαιρετικής -στον αναρχούμενο- σε διεθνή κλίμακα – κόσμο μας, ο οποίος με την αναρχία εκφράζει την αντίθεσή του σε κάθε κρατική βία και εξουσία.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
Για να δηλώσει, όπως αναφέραμε, ότι οι αναρχικοί είναι εχθρικοί προς όλες τις θρησκείες (άρα και προς τον χριστιανισμό…).
Βασικά, τα παράπονα της αναρχίας από τον χριστιανισμό εκφράζονται σε δύο τύπων επιθέσεις: αυτές που είναι ουσιαστικά ιστορικές κι εκείνες που είναι μεταφυσικής τάξης. Με πρώτη θεμελιώδη διαπίστωση να είναι ότι: όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες έχουν προκαλέσει πολεμικές συγκρούσεις που εν τέλει είναι πολύ πιο σοβαρές από τους καθαρά πολιτικούς πολέμους ή τους αυθαίρετους πολέμους των ηγεμόνων, αφού σ’ αυτούς τους πολέμους που προκάλεσε η θρησκεία κεντρική θέση κατέχει το ζήτημα της αλήθειας.
Γι’ αυτό ο αντίπαλος γίνεται η ενσάρκωση του κακού και του ψεύδους. Αρα, πρέπει να εξαλειφθεί τελείως. Γεγονός ακριβώς όχι μόνο για τις παραδοσιακές θρησκείες, αλλά και για τις νέες θρησκείες που τις έχουν αντικαταστήσει θρησκεία της πατρίδας, θρησκεία (παλαιότερα) του κομμουνισμού, θρησκεία του χρήματος. Πόλεμοι ανελέητοι χωρίς κανέναν οίκτο.
Η ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
Τέτοια “άγρια και ανελέητα” πρότυπα πολέμων συναντούμε στη βίβλο για κάθε εχθρό του εβραϊκού λαού που πρέπει να εξοντωθούν γυναίκες, παιδιά, κατόπιν υπήρξαν οι πόλεμοι που διεξήγαγε το Ισλάμ.
Με τη βασική αρχή να είναι πως κάθε παιδί που γεννιέται στον κόσμο είναι… μουσουλμανόπουλο από το γεγονός της γέννησής του, αν πάψει να είναι μουσουλμάνος φταίνε οι γονείς του, η κοινωνία του.
Το καθήκον κάθε μουσουλμάνου είναι να επαναφέρει τους άλλους στην αληθινή πίστη. Ομως αντίστοιχα ο χώρος του Ισλάμ (η κοινότητα ούμμα) είναι όλος ο κόσμος. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει σ’ αυτή την πίστη. Αρα, πρέπει να κατακτήσουμε αυτό τον κόσμο εξού και η βασική αρχή του ιερού πολέμου (τζιχάντ). Εν τούτοις το Ισλάμ περισσότερο από κάθε άλλη θρησκεία δείχνει ότι οι πιστοί είναι φανατικοί, έτοιμοι να σκοτωθούν και να σκοτώνουν.
Αυτή η από τα παλιά χρόνια της βίβλου μετά μουσουλμανική πίστη της δικής τους φονικής αλήθειας έχει γίνει κυρίαρχη πραγματικότητα σήμερα.
ΣΚΛΗΡΟΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ
Ομως υπάρχουν και οι χριστιανικοί πόλεμοι σε απόλυτη δυσαρμονία με το κήρυγμα της ειρήνης και της αγάπης του Χριστού και τον ηθελημένο από αυτόν θάνατο της σταύρωσής του. Αυτοί οι πόλεμοι της χριστιανικής προμάχησης και επιβολής δεν άρχισαν με τις απαρχές του χριστιανισμού, αλλά με την καρολίγγεια αυτοκρατορία.
Βασικά οι πόλεμοι που έκαμαν οι χριστιανοί αυτοκράτορες της Ρώμης (μετά τον Κωνσταντίνο) δεν έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα… Θρησκευτικοί πόλεμοι, σημειώνεται απ’ τον Ζακ Ελλύλ, κατά τον 8ο αιώνα είχαν διεξαχθεί κατ’ απομίμηση εκείνων που έκαμε το Ισλάμ από έναν παλαιότερα. Ο πόλεμος γίνεται για να κατακτηθούν νέα εδάφη για τη χριστιανοσύνη και να εξαναγκαστούν οι ειδωλολατρικοί λαοί να γίνουν χριστιανικοί.
Αυτοί οι πόλεμοι θα φτάσουν στην κορύφωσή τους με τον Καρλομάγνο που χρίστηκε “Επίσκοπος του εξωτερικού” κατακτώντας ένα μέρος της Σαξονίας. Τότε επέβαλε στους Σάξονες να διαλέξουν: να γίνουν χριστιανοί ή να θανατωθούν. Για να λέγεται πως τότε σφαγιάστηκαν 6.000 Σάξονες.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΩΜΟΤΗΤΕΣ
Σ’ αυτούς τους πολέμους πρέπει να προστεθούν οι σταυροφορίες, του 16ου και 17ου αιώνα, οι πόλεμοι του Κρόμγουελ ανάμεσα με προτεστάντες και καθολικούς με απαράδεκτες για χριστιανούς ωμότητες. Για να ακολουθήσουν οι αποικιακοί πόλεμοι, οι οποίοι έγιναν με πρόσχημα, κάλυμμα και δικαιολογία τη θρησκεία που έγινε φορέας πολέμων.
Για να “σωθούν” οι άπιστοι. Αλλά η πίστη ειδικά στον χριστιανισμό δεν μπορεί να είναι καταναγκασμός ή σωτηρία τρόμου και θανατώσεων, όπως έγινε με την ιερά εξέταση με τον “μεγάλο ιεροεξεταστή” να δικαιολογεί τις θανατώσεις στην πυρά για τη σωτηρία των ψυχών. Ωστόσο, η δεύτερη κριτική της αναρχικότητας αναφέρεται στη συμπαιγνία κράτους με θρησκεία εκκλησίας. Για να περάσουμε στη συμμαχία από τον 5ο ορθόδοξο αιώνα στη συμμαχία “θρόνου και βωμού”.
Με τον πάπα (για την Ευρώπη) να είναι ο επίσκοπος του εσωτερικού και ο αυτοκράτορας ο επίσκοπος του εξωτερικού.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Με κεντρική ιδέα ότι η Εκκλησία έπρεπε να υπηρετεί το κράτος, την πολιτική εξουσία και να εγγυάται σε αυτό την εσωτερική προσχώρηση του λαού.
Με την εκκλησία να είναι βασιλόφρων υπό της βασιλείας προσαρμοζόμενη στις εκάστοτε μορφές της εξουσίας. Χωρίς να ξεχνούμε τις ιστορικές συνθηκολογήσεις των χριστιανικών εκκλησιών με ολοκληρωτικά (απάνθρωπα) καθεστώτα Δύσης και Ανατολής ξαναναφέρω τη συμφωνία (Κονκορδάτο) του Πάπα Πίου του 12ου με τον Χίτλερ και τη συνθηκολόγηση της ρωσικής εκκλησίας με το δολοφονικό σταλινικό καθεστώς.
Αλλά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη οι εκκλησίες της είχαν γίνει εθνικές κι είχαν συνταυτιστεί με τους εθνικούς πολέμους για να ζήσει η ευρωπαϊκή χριστιανοσύνη το μέγιστο σκάνδαλο για τους χριστιανούς.
ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Αυτό ήταν το “Gottmituns” [ο Θεός μαζί μας] που ήταν το σύνθημα των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που πολεμούσαν τη Γαλλία. Οπου ο καθένας από τους δύο εμπόλεμους λαούς ήταν πεπεισμένος ότι ο Θεός πολεμούσε στο πλευρό του, πράγμα που επαναλήφθηκε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Με πρωταγωνίστρια τη Γερμανία του Χίτλερ κατά των άλλων χριστιανικών λαών της Ευρώπης.
Αλλά και της Ιταλίας με την Ελλάδα όπου η Παναγία είχε μοιραστεί ως προστάτιδα και εμψυχώτρια ανάμεσα στους δύο χριστιανικούς λαούς με τον επιτιθέμενο να είναι ο σχισματικός Παπικός κόσμος της Μαντόνας του παπισμού της Παναγίας των Ορθόδοξων Ελλήνων.
Ο Ζακ Ελλύλ χαρακτήρισε αυτό τούτο το γεγονός ως «απίστευτη διαστρέβλωση» δίδοντας δίκιο στους αναρχικούς.
Για να δημιουργείται η ανάγκη και η υποχρέωση (στους σημερινούς δύσκολους καιρούς) για κάθε χριστιανό να καταλάβει καλύτερα το αληθινό μήνυμα του Χριστού της ειρήνης, της θυσίας, της αγάπης πέρα από το αλάνθαστο του παπισμού, αλλά και του κρατισμού ορθόδοξων εκκλησιών, όπως αυτές λειτουργούν ως ανεξάρτητες συνεργαζόμενες με τις κρατικές συνταυτίσεις.
Σήμερα ο Χριστιανισμός βάλλεται και υποσκάπτεται εν πολλοίς από τους ίδιους τους χριστιανούς μιας χωριστικής αντιπαλότητας και έχει τεθεί σε διωγμό από τους αλλόδοξους της σκοτεινής τζιχαντικής μανίας.
Ιδιαίτερα τώρα με το μέγα πρόβλημα της προσφυγικής – μεταναστευτικής πλημμυρίδας στην οποία η γειτονική Τουρκία από την πλευρά της ευθύνεται ιδιαίτερα. Με παράλληλη ιστορική ευρωπαϊκή ευθύνη που έδειξε για μια ακόμα φορά την περιφρούρηση των συμφερόντων της με βαριά επιβάρυνση της Ελλάδας.
ΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Ομως, όσο κι αν κοινή παρουσία των θρησκευτικών πνευματικών ηγετών Πάπα και Πατριάρχη και ο Ελληνας Αρχιεπίσκοπος συμβολίζει μια κοινή χριστιανική ευαισθησία και παρουσία των δύο μεγάλων χριστιανικών εκκλησιών γι’ αυτό το μέγα πρόβλημα των καιρών μας.
Παράλληλα όμως, αυτό το γεγονός μπορεί να ερμηνευθεί ως ευρύτερο κοινό χρέος των χριστιανικών εκκλησιών για αναγέννηση της εκκλησίας του Χριστού της ειρήνης, της αγάπης, της θυσίας και όχι του πλούτου, του μίσους, της επιθετικότητας, του φόβου, του τρόμου, της ανελευθερίας και της στυγνής εκμετάλλευσης και του εγκλήματος που διαπράττουν οι εξουσίες και υπερεξουσίες του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι το οποίο υπηρετεί θρησκείες και εκκλησίες.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ;
Αυτή όμως η πραγματικότητα δημιουργεί τώρα μια νέα παγκόσμια νέα θρησκευτική τάξη, για εφαρμογή της πανθρησκείας με θρησκευτική παγκοσμιοποίηση μιας ενιαίας σύμπλεξης μονοθεϊστικών θρησκειών.
Κυρίως Ισλάμ και χριστιανισμού, όπως ήδη έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό “Τρίτο μάτι” (τεύχος 239) σε ένα αφιέρωμα 8 σελίδων για την τελική ευθεία εφαρμογής της πανθρησκείας από τη νέα τάξη πραγμάτων η οποία από τη μια πλευρά επιδιώκει συνύπαρξη ισλαμισμού με χριστιανισμό, ενώ από την άλλη πλευρά μπορεί να έχει στόχο όπως φάνηκε στη Συρία την έξοδο των χριστιανών από την Ασία όπως έγινε το 1922 που η Τουρκία εκδίωξε τον ελληνισμό από τη Μικρά Ασία.
Μέσα από αυτές τις νέες ανατροπές των πάντων ο χριστιανισμός συνταυτίζεται για κοινές δραστηριότητες η δε ορθοδοξία συνεγείρεται με τη σύνοδο στην Κρήτη για αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων και διαφωνιών της με κυριαρχικές πρωτοβουλίες της πολυπληθούς ρωσικής εκκλησίας.
